Σάββατο 16 Μαρτίου 2024

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΟΥ «ΧΑΡΤΗ» 2023 / Ο Bραχύς Κατάλογος

 

Το διαδικτυακό περιοδικό Λόγου και Τέχνης Χάρτης (www.hartismag.gr), συνεχίζει για τρίτη χρονιά την απονομή ετήσιων βραβείων, με σκοπό την ανάδειξη των σημαντικότερων βιβλίων που κυκλοφόρησαν το περασμένο έτος. Η διάκριση αυτή προέρχεται από μια ευρεία ομάδα τακτικών συνεργατών του περιοδικού που, χωρίς δεσμεύσεις ή προεπιλογές, πρότειναν έως τρία βιβλία ανά είδος λόγου (ΠοίησηΠεζογραφίαΔοκίμιοΜετάφραση και Βιβλίο για παιδιά), τα οποία, έχουν εκδοθεί το 2023.
Στις υποψηφιότητες δεν περιλαμβάνονται βιβλία των τακτικών συνεργατών τού περιοδικού, δεν μεσολαβούν επιτροπές ή διαβουλεύσεις, κανένας δεν γνωρίζει τι ψηφίζουν οι άλλοι, ενώ ούτε η συντακτική ομάδα εμπλέκεται στις επιλογές. Οι κατάλογοι των βιβλίων που διακρίνονται προκύπτουν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ από τις αρχικές προτάσεις των τακτικών χαρτογράφων.

 

Ο     Β Ρ Α Χ Υ  Σ     Κ  Α  Τ  Α  Λ  Ο  Γ  Ο  Σ
των επιλογών του «Χάρτη» :
(Αλφαβητικά) για βιβλία του 2023


ΠΟΙΗΣΗ

Καλλιόπη Αλεξιάδου, Τέχνη προς αποφυγή, εκδ. Ιωλκός
Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, Ημέρες καλοσύνης, εκδ. Πόλις
Θωμάς Κοροβίνης, Ποιήματα και τραγούδια, Άγρα
Γιάννης Στίγκας, Sonderkommando, εκδ. Άγρα
Γιάννης Τζανετάκης, Μετά από μένα, εκδ. Πόλις


ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

Σπύρος Γιανναράς, Με ραμμένη φτέρνα, εκδ. Άγρα
Μάρω Δούκα, Φελιτσιτά, εκδ. Πατάκη
Αυγή Λίλλη, Ρυζόχαρτο και άλλες μικρο-ιστορίες, εκδ. Ποταμός
Μιχάλης Μοδινός, Τα θαύματα του κόσμου, εκδ. Καστανιώτη
Ιωάννα Μπουραζοπούλου, Ο δράκος της Πρέσπας ΙΙΙ. Η μνήμη του πάγου, εκδ. Καστανιώτη


ΔΟΚΙΜΙΟ

Σουζάνα Αντωνακάκη, Αρχιτεκτονική ποιητική: Κείμενα 1959-2019, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
Αλέξης Πολίτης, Διαβάζοντας ποίηση, εκδ. Κίχλη
Γιάννης Τσαρούχης, Μαθήματα ζωγραφικής (Χίος 1981), εισαγωγή: Ευφροσύνη Δοξιάδη, Επιμέλεια-σημειώσεις: Ευφροσύνη Δοξιάδη, Αχιλλέας Τζάλλας, εκδ. Άγρα
Μενέλαος Χαραλαμπίδης, Οι Δωσίλογοι. Ένοπλη, πολιτική και οικονομική συνεργασία στα χρόνια της Κατοχής, εκδ. Αλεξάνδρεια
Μιχάλης Χρυσανθόπουλος, Το αμφίσημο γέλιο στη συλλογή «Ο μπιντές και άλλες ιστορίες» του Μάριου Χάκα, εκδ. Άγρα

 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Δημήτρης Δημακόπουλος, για το βιβλίο του Αλέν Νταμαζιό, Αθέατοι, εκδ. Πόλις
Αθηνά Δημητριάδου, για το βιβλίο του Κολμ Τοϊμπίν, Ο Μάγος, εκδ. Ίκαρος
Παναγιώτης Κεχαγιάς, για το βιβλίο του Cormac McCarthy, Τέκνο του Θεού, εκδ. Gutenberg
Τόνια Κοβαλένκο, για το βιβλίο του Τόμας Χάρντι, Μακριά από το αγριεμένο πλήθος, (επιμ. Ελευθερία Κοψιδά), εκδ. Καστανιώτη
Μάγκι Κοέν, για το βιβλίο του Άαρον Άπελφελντ, Μέρες θαυμαστής διαύγειας, εκδ. Άγρα 2023 

