Andrea Cote
(Poemas de Fervor de tierra, Tusquets,
2024)
Αντρέα Κότε
(Poemas de Fervor de tierra, Εκδόσεις Tusquets, 2024)
De ausencia
Es para el dios de lo deshabitado
que se alzan templos invisibles
en la borrasca del desierto.
Es para él
que los árboles enanos inclinan en la arena sus ramas
humildes,
fervorosas.
Es para que no te aferres
que existe un dios de la ausencia,
señor del desierto
y de las cosas que,
como la sombra,
existen por la fuerza de la luz que las rechaza.
Περί
απουσίας
Είναι για τον θεό του ακατοίκητου
που
υψώνονται αόρατοι ναοί
στην
αμμοθύελλα της ερήμου.
Είναι
για εκείνον
που
τα νανόδεντρα γέρνουν τα κλαδιά τους στην άμμο
ταπεινά,
διάπυρα.
Είναι
για να μην γραπώνεσαι
που
υπάρχει ένας θεός της απουσίας,
κύριος
της ερήμου
και
των πραγμάτων που,
όπως
η σκιά,
υπάρχουν χάρη
στη δύναμη του φωτός που τα απορρίπτει.
Desierto
rumor
Padre, madre, ya tengo el peso de un hombre.
Aquí es el puerto del primer día,
no escojan alimento para mí,
no vigilen mis pasos,
ya he desembarcado en mí,
soy solo.
Denme una hoja de eucalipto para el viaje,
un impreciso pronóstico del tiempo
la brújula quebrada que sólo marca norte,
un mendrugo de pan.
Desmantelen la habitación en que crecí,
abran fuego en la noche con mis mantas,
otórguenme el don del despojo.
De ser posible,
un momentáneo olvido.
Dispuesto estoy para partir
no ostento
otro peso que el nombre.
Έρημος
ψίθυρος
Πατέρα, μητέρα, έχω πλέον το βάρος
ενός άντρα.
Να
το λιμάνι της πρώτης μέρας,
μην
διαλέγετε τροφή για μένα,
μην
προσέχετε τα βήματά μου,
έχω
ήδη αποβιβασθεί εντός μου,
υπάρχω
μόνος.
Δώστε
μου ένα φύλλο ευκαλύπτου για το ταξίδι,
μια
ασαφή πρόγνωση καιρού
τη
σπασμένη πυξίδα που δείχνει μόνο βορρά,
ένα
ξεροκόμματο.
Ξηλώστε
το δωμάτιο όπου μεγάλωσα,
ανάψτε
τη νύχτα φωτιά με τις κουβέρτες μου,
κάντε
μου το δώρο της απογύμνωσης.
Ει
δυνατόν,
μια
στιγμιαία λήθη.
Έτοιμος
είμαι να φύγω
δεν
φέρω
άλλο βάρος πέρα από το όνομα.
Visión
Casi todo
era escombros,
árboles enanos,
roca que nació quebrada
como si este fuera
el campo en que arrojaron
la pedriza que sobró después de hacer el mundo.
Esqueletos de barcos y ballenas,
soplando en el costado de todo lo que vive.
De este lado, madre,
no envío misivas que incluyan mi apellido,
-No lo preciso-
me he hecho uno con él,
y los que tienen temor de pronunciarlo me llaman
“aquel”,
uno cuyo nombre es su rostro.
Όραμα
Τα πάντα σχεδόν ήταν χαλάσματα,
νανόδεντρα,
βράχος
που γεννήθηκε σπασμένος
σαν
να ’ταν αυτός
ο
τόπος όπου πέταξαν
το
πετρομάνι που περίσσεψε αφού έφτιαξαν τον κόσμο.
Σκελετοί
πλοίων και φαλαινών,
να
φυσούν στα πλευρά όλων των ζώντων.
Από
αυτή τη μεριά, μητέρα,
δεν
στέλνω γράμματα που περιέχουν το επώνυμό μου,
–δεν
το ’χω ανάγκη–
έχω
γίνει ένα μ’ αυτό,
κι
όσοι τρέμουν να το προφέρουν με αποκαλούν «εκείνος»,
κάποιος
που το όνομά του είναι το πρόσωπό του.
Η Andrea Cote (Μπαρανκαμπερμέχα, Κολομβία,
1981) είναι συγγραφέας των βιβλίων ποίησης: Puerto calcinado (2003), La ruina que nombrο (2005),
En las praderas del fin del mundo (2019), Fervor de tierra (2024) και Querida Beth (2025). Έχει εκδώσει επίσης τα δοκίμια: Una fotógrafa al desnudo:
biografía de Tina Modotti (2005) και Blanca
Varela o la escritura de la soledad (2004). Έχει
λάβει το διεθνές βραβείο ποίησης Casa de América 2024. Είναι καθηγήτρια ποίησης στο
δίγλωσσο μεταπτυχιακό στη δημιουργική γραφή στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, στο Ελ
Πάσο.
Η μετάφραση των
ποιημάτων της Αντρέα Κότε είναι προϊόν εργαστηρίου συλλογικής μετάφρασης που
συντόνισε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, στις 20 Ιουνίου 2025, στο πλαίσιο του
17ου Φεστιβάλ ΛΕΑ. Συμμετείχαν οι μεταφράστριες/ές: Μαρία Αθανασιάδου, Ηλέκτρα Αναγνώστου,
Δέσποινα Γιαβάση, Eduardo Lucena, Αλίκη Μανωλά, Ματίνα Μπίλλια, Ειρήνη Οικονόμου, Γεωργία Πατινιώτη,
Laura Salas, Σοφία Σοφιανού,
Γεώργιος Τζιρίτης, Σπύρος Χρηστάκης, Βάσω Χρηστάκου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου