Παρασκευή 28 Ιουλίου 2023

Η κουνίστρα, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

 

Η κουνίστρα


Υπήρχε κάποτε μια εποχή αρχές δεκαετίας του ’70 που τα μεσημέρια τρώγαμε όλοι μαζί γύρω από το οικογενειακό τραπέζι και όλα έδειχναν ήρεμα, νορμάλ, κυρίως αυτό: νορμάλ.

            Αυτό το σκηνικό (γιατί περί σκηνικού επρόκειτο) ήρθε να το ανατρέψει, μια μέρα του Απρίλη του ’74, μια λέξη. Τη λέξη αυτή την πρόφερα εγώ, για την ακρίβεια: εγώ τη μετέφερα.

            «Μαμά, σήμερα στο σχολείο κάτι αγόρια της έκτης με είπανε κουνίστρα. Τι σημαίνει αυτό;». Πάντα ή σχεδόν πάντα τις ερωτήσεις μου, επί οποιουδήποτε θέματος, τις απεύθυνα στη μαμά, αλλά πάντα ή σχεδόν πάντα αυτός που έσπευδε να απαντήσει πρώτος ήταν ο μπαμπάς, άλλοτε για να με κατσαδιάσει για την άγνοιά μου, συχνά πυκνά για να με ειρωνευτεί για την αφέλειά μου, σπανίως για να απαντήσει-απαντήσει.

            Εκείνο το μεσημέρι, όμως, απλώς γούρλωσε τα μάτια και πριν προλάβει να πει κάτι (δεν ξέρω αν είχε τέτοια πρόθεση), τον προσπέρασε για πρώτη (και, απ’ ό,τι θυμάμαι, τελευταία) φορά η μαμά, όχι για να απαντήσει στο ερώτημά μου (αυτό δεν θα το έκαναν ποτέ) αλλά για να ρωτήσει εκείνη, με τη σειρά της, κάτι: «Ποια παιδάκια ήταν αυτά, Χρήστο μου;».

            Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα το νορμάλ στο σπίτι μας τελείωσε: τα βλέμματα άλλαξαν, οι, έτσι κι αλλιώς λακωνικές, συζητήσεις άλλαξαν, η στάση των σωμάτων στο τραπέζι άλλαξε. Άλλαξε και η ζωή μου: με έγραψαν σε μια ακαδημία τζούντο και, επί χρόνια, με πήγαινε ο πατέρας μου ανελλιπώς τρία απογεύματα την εβδομάδα. Το μισούσα το τζούντο (και τον πατέρα μου τότε, αλλά αυτό κατάφερα να το πω φωναχτά πολύ αργότερα), παρ’ όλα αυτά έφτασα να γίνω πράσινη ζώνη και να κερδίσω κάποιο έπαθλο σ’ ένα τοπικό πρωτάθλημα.  

            Πολύ περισσότερο καιρό μού πήρε να κερδίσω την αυτο-αποδοχή μου, αλλά αυτό ήταν ένα έπαθλο που επεδίωξα με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, αν και με πολύ λιγότερη (υπο)στήριξη.

Κυριακή 23 Ιουλίου 2023

20 αφορισμοί του Carlos Marzal

 

Ο Κάρλος Μαρθάλ [Carlos Marzal] είναι ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, συγγραφέας αφορισμών και μεταφραστής, γεννημένος στη Βαλένθια το 1961. Σπούδασε Ισπανική Φιλολογία, με ειδίκευση στη Λογοτεχνία, στο Πανεπιστήμιο της Βαλένθια. Πήρε το Κρατικό Βραβείο Ποίησης του 2002 για το βιβλίο του Metales pesados (Εκδόσεις Tusquets, 2001). Η ενότητα των παρακάτω αφορισμών έχει τον τίτλο «Medidas cautelares» [Προληπτικά μέτρα].

 

Medidas cautelares / Προληπτικά μέτρα

 

Lo más sensato sería querer a la gente por partes.

Το πιο συνετό θα ήταν να αγαπά κανείς τους ανθρώπους αποσπασματικά.

***

Lo único tonto es no usar un consuelo, por muy consuelo de tontos que sea.

Το μόνο ανόητο είναι να μην λες μια κουβέντα παρηγοριάς, όσο ανόητη κι αν είναι αυτή.

***

Una de las formas en que se manifiesta el avance de la vejez consiste en tomarse cada vez menos la molestia de resultar amable.

Ένας από τους τρόπους με τους οποίους εκδηλώνεται η προέλαση του γήρατος έγκειται στο να κάνει κάποιος όλο και λιγότερο τον κόπο να είναι ευγενικός.

***

La mayor parte de las veces, es mejor estar absolutamente convencido sólo a medias.

Τις περισσότερες φορές, είναι καλύτερο να είσαι απολύτως πεπεισμένος μόνο εν μέρει.

***

La verdadera fuerza de la vida se aprende comprando fruta en el Mercado.

Η αληθινή δύναμη της ζωής μαθαίνεται αγοράζοντας φρούτα στη Λαϊκή.

***

Desde cierto punto de vista, la vida consiste en tres o cuatro mudanzas de muebles.

Από μια άποψη, η ζωή έγκειται σε τρεις ή τέσσερις μετακομίσεις επίπλων.

***

La simpatía también consiste en tomarse la molestia de resultar simpático.

Η συμπάθεια συνίσταται επίσης στο να κάνεις τον κόπο να είσαι συμπαθής.

***

El estilo literario también es una suma indeterminada de afecciones nerviosas.

Το λογοτεχνικό ύφος είναι επίσης ένα ακαθόριστο σύνολο νευρικών διαταραχών.

***

Lo más ridículo es vivir con secretismo, pero sin secreto.

Το πιο γελοίο είναι να ζει κανείς με μυστικοπάθεια, αλλά δίχως μυστικά.

***

Otro epitafio: Respetó la gramática por amor al prójimo.

Άλλο ένα επιτάφιο επίγραμμα: Σεβάστηκε τη γραμματική από αγάπη προς τον πλησίον. 

***

Pasados los cuarenta, permitirse el pesimismo resulta una descortesía para con el vecindario.

Μετά τα σαράντα, το να επιτρέπεις στον εαυτό σου να είναι πεσιμιστής, είναι αγενές προς τους γύρω σου.

***

Todas las novelas son de iniciación y de amor, porque todos queremos amar, ser amados y aprender a estar en el mundo.

Όλα τα μυθιστορήματα αφορούν την ενηλικίωση και τον έρωτα, γιατί όλοι θέλουμε να ερωτευτούμε, να μας ερωτευτούν και να μάθουμε ποια είναι η θέση μας στον κόσμο.

***

La felicidad tiene tantas formas que parece mentira que sea solo una: la felicidad.

Η ευτυχία έχει τόσες μορφές που μοιάζει ψέμα ότι έχει μόνο μία: την ευτυχία.

***

Aunque no suele diagnosticarse a tiempo, la condición adulta es una grave enfermedad.

Παρ’ όλο που συνήθως δεν διαγιγνώσκεται εγκαίρως, η ενήλικη κατάσταση είναι μια σοβαρή ασθένεια.

***

Ser feliz consiste en creer que uno lo es.

Είσαι ευτυχής αν πιστεύεις πως είσαι ευτυχής.

***

Si la terraza de café es lo suficientemente buena, el más desgraciado puede hacerse pasar por un tipo con suerte.

Aν το υπαίθριο καφέ είναι αρκετά καλό, ακόμα και ο πιο άτυχος μπορεί να παριστάνει τον τυχερό.

***

Hay un elogio fúnebre que jamás se valorará lo suficiente: En su casa nunca faltó buena bebida.

Υπάρχει ένα επικήδειο εγκώμιο που ποτέ δεν θα εκτιμηθεί αρκετά: Στο σπίτι του ποτέ δεν έλειψε το καλό ποτό.

***

La experiencia nos permite distinguir con claridad entre aquello que en abstracto llamamos pueblo, y aquello que en concreto llamamos gentuza.

Η εμπειρία μάς επιτρέπει να διακρίνουμε με σαφήνεια εκείνο που αφηρημένα ονομάζουμε λαό, από εκείνο που συγκεκριμένα ονομάζουμε όχλο.

***

Mi Paraíso es la salud del cuerpo.

Ο Παράδεισός μου είναι η υγεία του σώματος.

***

El amor reclama cegueras transitorias.

Ο έρωτας απαιτεί παροδική τύφλωση.

 

 

mayo 2021 / Μάιος 2021

 

 

Η παρούσα ομαδική μετάφραση είναι προϊόν του μαθήματος «Μεταφρασεολογία και μετάφραση κειμένων ισπανόφωνης λογοτεχνίας στην ελληνική» που δίδαξε, κατά το ακαδημαϊκό έτος 2022/23, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος στο Τμήμα Ιταλικής Φιλολογίας του ΑΠΘ. Συμμετείχαν οι φοιτήτριες και οι φοιτητές: Ελένη Αλεξιάδου, Αικατερίνη Αντωνιάδου, Ελένη Αργυρίου, Άννα-Μαρία Δηλγεράκη, Χριστίνα Δημητρίου, Παντελής Κουτσιανάς, Ντίμη Μαριόγλου, Μαρία Μαρκοπούλου, Ιωάννα Μπέτσιου, Κωνσταντίνα Παναγιώτου, Αρετή Παντελίδου, Νατάσα Παξινού, Ισιδώρα Τζελίδου, Κατερίνα Τσιντσιφύλλη, Στέργιος Τσιουμπέρης, Alejandro Laguna López.

Τρίτη 18 Ιουλίου 2023

Βιβλιοκριτική της Κυριακής Μπεϊόγλου για τη Γη της μεγάλης επαγγελίας του Juan Villoro

 

Η μεγάλη φωτιά του Μεξικού

 

Κυριακή Μπεϊόγλου


 




Κυκλοφόρησε πρόσφατα το βιβλίο «Η γη της μεγάλης επαγγελίας» του Χουάν Βιγιόρο από τις εκδόσεις Καστανιώτη σε μετάφραση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Στο μυθιστόρημά του ο συγγραφέας διαχειρίζεται με πολύ χιούμορ την παραβατικότητα και τον παραλογισμό της μεξικανικής κοινωνίας.

 

Ο Βιγιόρο, ένας από τους κορυφαίους λογοτέχνες και πιο παρεμβατικούς διανοούμενους της σημερινής Λατινικής Αμερικής, γεννήθηκε στην Πόλη του Μεξικού το 1956. Πολυβραβευμένος συγγραφέας και καταξιωμένος δημοσιογράφος, έχει εκδώσει δεκάδες βιβλία, από μυθιστορήματα και αφηγήματα μέχρι κριτικά δοκίμια και θεατρικά κείμενα.

Είναι δύσκολο να κατανοήσει ένας Ευρωπαίος την πολυπληθέστερη πόλη της Βόρειας Αμερικής, με την πλούσια ιστορία, την περίπλοκη οικονομία και τον πολυδύναμο πολιτισμό της. Ο ήρωάς του θυμώνει όταν κάποιος που δεν μένει στο Μεξικό προσπαθεί να εξηγήσει το Μεξικό.

Οι περιγραφές σε κάθε βιβλίο του Χουάν Βιγιόρο είναι πάντα ουσιαστικές και αντιπροσωπευτικές για την εμβληματική αυτή αρχαία χώρα. Αλλά μη νομίζετε πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο που περιέχει μόνο βία και πιστολέρος. Είναι, φαινομενικά, ένα μυθιστόρημα για τον κινηματογράφο. Οι κεντρικοί του χαρακτήρες είναι σκηνοθέτες, παραγωγοί, και ηχολήπτες, που σκέφτονται και μιλούν σαν κινηματογραφιστές. Αλλά πρόκειται για ένα βαθύτατα υπαρξιακό βιβλίο.

Η μυθοπλασία εκμεταλλεύεται ένα ιστορικό γεγονός, τη φωτιά στην Εθνική Ταινιοθήκη του Μεξικού, το 1982, για να σχεδιάσει το πορτρέτο μιας γενιάς κινηματογραφιστών που φοίτησαν στο Εθνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Η φωτιά άρχισε την ώρα που προβαλλόταν η εμβληματική ταινία «Γη της Επαγγελίας» του Αντρέι Βάιντα, η οποία χρησιμοποιείται από τον συγγραφέα ως μεταφορά για την απεικόνιση της πτώσης του λεγόμενου «μεξικανικού θαύματος» από τη δεκαετία του 1980 και μετά, καθώς και την παρακμή του εθνικού κινηματογράφου.

Υπολογίζεται ότι 6.500 ταινίες και 2.300 σενάρια χάθηκαν σε εκείνη τη φωτιά. Για μια χώρα με τόσο μεγάλη κινηματογραφική παράδοση, ήταν τόσο μεγάλη καταστροφή που η πολιτιστική συλλογική μνήμη της χώρας την ταυτίζει με τον σεισμό του 1985. Οι δύο τραγωδίες συμπλέκονται στο λυκόφως του μετεπαναστατικού Μεξικού που θα επιβεβαιωθεί με την κατάρρευσή του την τελευταία δεκαετία του εικοστού αιώνα.

Ο κύριος χαρακτήρας, ο Ντιέγο Γκονσάλες, είναι σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ. Ο συγγραφέας αφηγείται τα συναισθήματα του ήρωα και στιγμές από τη ζωή του σαν να βρίσκεται στο δωμάτιο του μοντάζ. Τα γεγονότα κόβονται και επικολλούνται, υπερτίθενται ή διαγράφονται.

Η σύζυγος του ήρωα είναι μια ηχολήπτρια που ηχογραφεί τις νυχτερινές κραυγές και τους εφιάλτες του τραυματισμένου συναισθηματικά συζύγου της. Μετακομίζουν στη Βαρκελώνη, όπου ο ντοκιμαντερίστας έχει προσληφθεί από έναν αμφιλεγόμενο Καταλανό παραγωγό. Η φυγή, που στην αρχή φαίνεται ζωτικής σημασίας επιλογή για να είναι ασφαλείς, σύντομα αποδεικνύεται ότι είναι μια πόρτα για την απελπισία και το σκοτάδι.

Η μετακόμιση στη Βαρκελώνη είναι μια απόδραση, που σχεδιάστηκε από τη σύντροφό του Ντιέγο και τον παραγωγό του, για να σώσει τον σκηνοθέτη από πιθανή δίωξη μετά τη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ για έναν βαρόνο ναρκωτικών. Ένας δημοσιογράφος, φίλος από τα νεανικά του χρόνια και επίδοξος σκηνοθέτης, θεωρεί τον σκηνοθέτη συνεργό ενός αντίπαλου καρτέλ, που βοήθησε στην αποκάλυψη της τοποθεσίας του ναρκέμπορα «Βανίλια».

Στο μυθιστόρημά του ο Χουάν Βιγιόρο διαχειρίζεται με πολύ χιούμορ την παραβατικότητα και τον παραλογισμό της μεξικανικής κοινωνίας. Τι μας λέει κατά βάθος; Η βία, τα ναρκωτικά ή η ατιμωρησία δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχε η έλλειψη κράτους δικαίου. Ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία ή οι ζωές των χαρακτήρων, η ζωή τής ίδιας της πόλης ξετυλίγονται σε ένα περιβάλλον ανεξιχνίαστης εγκληματικότητας.

Το κάψιμο της ταινιοθήκης ουσιαστικά καίει το μόνο μέσο που αντιστέκεται στην παρακμή, καίει τα μάτια μιας χώρας. Στη Γερμανία, οι ναζί έκαψαν εκατοντάδες βιβλία για να περιορίσουν τις ιδέες, στο Μεξικό αποφάσισαν να κάψουν τις κινηματογραφικές αίθουσες για να μην καταγγείλουν οι εικόνες την αδικία και την κατάχρηση που συνέβαινε στα μάτια όλων.

