Syntagma / Σύνταγμα

 

Syntagma

 

Dos veces he ido a Atenas: mismo hotel, misma habitación y misma cama. Sólo cambian las fechas, el clima, los recorridos y las lecturas. Aproveché el confinamiento para viajar y suponer que volvía a Grecia: una Atenas totalmente desierta, la misma habitación pero con gel antibacterial, la misma cama pero con mascarilla… El Partenón un poco más lejos y la sombra de Sócrates a una distancia mayor a los dos metros; mis amigos, velados por la mitad de la cara siguen hablando lo que cantan y allá lejos, la silueta entrañable de una mujer que parece mirarme por encima del hombro y que incita a seguirla hasta la orilla de un mar vacío donde en medio del silencio se van abriendo poco a poco las páginas de una novela infinita que se desdibuja en tinta de todos los idiomas y el calor parece derretir las yemas de los dedos que ya no pueden acercarse a la noche de una cabellera al vuelo y todo se va volviendo un espejismo de delirio, donde la pandemia ha logrado apuntalar la sana enfermedad de aislarse de todo para abrazar al mundo.

 

Jorge F. Hernández

Σύνταγμα

 

Δύο φορές έχω πάει στην Αθήνα: ίδιο ξενοδοχείο, ίδιο δωμάτιο και ίδιο κρεβάτι. Απλώς διαφέρουν οι ημερομηνίες, ο καιρός, οι διαδρομές και τα αναγνώσματα. Εκμεταλλεύτηκα τον εγκλεισμό για να ταξιδέψω και να φανταστώ ότι επέστρεφα στην Ελλάδα: σε μια Αθήνα εντελώς έρημη, το ίδιο δωμάτιο αλλά με αντισηπτικό τζελ, το ίδιο κρεβάτι αλλά με μάσκα… Ο Παρθενώνας λίγο πιο πέρα και η σκιά του Σωκράτη σε απόσταση μεγαλύτερη των δύο μέτρων· οι φίλοι μου, με καλυμμένο το μισό τους πρόσωπο εξακολουθούν να λένε ό,τι είχαν να πουν και κάπου μακριά η σαγηνευτική σιλουέτα μιας γυναίκας που φαίνεται να με κοιτάζει αφ’ υψηλού και με ενθαρρύνει να την ακολουθήσω μέχρι την ακτή μιας κενής θάλασσας όπου μέσα σε σιωπή ανοίγουν σιγά σιγά οι σελίδες ενός αχανούς μυθιστορήματος που ξεθωριάζει χύνοντας μελάνι από όλες τις γλώσσες και η ζέστη φαίνεται να λιώνει τα ακροδάχτυλα που δεν μπορούν πλέον να πλησιάσουν τη νύχτα μιας ανεμίζουσας κώμης και τα πάντα γίνονται παραληρηματικός αντικατοπτρισμός, όπου η πανδημία κατάφερε να ενισχύσει την υγιή ασθένεια της απομόνωσης από τα πάντα προκειμένου να αγκαλιάσεις τον κόσμο.

 

Χόρχε Φ. Ερνάντες

Μτφρ. Κων/νος Παλαιολόγος