1 poema de Stella Díaz Varín - 1 ποίημα της Εστέλα Ντίας Μπαρίν

 

DOS DE NOVIEMBRE

No quiero
Que mis muertos descansen en paz
Tienen la obligación
De estar presentes
Vivientes en cada flor que me robo
A escondidas
Al filo de la medianoche

Cuando los vivos al borde del insomnio
Juegan a los dados
Y enhebran su amargura.

 

Los conmino a estar presentes
En cada pensamiento que desvelo

 

No quiero que los míos
Se me olviden bajo tierra
Los que allí los acostaron
No resolvieron la eternidad

 

No quiero
Que mis muertos me los hundan
Me los ignoren
Me los hagan olvidar
Aquí o allá
En cualquier hemisferio

 

Los obligo a mis muertos
En su día
Los descubro, los trasplanto
Los desnudo
Los llevo a la superficie
A flor de tierra
Donde está esperándolos
El nido de la acústica.

---

 

 

ΔΥΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Δεν θέλω

Οι νεκροί μου να αναπαύονται εν ειρήνη

Έχουν την υποχρέωση

Να είναι παρόντες

Να ζουν σε κάθε λουλούδι που κλέβω

Στα κρυφά

Γύρω στα μεσάνυχτα

Όταν οι ζωντανοί στα πρόθυρα της αϋπνίας

Παίζουν ζάρια

Και χάντρα-χάντρα μετρούν τις πίκρες τους.

 

Τους επιβάλλω να είναι παρόντες

Σε κάθε σκέψη που με ξαγρυπνά

 

Δεν θέλω οι δικοί μου

Να ξεχαστούν κάτω από τη γη

Όσοι εκεί τους πλάγιασαν

Δεν επέλυσαν την αιωνιότητα

 

Δεν θέλω

Τους δικούς μου νεκρούς να τους παραχώνουν

Να τους αγνοούν

Να τους ρίχνουν στη λησμονιά

Εδώ ή εκεί

Σε οποιοδήποτε ημισφαίριο

 

Υποχρεώνω τους νεκρούς μου

Στη μέρα τους

Τους απο-καλύπτω, τους μεταφυτεύω

Τους γυμνώνω

Τους φέρνω στο φως

Στην επιφάνεια της γης

Όπου τους προσμένει

Η φωλιά της ακουστικής.

 

                        Μετάφραση: Όλγα Αναστασιάδου – Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

 

Η Stella Díaz Varín (1926-2006) ήταν χιλιανή ποιήτρια. Εξέχον μέλος της Γενιάς του ’50, υπήρξε μια από της πιο μποέμ παρουσίες της νυχτερινής ζωής του Σαντιάγο. To παρόν ποίημα, αφιερωμένο στη Μέρα των Νεκρών, ανήκει στη συλλογή της, Los dones previsibles (1992).