Από αυτές τις φλόγες γεννιέται η σπίθα του βιβλίου «Η χώρα της μεγάλης επαγγελίας». Από το 2017 που μεταφράζεται και εκδόθηκε βιβλίο του για πρώτη φορά στα ελληνικά, παρακολουθούμε τον Χουάν Βιγιόρο με μεγάλο ενδιαφέρον. Από τον «Ύφαλο», τους «Ενόχους» και τον «Μάρτυρα» μέχρι τη «Γη της μεγάλης επαγγελίας», ο Βιγιόρο αποκαλύπτει πάντα τις βαθιές πληγές και τον παραλογισμό της ζωής στο Μεξικό. Δεξιοτέχνης της μεταμοντέρνας αφήγησης, μας παρουσιάζει τους ήρωές του να αναζητούν, συχνά ανεπιτυχώς, τον αυθεντικό εαυτό τους, αποδεχόμενοι και αρνούμενοι διαρκώς αναμενόμενους ρόλους. Μα πάνω απ’ όλα έχει τη μαγική λογοτεχνική ικανότητα να μας τους παρουσιάζει τόσο οικείους κι ας ζουν στο μακρινό σε μας Μεξικό.

 

Η Εφημερίδα των Συντακτών, 08.07.2023

Παρασκευή 14 Ιουλίου 2023

Ana María Shua / Άνα Μαρία Σούα: 3 minificciones / 3 μικροαφηγήσεις

 

 

Ana María Shua / Άνα Μαρία Σούα

3 minificciones / 3 μικροαφηγήσεις




 

La Cruzada de los Niños

 

En 1212, motivados por los inspirados sermones de un niño alemán y un niño francés, treinta mil niños europeos se lanzaron a luchar contra los infieles por la restitución de Tierra Santa. Muchos días y noches de oración a las orillas del Mediterráneo no lograron que se abrieran sus aguas. Casi la mitad de los niños desertó, casi la mitad murió de hambre, enfermedades y penurias. Los dos mil restantes lograron embarcarse hacia Medio Oriente y fueron vendidos como esclavos a los turcos por los patrones de los barcos. A los analfabetos se los empleó en tareas agrícolas, en las canteras y las minas. Los que sabían leer y escribir, trabajaron como traductores. A uno de ellos se atribuye la invención de este relato, que la mayor parte de los historiadores consideran falso, erróneo o legendario. 

 

De La guerra, Páginas de Espuma, Madrid, 2019

 

Η Σταυροφορία των Παιδιών

 

Το 1212, παρακινημένα από τα εμπνευσμένα κηρύγματα ενός παιδιού από τη Γερμανία και ενός από τη Γαλλία, τριάντα χιλιάδες παιδιά από την Ευρώπη κίνησαν να πολεμήσουν εναντίον των απίστων, για την ανάκτηση των Αγίων Τόπων. Μερόνυχτα ολόκληρα προσευχής στις ακτές της Μεσογείου δεν κατάφεραν τον διαχωρισμό των υδάτων της. Σχεδόν τα μισά παιδιά λιποτάκτησαν, σχεδόν τα μισά πέθαναν από την πείνα, τις αρρώστιες και τις κακουχίες. Τα δύο χιλιάδες παιδιά που απέμειναν κατάφεραν να μπαρκάρουν για τη Μέση Ανατολή και πουλήθηκαν σκλάβοι στους Τούρκους από τους καπετάνιους των πλοίων. Τα αναλφάβητα παιδιά χρησιμοποιήθηκαν σε αγροτικές εργασίες, λατομεία και ορυχεία. Όσα ήξεραν γραφή και ανάγνωση, δούλεψαν ως μεταφραστές. Σ’ ένα από αυτά, αποδίδεται η επινόηση αυτού του αφηγήματος, το οποίο η πλειονότητα των ιστορικών θεωρεί ψευδές, ανακριβές ή στη σφαίρα του θρύλου.

