15 ισπανόγραφα μικροδιηγήματα

ΑΝΤΟΝΙΟ ΦΕΡΝΑΝΤΕΘ ΜΟΛΙΝΑ

Η παλιά μηχανή

Ο φωτογράφος στήνει το τρίποδό του και βάζει το κεφάλι του κάτω από το μαύρο πανί. Πατάει το κουμπί. Ό,τι υπάρχει μπροστά από το φακό, ορμάει προς το μέρος του. Απομένει στον κόσμο ένα ακατανόητο κενό, που πλέον δεν μπορεί να γεμίσει με τίποτα.

Το τρένο

Απόψε πέρασε ένα τρένο μπροστά από το σπίτι μου. Έβηχε και κούτσαινε, σαν να το ’χε συνήθειο. Πήγαινε φορτωμένο με γνωστούς, με ηθοποιούς, με πρόβατα, με όπλα, με καμπαρντίνες, με μολυβδοσωλήνες. Και ταλαντευόταν σαν καράβι που αναζητά τους πειρατές του, εκτός νόμου και αυτό. Στο έδαφος δεν υπάρχουν ράγες ούτε έμεινε σημάδι από το πέρασμά του.

Το σπασμένο αυγό

Σε καιρούς ανέχειας ένα αυγό είναι λιτό δείπνο και ήρεμος ύπνος.  Το πήρα στα χέρια μου, το έσπασα και το ’βαλα στο τηγάνι. Αντί για το ασπράδι και τον κρόκο, βγήκε ένα ανθρωπάκι ολόιδιο με μένα. Έσπαγε ένα αυγό πάνω από το τηγάνι και έβγαινε άλλο ανθρωπάκι, ακόμα πιο μικρό, που  επίσης μου έμοιαζε, μ’ ένα αυγό στο χέρι. Και έτσι στο διηνεκές…

ΠΑΜΠΛΟ ΕΤΣΑΡΤ

Father & Son

Ο πατέρας τού είπε: «Άντε, τώρα, έλα». Το αγόρι ξεγλίστρησε ανάμεσα από τις αδελφές του, σηκώθηκε από  το πίσω κάθισμα και  περνώντας σβέλτα πάνω  από   το χειρόφρενο και το λεβιέ των ταχυτήτων, βολεύτηκε ανάμεσα στα πόδια του οδηγού. Εκείνο το βράδυ, όπως κάθε Σάββατο, το τετράγωνο ήταν φίσκα από αυτοκίνητα, αλλά κανείς από τους δύο δεν βιαζόταν να παρκάρει. Μια  αναπάντεχη ευγνωμοσύνη  κυρίευσε τον άνδρα και το κουρασμένο του πρόσωπο χαλάρωσε από ένα αδιόρατο χαμόγελο που ούτε καν ο ίδιος το αντιλήφθηκε. Με συγκίνηση που δεν ήθελε να εκφράσει, συνειδητοποίησε την ευτυχία του παρατηρώντας –με την άκρη του ματιού του– το βλέμμα του παιδιού καρφωμένο στο δρόμο, την γκριμάτσα ευτυχίας στο πρόσωπό του, τα  μικροσκοπικά χεράκια του γαντζωμένα στο τιμόνι, τη μάταιη προσπάθεια των ποδιών του για να φτάσουν στα πεντάλ.

Βρήκαν θέση ανάμεσα σε δύο αυτοκίνητα και ο μικρός  πίστεψε ότι είχε παρκάρει. Ανέβηκαν στο σπίτι και ενώ άλλαζε  πουκάμισο, ο πατέρας  ως συνήθως  έβαλε να ακούσει τα ηχογραφημένα μηνύματα του τηλεφωνητή.

«Μανουέλ, είμαι ο Κάρλος. Πάρε με μόλις γυρίσεις. Στην τράπεζα λένε ότι τη Δευτέρα σου κατάσχουν το σπίτι».

ΤΟΜΑΣ ΜΠΟΡΑΣ

Η αποστολή του ήρωα

Ο ήρωας είχε να εκπληρώσει μια αποστολή. Οπλισμένος και με το άλογο στην πόρτα ετοιμαζόταν να φύγει για να σώσει το λαό του. Η σύζυγος τον ικέτευε να απαρνηθεί τους ηρωισμούς.

– Μπορεί να σου στοιχίσουν τη ζωή. Συμφιλιώσου με τη ζωή και την αγάπη – του επαναλάμβανε σκυφτή, κλαίγοντας.

Ο ήρωας για να εκτελέσει το καθήκον του, τράβηξε το σπαθί και σκότωσε τη σύζυγο, εμπόδιο, λογική, αδυναμία.