 

ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ

Μαρία Γιαγιάννου, Οικογένεια δωματίου (εικονογράφηση: Ίρις Σαμαρτζή), εκδ. Ψυχογιός
Σπύρος Γιαννακόπουλος, Ο κοσμοναύτης (εικονογράφηση: Kanellos Cob), εκδ. Πατάκη
Σοφία Δάρτζαλη, Μα πού πήγαν όλοι (εικονογράφηση: Βασίλης Κουτσογιάννης), εκδ. Μεταίχμιο
Μάκης Τσίτας, Ο σύμβουλος του βασιλιά (εικονογράφηση: Μαιρηλία Φωτιάδου), εκδ. Μεταίχμιο
Κατρίνα Τσάνταλη, Φανταζού (εικονογράφηση: Little Miss Grumpy), εκδ. Διόπτρα

Τρίτη 12 Μαρτίου 2024

O Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μιλάει για τον José Daniel Espejo στο www.extremeways.gr [podcast]

   

Όπου σήμερα, προσπαθούμε να αναμετρηθούμε με την αλήθεια του Χοσέ Ντανιέλ Εσπέχο και της Μαργκερίτ Οντού.

Στο πρώτο μέρος παρέα με τον μεταφραστή Κωνσταντίνο Παλαιολόγο εξερευνούμε τις μάλλον αχαρτογράφητες Λίμνες της Βόρειας Αμερικής και συζητάμε για το βαθιά ανθρώπινο έργο του Χοσέ Ντανιέλ Εσπέχο.

Στο δεύτερο μέρος γνωρίζουμε την Γαλλίδα συγγραφέα Μαργκερίτ Οντού, ερχόμαστε σε επαφή με το πρωτόλειο έργο της και με την πρώιμη φεμινιστική λογοτεχνία της.

Με την βοήθεια της μεταφράστριας και εκδότριας Μαρίας Γυπαράκη διαβάζουμε το Marie – Claire το έργο που έβγαλε από την αφάνεια την Γαλλίδα συγγραφέα!

Και τα δύο βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις LIBROFILO & CO.





Πέμπτη 7 Μαρτίου 2024

17 minirrelatos para consumir... de manera responsable

 

OBRAS INCOMPLETAS

Siempre me gustaron las autobiografías, aunque está claro que nadie ha podido hasta ahora escribir una completttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttt

 

Eduardo Lucena

 

././././.

 

SUEÑO INTRANQUILO     

Me acordé de aquel día en el que mamá me llevó a conocer el mar. Las olas se parecían a ovejas y el agua cristalina a un espejo. Cuando me desperté sobre la toalla, las ovejas estaban todavía allí y en el espejo se reflejaba mi rostro envejecido.

 

Theoni Kabra

 

././././.

 

BALANCE PERSONAL EN PLENA PANDEMIA

Harto de la estupefacción televisiva, aspiro aire fresco en compañía de mi nueva mascota mientras me perfumo con antiséptico. Rompo con mi pareja. Ya elevo a la computadora a la categoría de amiga más íntima. Para colmo, estudio literatura a distancia. Mi nueva versión, a veces, me asusta.

 

Atanasio Koronis

 

././././.

 

Día menos ordinario

Me dirigí hacia la parada del bus. Cogí el catorce. No esperé mucho. Entré y encontré un asiento.

Ella entró poco después. Llevaba botas negras y abrigo morado. Tenía flequillo y era bajita. Se sentó en frente, cruzó las piernas y aplicó pintalabios. Al bajarse dejó atrás una fragancia suave. Una fragancia conocida.

Menudo perfume, pensé. Si tantas mujeres se ponen el mismo, cómo que ella logró ser tan única.

 

Theoni Kabra 

 

././././.

 

Liberación

Viajaba durante años en este tren. Ya no sentía la ilusión de cuando subió. Era cómodo y acogedor, eso sí, pero no había más sorpresas, todo igual día tras día. Y, sin embargo, nadie más parecía molestarse. “Será que soy rarο yo” pensaba para apaciguar su sofoco. Aguantó así veinte años. Hasta que un día, saltó por la ventana de su compartimento.

Aunque solo por un segundo, estuvo libre.

 

Niki Alexakou

 

././././.

 

Resiliencia

La hilandera deja al lado su rueca y su huso. Lo mismo hace la otra con su vara de medir y la de las tijeras. En ese instante el mundo entero se para. Volantes están cayendo del cielo: NOS ECHARON DEL TRABAJO – ESTAMOS DE HUELGA. Segundos después el mundo sigue adelante hacia su destino sin querer saber a manos de quién.

 

Nikos Manousakis

 

././././.

 

Momentos casi eutanásicos

En la habitación del hospital neoyorquino entra el sicario. Al ademán del paciente tetrapléjico, hay que inyectarle Pentobarbital. Así recibe un montón de dinero tan imprescindible para su trepa social. Se oyen las campanas de la capilla, se va deprisa. Resulta que es beato.

 

Atanasio Koronis

 

././././.

 

Vejez

Un montón de plantas trepa por las paredes, el jardín es intransitable por la maleza y hay un olor a humedad. Una figura detrás del cristal hace un ademán ansioso de invitar a quien se atreva a mirar hacia dentro.

 

Niki Alexakou

 

././././.

 

La llamada

Hace un montón de días que no la ha visto por la cabaña. Inquieto, trepa hasta la cima de un árbol, toma aire, prepara la llamada de la selva, hace el ademán con las dos manos, y con la derecha pulsa el nombre de Jane sobre la pantalla. 

 

Eduardo Lucena

 

././././.

 

Suena el timbre

Con la piel erizada, la cara chapeada y los labios hinchados, tensa los muslos. Lo está esperando, que la penetre profundo. Cierra los ojos. Justo en el momento más álgido, oye desde afuera una voz estricta.

–¡Señorita Pérez!, ya le he preguntado dos veces: ¿cómo se calcula la trayectoria de un proyectil?

Qué suerte, los recreos…

 

Ilektra Anagnostou

 

././././.

 

Los ovnis no andan con pendejadas

– Abuela, ¡un ovni acaba de secuestrar en la plaza a don Lázaro!

– ...

– Abuela, ¡unos extraterrestres en un platillo volante secuestraron a don Lázaro!

– Lázaro es un pesao, pronto lo devolverán.

– Abuela, ¿qué dices?

– Si no lo pude aguantar yo, que soy una santa...

 

Konstantinos Paleologos

 

././././.

 

Proyectos

Aquí estoy. Navegando por el espacio sideral buscando regiones incógnitas. Los aparatos indican que aquel astro es idóneo para poner en marcha el proyecto Neon. ¡Qué alegría! Por fin, ha pasado tanto tiempo desde el proyecto Génesis. Además, aquellos pobres seres descarriados están ya fuera de mi cobertura.

 

Nikos Manousakis

 

././././.

 

Bárbaros

Ya lo habíamos visto todo. Solo ellos nos faltaban. Cuando llegaron a Tierra, legislaron e impusieron el orden. Se acabaron los discursos de los demagogos. El dinero y los títulos les dejaban indiferentes. Al fin y al cabo, estos hombrecillos verdes sí que eran la única solución.

 

María Athanasiadou

 

././././.

 

De Excepciones

Hacían el amor como locos. Nunca usaron anticonceptivos, ya que los científicos siempre aseguraban que el cruce entre los habitantes del planeta Piripiri y los del Mirimiri era imposible. A mí, me tienen en una jaula, llevándome de galaxia en galaxia como demostración de que en toda regla hay excepciones.

 

María Athanasiadou

 

././././.

 

1991

Ulises declara que necesita tiempo para pensar cómo penetrar los muros de Troya. Se encierra en la diminuta cámara acorazada y hace la pregunta. HAL-9000 le responde: “En el vientre de un animal de madera; quizá un perro.”

 

Ilektra Anagnostou

 

 

Los 17 minirrelatos aquí presentados son producto del taller de escritura creativa de minificción que organizaron Eduardo Lucena y Konstantinos Paleologos durante los meses de enero y febrero de 2024.


Δευτέρα 4 Μαρτίου 2024

Maricón / Πούστης

 

Maricón

Hoy, decidida, cogió la callejuela que llevaba décadas evitando, y con una mezcla de temerosidad y nostalgia paró delante del lugar en el que había escuchado por primera vez la palabra que cambió su vida.

