Ordesa (δεύτερο απόσπασμα)

67

Θυμάμαι με τρυφερότητα τη σπουδή με την οποία η μητέρα μου, λίγο πριν το θάνατό της, έβαφε κόκκινα τα νύχια των χεριών της. Με συγκινούσε.
     Κοιτούσα το γέρικο χέρι, που απέπνεε ακόμα, με εκείνα τα νύχια κομμωτηρίου, μια αίσθηση ομορφιάς και αναμνήσεων. Η φιλαρέσκεια της γηραιάς μητέρας μου μού φαινόταν εύθραυστη, αξιαγάπητη. Ήθελε οι άλλοι να τη βλέπουν κομψή, κι αυτό εμένα μου φαινόταν καταπληκτικό. Τα βαμμένα νύχια της ήταν ένα χάρισμα. Αλλά ακόμα κι έτσι ποτέ δεν της έπιασα το χέρι με δική μου πρωτοβουλία, πέρα από τις φορές που έπρεπε να τη βοηθήσω να περπατήσει, μόνο τότε της έπιανα το χέρι.
     Ήμουν ευγνώμων γι' αυτή την υποχρέωση, γιατί μου επέτρεπε να την πιάνω από το χέρι δίχως να απεμπολώ τη συστολή μου, την ανάγκη να δείχνω απόμακρος και αποστασιοποιημένος. Της έπιανα το χέρι από τεχνική υποχρέωση, όχι με τη θέλησή μου.
     Ούτε το χέρι του ετοιμοθάνατου πατέρα μου έπιασα. Κανείς δεν μου έδειξε πώς γίνεται. Και μόνο στη σκέψη, με έπιανε πανικός, φόβος, ένας φόβος που γιγάντωνε τη μοναξιά μου. Ο φόβος μπροστά σε ένα χέρι που κατέληξε να γίνει η μεγάλη μοναξιά μέσα στην οποία ζω.      

μτφρ. Κωνσταντίνος Παλαιολόγος   

Το Ordesa είναι το μεγάλο ισπανικό μυθιστόρημα του 2018, χωρισμένο σε 157 κεφάλαια και έναν επίλογο. Σπαρακτικό και κυνικό ημερολόγιο/χρονικό μιας ζωής, μιας εποχής, μιας χώρας, γραμμένο από τον Manuel Vilas (Μπαρμπάστρο, 1962).