 

Από το La guerra, εκδόσεις Páginas de Espuma, Μαδρίτη, 2019

 

 

>.<>.<

 

Las dos mitades

 

Charles Tripp, el hombre sin brazos, se ganaba la vida como carpintero antes de entrar en el circo. Eli Bowen, el acróbata sin piernas, tenía dos pequeños pies de diferente tamaño que nacían de sus caderas y era considerado el más buen mozo de los artistas de circo. En una de sus actuaciones conjuntas Bowen conducía una bicicleta mientras Tripp pedaleaba. Los espectadores aplaudían como tontos, sin darse cuenta de todo lo que podríamos hacer si tuviéramos esa otra mitad de la que nada sabemos, la mitad que nos falta, la otra parte de estos cuerpos inacabados que sólo por ignorancia imaginamos completos.

 

De Fenómenos de circo, Páginas de Espuma, Madrid, 2011

 

Τα δύο μισά

 

Ο Τσαρλς Τριπ, ο άνθρωπος χωρίς χέρια, κέρδιζε τα προς το ζην ως μαραγκός πριν πιάσει δουλειά στο τσίρκο. Ο Ίλαϊ Μπάουεν, ο ακροβάτης χωρίς πόδια, είχε δύο μικρές πατούσες διαφορετικού μεγέθους που ξεφύτρωναν από τους γοφούς του, και θεωρούνταν ο πιο κούκλος από τους καλλιτέχνες του τσίρκου. Σε ένα από τα κοινά τους νούμερα, ο Μπάουεν οδηγούσε ένα ποδήλατο ενώ ο Τριπ έκανε πετάλι. Οι θεατές χειροκροτούσαν σαν χαζοί, χωρίς να συνειδητοποιούν όλα όσα θα μπορούσαμε να κάνουμε αν είχαμε αυτό το άλλο μισό για το οποίο δεν γνωρίζουμε τίποτα, το μισό που μας λείπει, το άλλο μέρος αυτών των ημιτελών σωμάτων που από άγνοια και μόνο φανταζόμαστε πλήρη.

 

Από το Fenómenos de circo, εκδόσεις Páginas de Espuma, Μαδρίτη, 2011

 

 

>.<>.<

 

La que no es

 

Ninguna tiene tanto éxito como La Que No Está. Aunque todaa es joven,  muchos  os de pctica consciente la han perfeccionado en el sutilísimo  arte de la ausencia. Los que preguntan por ella terminan por conformarse con otra cualquiera, a la que toman distrdos, tratando  de imaginar que tienen entre sus brazos a la mejor, a la única, a La Que No Está.

 

De Casa de Geishas, Sudamericana, Buenos Aires, 1992

 

Αυτή που δεν είναι παρούσα

 

Καμία δεν έχει τόση επιτυχία όσο Αυτή Που Δεν Είναι Παρούσα. Αν και είναι ακόμη νέα, πολλά χρόνια συνειδητής εξάσκησης την έχουν τελειοποιήσει στην εκλεπτυσμένη τέχνη της απουσίας. Αυτοί που  τη ζητάνε καταλήγουν να συμβιβάζονται με οποιαδήποτε άλλη, την οποία παίρνουνε μηχανικά, προσπαθώντας να φανταστούν ότι έχουν στην αγκαλιά τους την καλύτερη, τη μοναδική, Αυτή Που Δεν Είναι Παρούσα.

 

Από το Casa de Geishas, εκδόσεις Sudamericana, Μπουένος Άιρες, 1992

 

 

Η Άνα Μαρία Σούα (Ana María Shua) γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες το 1951. Είναι μια από τις πιο αξιόλογες και δημοφιλείς συγγραφείς της Αργεντινής (Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας το 2014). Αν και έχει ασχοληθεί με πολλά λογοτεχνικά είδη, διακρίνεται ιδιαιτέρως στη μικροαφήγηση. Στα ελληνικά κυκλοφορούν δύο βιβλία της σε μετάφραση Άννας Βερροιοπούλου: Σκυλίσια ζωή και άλλες ακροβασίες και Ονειροπαγίδα.

 

 

Η μετάφραση των μικροαφηγήσεων της Ana María Shua είναι προϊόν εργαστηρίου συλλογικής μετάφρασης που συντόνισε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος 

στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος ΚΠΙΣΝ στις 19 Ιουνίου 2023

στο πλαίσιο του 15ου Φεστιβάλ ΛΕΑ, με την παρουσία και τη συνεργασία της συγγραφέως.

 

Συμμετείχαν οι μεταφράστριες/ές:

 

Marisol Fuentes, Tchoukie McCoy, Μαρία Αθανασιάδου, Νατάσα Βακουφτσή, Μαρία Ζαγγίλη, Λαμπρίνα Ιωάννου, Θεώνη Κάμπρα, Μαρία Κολεύρη, Μάριος Κουκοβασίλης, Νίκος Μανουσάκης, Αλίκη Μανωλά, Μάγδα Μαρίτσα, Μαρία Μελαδάκη, Ματίνα Μπίλια, Γεωργία Πατινιώτη, Τίνα Τερζίωτη

Δευτέρα 10 Ιουλίου 2023

Ο Antonio Orihuela στο περιοδικό Πανοπτικόν

 



[Μετά το φαγητό]

 

Μετά το φαγητό

έδειξα στη μητέρα μου

το βιβλίο ποιημάτων

που μόλις μου εκδώσανε.

Η αρθρίτιδα στα χέρια της

μετά βίας την αφήνει να το κρατάει ανοιχτό

και τα λιγοστά της χρόνια στο σχολείο

διατρέχουν τις λέξεις

σαν μωρό που μπουσουλάει

κάνοντας δυσνόητους τους στίχους μου.

Τρελή από χαρά,

περήφανη για τον γιο της,

διαβάζει ένα ποίημα στον πατέρα μου

που την κοιτάζει από τον καναπέ.

Όταν τελειώνει,

σηκώνει το κεφάλι

και βλέπει τον πατέρα μου να κοιμάται.

Τον ξυπνάει

και ξαναρχίζει

έως και τρεις φορές

την ανάγνωση...

Εγώ δεν λέω λέξη,

σκέφτομαι τους αφέντες της δύναμης των ταπεινών,

τον χρόνο της απόλαυσης που τους έκλεψαν,

τη γλώσσα που τους άφησαν ίσα για να τρώνε

και να αναπαράγονται,

τους επαγγελματίες του ύφους,

τους κριτικούς των γραμμάτων,

και το πόσο μακριά θα είναι πάντα

οι απλοί άνθρωποι της εργατιάς

απ’ αυτό που λένε λογοτεχνία.

 

 

Ο Αντόνιο Οριουέλα [Antonio Orihuela] (Μογέρ, Ουέλβα, 1965) είναι ποιητής, δοκιμιογράφος και αρθρογράφος. Το λογοτεχνικό και πνευματικό του έργο εγγράφεται εντός του κινήματος της «Ποίησης της συνείδησης».

 

 

Η ομαδική μετάφραση των ποιημάτων είναι προϊόν του εργαστηρίου λογοτεχνικής μετάφρασης από τα ισπανικά στα ελληνικά που διοργάνωσαν και συντόνισαν στο Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΑΠΘ τον Νοέμβριο του 2022 οι καθηγητές Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και Ραφαέλ Ερέρα. Συμμετείχαν οι Όλγα Αναστασιάδου, Αλεξάνδρα Βαλσαμίδου, Χριστίνα Δημητρίου, Βάλια Εμμανουηλίδου, Μαρία Μαρκοπούλου, Θάνος Μαρούσης, Ρένα Μητάτου, Χρύσα Παπανικολάου, Δέσποινα Πασσαλή, Αθηνά Πομώνη, Ματθίλδη Σιμχά.