No sintió nada al ver, con la cabeza entre las rejas, el patio de recreo en que todo había empezado. Lo contemplaba serena, mientras los niños jugaban indiferentes a ella, como se suelen contemplar las cosas que ya no te pueden hacer daño.


Κοnstantinos Paleologos

 

/./././././././././

 

Πούστης

Σήμερα, αποφασισμένη, πήρε το δρομάκι που απέφευγε επί δεκαετίες, και με ένα μείγμα φόβου και νοσταλγίας σταμάτησε μπροστά στο μέρος στο οποίο είχε πρωτακούσει τη λέξη που της άλλαξε τη ζωή.

Δεν ένιωσε τίποτα όταν αντίκρυσε, με το κεφάλι ανάμεσα στα κάγκελα, τη σχολική αυλή όπου είχαν ξεκινήσει όλα. Την κοίταζε γαλήνια, ενόσω τα παιδιά έπαιζαν αδιαφορώντας για την παρουσία της, όπως κοιτάμε τα πράγματα που δεν μπορούν πια να μας κάνουν κακό.


Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

Πέμπτη 29 Φεβρουαρίου 2024

Βιβλιοκριτική του Στέργιου Ντέρτσα για τις Λίμνες της Βόρειας Αμερικής του José Daniel Espejo

 

Η ποίηση είναι το αντίθετο του marketing

 

Διάβασα τη δις βραβευμένη στην Ισπανία αυτοβιογραφική ποιητική σύνθεση του Χοσέ Ντανιέλ Εσπέχο Οι λίμνες της Βόρειας Αμερικής  (Εκδόσεις Librofilo & Co,2023, μετάφραση Κωνσταντίνος Παλαιολόγος) συνεχόμενες φορές, από τη στιγμή που βρέθηκε στα χέρια μου. Δεν μπόρεσα να ξεδιαλύνω εξ αρχής, είναι η αλήθεια, εάν η συγκίνηση και τα έντονα  συναισθήματα που μου προκάλεσε πηγάζουν από το θέμα με το οποίο επέλεξε να αναμετρηθεί ή αν είναι απόρροια του γενικότερου λογοτεχνικού αποτελέσματος.

Όπως  δηλώνει και ο ίδιος ο ποιητής, σε εφημερίδες της πατρίδας του[1],  δεν πρόκειται  για μία εξομολόγηση αλλά για μία μαρτυρία. Μια μαρτυρία δοσμένη με τέτοιο τρόπο  που κι ένα εξαίρετο λογοτεχνικό αποτέλεσμα παράγει και καταφέρνει  να σε κάνει αν όχι να ταυτιστείς  με το ποιητικό υποκείμενο, τότε να δεις με τα μάτια του. Ή να καθρεφτιστείς, κατά κάποιον τρόπο,  στα νερά των λιμνών αυτών, νιώθοντας συχνά να σε διαπερνά  η  αίσθηση της μοναξιάς, ενίοτε και της απελπισίας, που διατρέχει όλο το ποίημα. Μια γενναία κατάθεση ψυχής που προκαλεί ρίγη συγκίνησης καθώς  σε διαποτίζει με τις παγερές λάμψεις  μιας γλώσσας που εκπέμπει όλη της την ποιητική  θαλερότητα, στις πιο λιτές της στιγμές:  Όσο πιο/όμορφο το παραμύθι τόσος λιγότερος είναι ο χώρος/που έχουμε εμείς σε αυτό.

Η συγκεκριμένη σύνθεση, πρωτοπρόσωπη και γραμμένη σε ημερολογιακή μορφή,  μας μεταφέρει επεισόδια από τη ζωή ενός  τύπου που μένει χήρος και μαθαίνει/να φροντίζει τα παιδιά του (το ένα αυτιστικό) μόνος του, με τη βοήθεια της ποίησης (στ’ αλήθεια!) και της καλής του του καρδιάς, για να το πούμε με τα λόγια του ίδιου του ποιητή. Είναι αυτοί οι στίχοι, θαρρώ, που εξαρχής σε βουτάνε  από τον λαιμό και σε πηγαίνουν απνευστί μέχρι την τελευταία λέξη. Γιατί η γλώσσα του Εσπέχο μαγνητίζει από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη και το κείμενο εκρήγνυται μέσα σου από  διαφορετικά  σημεία του.

