Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2021

3 poemas de Manuel Altolaguirre // 3 ποιήματα του Μανουέλ Αλτολαγκίρε

3 poemas de Manuel Altolaguirre // 3 ποιήματα του Μανουέλ Αλτολαγκίρε 

 

 

Amor oscuro

 

 Si para ti fui sombra

cuando cubrí tu cuerpo,

si cuando te besaba

mis ojos eran ciegos,

sigamos siendo noche,

como la noche inmensos,

con nuestro amor oscuro,

sin límites, eterno…

Porque a la luz del día

nuestro amor es pequeño.



Σκοτεινή αγάπη

 

Εάν για εσέ σκιά υπήρξα

όταν το σώμα σου κουκούλωσα,

εάν σαν σε φιλούσα

τυφλά ήτανε τα μάτια μου,

ας συνεχίσουμε νύχτα να είμαστε,

σαν την νυχτιά απέραντοι,

με τη δικιά μας σκοτεινή αγάπη,

χωρίς όρια, αιώνια…

Γιατί στο φως της μέρας

μικρή είναι η αγάπη μας.

 

 ..........................

 

Amor, sólo te muestras

 

Amor, sólo te muestras

por lo que de mí arrancas,

aire invisible eres

que despojas mi alma

manchando el limpio cielo

con suspiros y lágrimas.

Al pasar me has dejado

erizado de ramas,

defendido del frío

por espinas que arañan,

cerradas mis raíces

el paso de las aguas,

ciega y sin hojas la desnuda frente

que atesoró verdores y esperanzas.

 

 

Αγάπη, μόνο δείχνεσαι

 

Αγάπη, δείχνεσαι μόνο

από αυτό που ξεριζώνεις από εμέ,

αόρατος αιθέρας είσαι

που την ψυχή μου απογυμνώνεις

τον καθαρό ουρανό λεκιάζοντας

με στεναγμούς και δάκρυα.

Mε άφησες περνώντας

κλαδιά γεμάτο,

από το κρύο προστατευμένο

με αγκάθια που γρατζουνάνε,

κλειστές οι ρίζες μου

στου νερού το πέρασμα,

τυφλό και χωρίς φύλλα το απογυμνωμένο μέτωπο

που ελπίδες και φυλλώματα αποθησαύρισε. 

 

 ..........................

  

Cerrando los ojos

 

Huyo del mal que me enoja

buscando el bien que me falta.

Más que las penas que tengo

me duelen las esperanzas.

 

Tempestades de deseos

contra los muros del alba

rompen sus olas. Me ciegan

los tumultos que levantan.

 

Nido en el mar. Cuna a flote.

La flor que lucha en el agua

me sostiene mar adentro

y mar afuera me lanza.

 

Cierro los ojos y miro

el tiempo interior que canta. 

 

 

Κλείνοντας τα μάτια

 

Απ’ το κακό δραπετεύω που με εξοργίζει

το καλό ψάχνοντας που μου λείπει.

Μα πιότερο από τα βάσανα που έχω

οι ελπίδες με πονάν.

 

Θύελλες από πεθυμιές

πάνω στους τοίχους της αυγής

τα κύματά τους σπάνε. Με τυφλώνουν

οι βοές που ξεσηκώνουν.

 

Φωλιά στη θάλασσα. Λίκνο πλωτό.

Το λουλούδι που στο νερό αγωνίζεται

με υποστηρίζει μεσοπέλαγα

και προς τη θάλασσα με πετάει.

 

Κλείνω τα μάτια και κοιτώ

τον μέσα χρόνο που τραγουδάει.

 

                                        Μετάφραση: Βασιλική Χρηστάκου



Ο Μανουέλ Αλτολαγκίρε γεννήθηκε στη Μάλαγα το 1905. Υπήρξε ο βενιαμίν της Γενιάς του 27. Έζησε και αυτός την πικρία της εξορίας, αλλά επέστρεφε περιστασιακά στην Ισπανία. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια, σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα, το 1959, κοντά στο Μπούργος.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου