Εκδόσεις Ποταμός
Ποταμόπλοια / 36
Σύγχρονα Κλασικά
μτφρ: Κωνσταντίνος Παλαιολόγος
3 poemas de Manuel Altolaguirre // 3 ποιήματα του Μανουέλ Αλτολαγκίρε
Amor oscuro
Si para ti fui sombra
cuando cubrí tu
cuerpo,
si cuando te besaba
mis ojos eran
ciegos,
sigamos siendo
noche,
como la noche
inmensos,
con nuestro amor oscuro,
sin límites,
eterno…
Porque a la luz del
día
nuestro amor es
pequeño.
Σκοτεινή αγάπη
Εάν για εσέ σκιά υπήρξα
όταν το σώμα σου
κουκούλωσα,
εάν σαν σε φιλούσα
τυφλά ήτανε τα μάτια
μου,
ας συνεχίσουμε νύχτα να
είμαστε,
σαν την νυχτιά
απέραντοι,
με τη δικιά μας
σκοτεινή αγάπη,
χωρίς όρια, αιώνια…
Γιατί στο φως της μέρας
μικρή είναι η αγάπη μας.
Amor, sólo te
muestras
Amor, sólo te
muestras
por lo que de mí
arrancas,
aire invisible eres
que despojas mi
alma
manchando el limpio
cielo
con suspiros y
lágrimas.
Al pasar me has
dejado
erizado de ramas,
defendido del frío
por espinas que
arañan,
cerradas mis raíces
el paso de las
aguas,
ciega y sin hojas
la desnuda frente
que atesoró
verdores y esperanzas.
Αγάπη, μόνο δείχνεσαι
Αγάπη, δείχνεσαι μόνο
από αυτό που ξεριζώνεις από εμέ,
αόρατος αιθέρας είσαι
που την ψυχή μου απογυμνώνεις
τον καθαρό ουρανό λεκιάζοντας
με στεναγμούς και δάκρυα.
Mε
άφησες περνώντας
κλαδιά γεμάτο,
από το κρύο προστατευμένο
με αγκάθια που γρατζουνάνε,
κλειστές οι ρίζες μου
στου νερού το πέρασμα,
τυφλό και χωρίς φύλλα το απογυμνωμένο μέτωπο
που ελπίδες και φυλλώματα αποθησαύρισε.
..........................
Cerrando los ojos
Huyo del mal que me
enoja
buscando el bien
que me falta.
Más que las penas
que tengo
me duelen las esperanzas.
Tempestades de
deseos
contra los muros
del alba
rompen sus olas. Me
ciegan
los tumultos que
levantan.
Nido en el mar.
Cuna a flote.
La flor que lucha
en el agua
me sostiene mar
adentro
y mar afuera me
lanza.
Cierro los ojos y
miro
el tiempo interior
que canta.
Κλείνοντας τα μάτια
Απ’ το κακό δραπετεύω που με εξοργίζει
το καλό ψάχνοντας που μου λείπει.
Μα πιότερο από τα βάσανα που έχω
οι ελπίδες με πονάν.
Θύελλες από πεθυμιές
πάνω στους τοίχους της αυγής
τα κύματά τους σπάνε. Με τυφλώνουν
οι βοές που ξεσηκώνουν.
Φωλιά στη θάλασσα. Λίκνο πλωτό.
Το λουλούδι που στο νερό αγωνίζεται
με υποστηρίζει μεσοπέλαγα
και προς τη θάλασσα με πετάει.
Κλείνω τα μάτια και κοιτώ
τον μέσα χρόνο που τραγουδάει.
Συγγραφείς
Γκαμπριέλα Αγκιλέρα /
Κλάουδια Αντράδε Καρένιο / Εστέρ Αντράδι
/ Γουαδαλούπε Ασουάρα Φορσελιέδο / Λουίσα Βαλενσουέλα / Λους Μαρίνα Βεργκάρα
Καράσκο / Λάουρα Ελίσα Βισκαΐνο / Βικτόρια Γκαρσία Γιολί / Ντίνα Γκριχάλμπα /
Τσίβι Γουαχάρδο / Λίλιαν Ελπίκ / Σεσίλια Εουδάβε / Ροσάλμπα Κάμπρα / Νέλιδα
Κάνιας / Άνα Κλαβέλ / Μόνικα Λαβίν / Μαρία Ρόσα Λόχο / Μιράντα Μοντεαλέγκρε /
Πία Μπάρος / Αλεχάντρα Μπασουάλτο / Σάντρα Μπιάντσι / Κέτα Ναβαγκόμες / Ιλντίκο
Νασρ / Λάουρα Νικάστρο / Λορένα Ντίας Μέσα / Αμελί Ολάις / Άλμπα Ομίλ / Μαρία Φρανσίσκα Ροντρίγκες Αγκιλέρα /
Αδριάνα Ασουσένα Ροντρίγκες Τόρες / Έμα Σεπούλβεδα / Άνα Μαρία Σούα / Κάρο Φερνάντες / Ούρσουλα Φουεντεσμπεράιν
Μεταφραστές / Μεταφράστριες
Βάλια Εμμανουηλίδου –
Παναγιώτης Ξουπλίδης – Κωνσταντίνος Παλαιολόγος – Αναστασία Παυλίδου – Ματθίλδη
Σιμχά – Μαρισόλ Φουέντες
EL
TRADUCTOR Y EL POETA
(para
Ezequiel Zaidenwerg, Elvio Ceci, Caterina Camastra y Fernando Cabrita)
El
traductor y el poeta (muerto)
suben
al mismo ascensor y no se hablan.
Se
cruzan en mitad de la escalera y no se ven.
Comparten
cama.
Comparten
besos de la misma otra boca.
Pero
tosen distinto.
El
traductor lleva tirantes
que el
poeta jamás se hubiera puesto.
El
poeta sonríe.
La
muerte le queda bastante bien, piensa,
tal vez
algo apretada, solo eso.
El
traductor husmea durante meses
los
poemas del muerto
olfatea
sus palabras con fruición
y
sonríe también, solo que en otra lengua.
Entre
las manos del traductor
y las
no-manos del poeta queda el silencio.
Siempre
el silencio. Mucho. Pálido. Andrógino.
Y un
polvo esdrújulo
que a
uno provoca alergia y al otro no.
El
traductor se peina
con
calcada parsimonia
(sin
saberlo). El poeta no.
Lo mira
solamente.
Mientras
el traductor revuelve
su café
mañanero con virgulillas tristes
el
poeta lo observa y silba
y dice
que no y fuma
y mira
sobre la mesa
del
traductor sus libros.
Es un
muerto feliz
aunque
a regañadientes.
Ahora
el poeta se asoma
sobre
el hombro del traductor.
y relee
sus versos.
Se
reconoce y no.
Sabe
que esta versión
es solo
otra parada para repostar.
Son las
dos de la mañana
de un
jueves de agosto del 2019.
Un día
perfecto
para
que el traductor sea feliz
y el
poeta llore.
Sevilla,
2 de agosto, 2019, 10:48
Ο ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
(για τους
Ezequiel Zaidenwerg, Elvio Ceci, Caterina Camastra και Fernando Cabrita)
Ο μεταφραστής και ο (νεκρός) ποιητής
μπαίνουν στο ίδιο ασανσέρ και δεν μιλιούνται.
Διασταυρώνονται στη μέση της σκάλας και δεν βλέπει ο ένας τον άλλο.
Μοιράζονται το κρεβάτι.
Μοιράζονται φιλιά απ’ το ίδιο άλλο στόμα.
Αλλά βήχουν διαφορετικά.
Ο μεταφραστής φορά τιράντες
που ο ποιητής δεν θα φορούσε ποτέ.
Ο ποιητής χαμογελά.
Ο θάνατος του ταιριάζει αρκετά, σκέφτεται,
ίσως λίγο τον στενεύει, μόνο αυτό.
Ο μεταφραστής οσμίζεται εδώ και μήνες
τα ποιήματα του νεκρού
οσφραίνεται τις λέξεις του με τέρψη
και χαμογελά επίσης, αλλά σε άλλη γλώσσα.
Ανάμεσα στα χέρια του μεταφραστή
και τα μη-χέρια του ποιητή στέκεται η σιωπή.
Πάντα η σιωπή. Πολλή. Χλομή. Ερμαφρόδιτη.
Και μια προπαροξύτονη σκόνη
που στον έναν προκαλεί αλλεργία και στον άλλον όχι.
Ο μεταφραστής χτενίζεται
με μια ξεπατικωμένη βραδύτητα
(δίχως να το ξέρει). Ο ποιητής όχι.
Μονάχα τον κοιτά.
Ενόσω ο μεταφραστής ανακατεύει
τον πρωινό καφέ του με θλιμμένες περισπωμένες
ο ποιητής τον παρατηρεί και σφυρίζει
και λέει πως όχι και καπνίζει
και κοιτάζει πάνω στο τραπέζι
του μεταφραστή τα βιβλία του.
Είναι ένας ευτυχής νεκρός
αν και απρόθυμα.
Τώρα ο ποιητής προβάλλει
πάνω απ’ τον ώμο του μεταφραστή
και ξαναδιαβάζει τους στίχους του.
Αναγνωρίζει και δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του.
Ξέρει ότι αυτή η εκδοχή
είναι μόνο μια ακόμα στάση για ανεφοδιασμό.
Είναι δύο τα ξημερώματα
μιας αυγουστιάτικης Πέμπτης του 2019.
Μια τέλεια μέρα
για να είναι ευτυχισμένος ο μεταφραστής
και ο ποιητής να κλάψει.
Σεβίλλη, 2 Αυγούστου 2019, 10:48
Μετάφραση: Αλίκη Μανωλά
Alexis Díaz-Pimienta
Escritor y repentista
Director de la Cátedra de Poesía Improvisada de La Habana, Cuba
www.diazpimienta.com
Αλέξις Ντίας-Πιμιέντα
Συγγραφέας και αυτοσχεδιαστής
Διευθυντής της Έδρας Αυτοσχέδιας Ποίησης της Αβάνας, Κούβα
www.diazpimienta.com