Το ποίημα γίνεται συχνά αυτοαναφορικό, δηλαδή έχουμε να κάνουμε, μεταξύ άλλων, με ένα ποίημα περί ποιητικής, καθώς   ένας από τους άξονες του έργου είναι  ανάγκη της έκφρασης και του φιλτραρίσματος μιας πραγματικότητας συχνά ανελέητης, μέσω της ποίησης. Θέμα που  επανέρχεται σαν επωδός.  Έτσι  το ποίημα γίνεται πότε μια  εναλλακτική επιλογή · και πότε ένα ανίσχυρο αντίδοτο καθώς:    Xάνουν οι λέξεις το νόημά τους, η μουσική τον έρωτά της/και οι πράξεις τον σκοπό της… ΄Η μια φενάκη όταν τα πράγματα περιπλέκονται:  Σ’ εκείνες τις μακρές/περιφερειακές πεζοπορίες να κοιτάζω/αναζητώντας ένα κρύσταλλο/λίγη επιπλέουσα ποίηση/ φευγαλέα σαν ολόγραμμα: / αν της κάνεις ερωτήσεις/εξαφανίζεται.  

Η σχέση πατέρα και γιου, δουλεμένη από τα κατάλληλα χέρια, έχει χαρίσει στη λογοτεχνία εξαίρετες στιγμές. Μου ήρθε στο νου, ενώ διάβαζα τις Λίμνες, το εξαιρετικό διήγημα του Ρομπέρτο Μπολάνιο, Los últimos atardeceres en la tierra, που πραγματεύεται μια τέτοια σχέση. Φυσικά πρόκειται για τελείως διαφορετικές ιστορίες: το διήγημα του Μπολάνιο είναι ένα οδοιπορικό σε ανοιχτά πεδία· η ποιητική σύνθεση του Εσπέχο ζωντανεύει μια περίκλειστη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα  που τη δημιουργούν συχνά οι οθόνες (τηλεόραση, youtube, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ηλεκτρονικά παιχνίδια κ.λπ) και οι αυταπάτες της φαινομενικής διαφυγής που υπόσχονται. Ακόμη και οι λίμνες της Βόρειας Αμερικής, που δίνουν τον τίτλο τους στο ποίημα,  έτσι όπως προβάλλονται μέσα από τις οθόνες, και κυρίως μέσα από τα μάτια του αυτιστικού Μαρτίν που παρακολουθεί γι’ άλλη μια φορά στα αγγλικά/ το βίντεο με τις λίμνες της Βόρειας Αμερικής, γίνονται το συνώνυμο μιας άφταστης γης της επαγγελίας, εκπέμποντας  κάτι αφόρητα παγερό και δίνοντας στην αίσθηση της  μοναξιάς που προαναφέραμε διαστάσεις απεραντοσύνης. Ωστόσο, οι δύο αυτές ιστορίες έχουν κάτι κοινό.  Είναι η εμφάνιση της σιωπής σαν μια γλώσσα ιδιαίτερη που με τον τρόπο της ισχυροποιεί τους δεσμούς μεταξύ πατέρα και γιου. Πρόκειται για μία  σιωπή που «δεν είναι καινούργια».

Έτσι κι αλλιώς αν αναζητούσαμε λογοτεχνικές συγγένειες στο συγκεκριμένο ποίημα θα λέγαμε πως αυτές εντοπίζονται πιθανότατα στην βορειοαμερικάνικη λογοτεχνία, εκεί που το δραματικό  μας δίνεται μετωνυμικά, δια αντανακλάσεως,  μέσω των αντικειμένων. Όπως συμβαίνει επί παραδείγματι με τα ποιήματα του Ρέιμοντ Κάρβερ, και  από την άλλοτε φανερή κι άλλοτε υποδόρια ειρωνεία που τα χαρακτηρίζει. Μια ειρωνεία που εδώ είναι μια σπαραχτική,  καταγγελτική κραυγή που μας ριπίζει, καθώς  φυσικά το μεγάλο ζήτημα, εδώ, στο ποίημα του Εσπέχο,  δεν είναι ο αυτισμός. Όπως εξάλλου δεν πρέπει να αποτελεί ζήτημα καμία πάθηση  σε καμία κοινωνία που θέλει να θεωρείται πολιτισμένη. Το πρόβλημα όμως εμφανίζεται ιδιαιτέρως σοβαρό, όταν το περιβάλλον δεν είναι ιδιαίτερα φιλόξενο, όπως για παράδειγμα εδώ που τις συνθήκες τις διαμορφώνουν οι οικονομικοί όροι:  Έλα χρήμα και δώσε θέση στο παιδί μου/ανάμεσα στα άλλα  Και προφανώς μας αφορά όλους.

Η καρδιά του συγκεκριμένου έργου μπορεί να είναι πυρωμένη από  ένα προσωπικό ζήτημα, έτσι όμως όπως ξεδιπλώνεται μέσα από τα επιμέρους ποιήματα που το συνθέτουν, το έργο γίνεται βαθιά πολιτικό, με την ευρύτερη έννοια, και κατ’ επέκταση οικουμενικό. Και δεν έχει κανέναν λόγο  να υπερθεματίσει γύρω από αυτό που αποτελεί κεντρικό θέμα ούτε φυσικά να γίνει βαρύγδουπο,  καθώς η πολιτική πράξη που συνιστά ένα ποίημα αποκτά το ειδικό της βάρος από τις μεταλλάξεις των πραγμάτων γύρω κι από τη βαθιά επιρροή που εκείνα ασκούν πάνω μας:  Όταν ουρλιάζω αυτά τα ουρλιαχτά χτυπούν πάνω στην πλαστική/μεμβράνη/της οθόνης. Όταν αυτή ξεκουράζεται/αντανακλά τη ζωή μας σαν μαύρος καθρέφτης. Και επίσης: Ζεσταίνεται η μπύρα απογευματιάτικα /και θα 'πρεπε να ήμασταν σε οποιοδήποτε άλλο μέρος.

Ο Εσπέχο φέρνει με επιτυχία σε πέρας μια δύσκολη αποστολή αποφεύγοντας τις παγίδες που ελλοχεύουν κάτω από το βάρος ενός τέτοιου σοβαρού και ευαίσθητου θέματος, μακριά από εύκολους μελοδραματισμούς, εκεί δηλαδή που μπορεί να χαθεί το σφρίγος και ο προσανατολισμός και το αποτέλεσμα να μείνει ημιτελές, τελματωμένο στις αρχικές προθέσεις.  

Έχω την αίσθηση ότι  το ποίημα στην αρχική του μορφή κατέβηκε  στο χαρτί σαν ορμητικό νερό σπάζοντας πολλά εσωτερικά φράγματα.   Όπως κάθε κείμενο, ή γενικότερα κάθε έργο τέχνης στην αφετηρία του, που θες να το καταθέσεις εδώ και τώρα, γιατί αισθάνεσαι πως  το διακύβευμα είναι μεγάλο, κι ας μην είσαι σε θέση να το ορίσεις επακριβώς. Και  χωρίς να αποτελεί  η «συσκευασία» το βασικό σου μέλημα. Γιατί,  όπως λέει και ο ίδιος ο ποιητής,  στην ποίηση φτάνει κανείς από τα πίσω δωμάτια/ από τις ράβδους οπλισμού/ (η ποίηση είναι το αντίθετο του marketing)/και κανείς δεν μπορεί να σου πει/ τι ακολουθεί μετά.  

            Διαβάζοντας κανείς ταυτόχρονα το πρωτότυπο κείμενο και τη μετάφραση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, μπορούμε να πούμε ότι  φτάνει στη γλώσσα μας ακέραια η δυναμική του κειμένου σε όλες της τις διαστάσεις, καταφέρνει να μας δώσει όλες τις ανταύγειες των Λιμνών. Συμφωνούμε όλοι, θαρρώ, πως ένας καλός μεταφραστής πρέπει να είναι πρώτα από όλα ένας καλός αναγνώστης. Ή συνδυαστικά και καλός ακροατής όταν η συνάντησή μας με ένα λογοτεχνικό έργο γίνεται μέσα από άλλες πηγές, όπως μας περιγράφει ο ίδιος ο μεταφραστής στο εισαγωγικό σημείωμα, που ακούει για πρώτη φορά τα ποιήματα αυτά μέσα από μια ραδιοφωνική εκπομπή καθώς οδηγεί. Όταν το συγκεκριμένο αισθητήριο συνδυάζεται  με  την αδιαμφισβήτητη ικανότητα, έχουμε  αποτελέσματα άξια αναφοράς όπως συμβαίνει με το συγκεκριμένο βιβλίο.


Στέργιος Ντέρτσας

Περιοδικό Χάρτης, νούμερο 63, Μάρτιος 2024

https://www.hartismag.gr/hartis-63/biblia/i-poiisi-einai-to-antitheto-toi-marketing