Όταν γύρισε στο σπίτι του, μετά τη νίκη, ο ήρωας διέταξε να ανάψουν φωτιά και έκαψε το δεξί του χέρι μέχρι που έγινε κάρβουνο.

ΧΟΣΕ ΧΑΒΙΕΡ ΑΛΦΑΡΟ ΚΑΛΒΟ

Ο χρόνος του έρωτα

Ο χρόνος δεν υπάρχει όταν έρχεται ο έρωτας

Αύριο σε κοίταζα συνεχόμενα επί δύο ώρες. Χθες θα αγοράσω δύο εφεδρικά μάτια και έτσι να συνεχίσω κοιτάζοντάς σε.

ΧΟΥΛΙΟ ΤΟΡΙ

Λογοτεχνία

Ο συγγραφέας, με σηκωμένα τα μανίκια, έβαλε στη γραφομηχανή ένα φύλλο χαρτί, το αρίθμησε και ξεκίνησε να διηγηθεί ένα πειρατικό ρεσάλτο. Δεν ήξερε από θάλασσα αλλά, παρ’ όλα αυτά, θα ζωγράφιζε τις θάλασσες του Νότου, φουρτουνιασμένες και μυστηριώδεις. Δεν είχε συναναστραφεί στη ζωή του παρά μόνο με υπαλλήλους χωρίς ίχνος ρομαντισμού και γείτονες φιλήσυχους και ασήμαντους, αλλά τώρα έπρεπε να πει πώς είναι οι πειρατές· άκουγε  τις καρδερίνες της γυναίκας του να κελαηδούν και την ίδια στιγμή γέμιζε σκοτεινούς και τρομακτικούς ουρανούς με άλμπατρος και μεγάλα θαλασσοπούλια.

Η μάχη που έδινε με εκδότες αρπαχτικά και κοινό αδιάφορο τού έδωσε την έμπνευση για το ρεσάλτο· και η δυστυχία που απειλούσε το σπιτικό του για την τρικυμιώδη θάλασσα. Και καθώς περιέγραφε τα κύματα όπου επέπλεαν πτώματα και σπασμένα κατάρτια, ο δυστυχής συγγραφέας σκέφτηκε την άδοξη ζωή του, κυβερνημένη από δυνάμεις βουβές και μοιραίες, και παρ’ όλα αυτά συναρπαστική, μαγική, υπερφυσική.

ΛΟΥΙΣ ΜΑΤΕΟ ΝΤΙΕΘ

Το πηγάδι

Ο αδελφός μου ο Αλμπέρτο έπεσε στο πηγάδι όταν ήταν πέντε χρονών. Ήταν μια από εκείνες τις οικογενειακές τραγωδίες που ανακουφίζει μόνο ο χρόνος και η καθημερινότητα μιας πολυμελούς οικογένειας. Κάποια μέρα, είκοσι χρόνια αργότερα, ο αδελφός μου ο Ελόι έβγαζε νερό από εκείνο το πηγάδι στο οποίο κανείς ποτέ δεν είχε επιστρέψει. Στον κουβά ανακάλυψε ένα μικρό μπουκάλι και μέσα ένα χαρτί. «Είναι κι αυτός ένας κόσμος σαν όλους τους άλλους», έλεγε το μήνυμα.

ΑΛΜΠΕΡΤ ΓΚΑΡΣΙΑ ΕΛΕΝΑ

Η μεταμόρφωση

Ξυπνώντας ένα πρωί ο Γκρεγκόρ Σάμσα, ύστερα από ένα ανήσυχο ύπνο, βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σε τερατώδες έντομο. Μόλις αντιλήφθηκε ότι είχε φτερά, δεν το σκέφτηκε πολύ, και χωρίς καθυστέρηση έφυγε για τη δουλειά πετώντας από το παράθυρο, πηδώντας πάνω από τα φανάρια και τη Ρόντα Λιτοράλ. Οι προϊστάμενοί του εξεπλάγησαν τόσο ευχάριστα από τη συνέπειά του, ώστε τον ανακήρυξαν Υπάλληλο του Μήνα, σε επίσημη τελετή –παρουσία όλης της οικογένειάς του και σημαντικών εκπροσώπων της οικονομικής και πολιτιστικής ζωής της πόλης– στην  οποία ο Πρόεδρος αυτοπροσώπως του καρφίτσωσε το σήμα της εταιρίας στο μέσο του θώρακα, γεγονός που του προκάλεσε τον ακαριαίο θάνατο και τον προετοίμασε στην εντέλεια για να εκτεθεί σε κάσα με γυάλινο σκέπασμα, που μπορεί να επισκεφτεί κανείς, όπως όλοι οι συλλέκτες γνωρίζουν, από τις εννέα ως τις πέντε το απόγευμα, Δευτέρα έως Παρασκευή και το πρώτο Σάββατο κάθε μήνα, στην κύρια είσοδο της εταιρίας. Μειωμένες τιμές για γκρουπ.

ΑΝΤΡΕΣ ΝΕΟΥΜΑΝ

Το ραντεβού της ζωής του

Τη Δευτέρα ονειρεύεται το ραντεβού. Την Τρίτη αναστατώνεται με τη σκέψη ότι πλησιάζει. Την Τετάρτη αρχίζει η νευρικότητα. Την Πέμπτη είναι όλο προετοιμασίες, επιθεωρεί την γκαρνταρόμπα του, πηγαίνει κομμωτήριο. Την Παρασκευή, το παλεύει όπως μπορεί, χωρίς να βγει από το σπίτι. Το Σάββατο, επιτέλους,  ξεχύνεται στο δρόμο με την καρδιά γεμάτη λαχτάρα. Το πρωινό της Κυριακής κλαίει απαρηγόρητος. Όταν πιάνει τον εαυτό του να ονειρεύεται ξανά είναι ήδη Δευτέρα και έχει δουλειά.

ΓΚΟΝΘΑΛΟ ΣΟΥΑΡΕΘ

Ένα σχεδόν διδακτικό παραμύθι

Περιμάζεψα έναν αλήτη από το δρόμο. Το μετάνιωσα αμέσως. Μύριζε άσχημα. Τα κουρέλια του λέρωσαν την ταπετσαρία του αυτοκινήτου μου. Αλλά ο Θεός επιβράβευσε την καλή μου πράξη και μεταμόρφωσε τον αλήτη σε όμορφη πριγκίπισσα. Εκείνη κι εγώ περάσαμε τη νύχτα σ’ ένα μοτέλ. Όταν ξημέρωσε, ξύπνησα στην αγκαλιά του βρωμερού αλήτη. Και κατάλαβα ότι ο Θεός μάς επιβραβεύει με τα όνειρα και μας τιμωρεί με την πραγματικότητα.

ΚΑΡΟΛΑ ΑΪΚΙΝ

Ένας γρύλλος την ώρα της σιέστας

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας μοναχικός γρύλος, που έτριβε τα ποδαράκια του και πηδούσε πέρα δώθε μέσα στο λευκό δωμάτιο. Ένα δωμάτιο όλο λευκό, εκτός από έναν καταρράκτη κόκκινα μαλλιά και κάτι βλέφαρα που ανοίγουν κι αποκαλύπτουν ένα καταπράσινο βλέμμα. Τότε ο γρύλλος κι εκείνο το βλέμμα έρχονται τόσο κοντά όσο δεν θα φαντάζονταν ποτέ. «Να τη φιλήσω;» διστάζει ο γρύλος.  «Μήπως έχω τρελαθεί;» αναρωτιέται η γυναίκα.

ΡΑΜΟΝ ΓΚΟΜΕΘ ΝΤΕ ΛΑ ΣΕΡΝΑ

Όταν  μας  στραγγάλισε  μια κουρτίνα

Όλοι μας κάποτε έχουμε βρεθεί σαν έξω από τη ζωή, στο δαιδαλώδες διάστημα ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο· αυτό συνέβη είτε επειδή μια κουρτίνα μάς τύλιξε ή έπεσε πάνω μας, είτε επειδή εμείς δεν καταφέραμε να βρούμε την έξοδο μέσα από τις μεγάλες πτυχές  της.

Τυλιγμένοι στην κουρτίνα, διπλωμένοι στις δίπλες της, χαθήκαμε στο μεσόχρονο, ανάμεσα στην όπερα και  στο χορό των μεταμφιεσμένων, ανάμεσα στο μαύρο  και στο άσπρο, χωρίς να γνωρίζουμε, τι θα απογίνουμε, στα χέρια του δήμιου από βελούδο.

ΤΕΡΕΣΑ ΣΕΡΒΑΝ

Παρθένα

Απαλλαγμένος επιτέλους από το άσπρο μπαστούνι, ο τυφλός άντρας ξαπλώνει στο κρεβάτι δίπλα στο κορίτσι. Η άγρια γενειάδα του έρχεται σε αντίθεση με τα απαλά  γυναικεία μαλλιά, απορροφά τη μυρωδιά που αναδίδει και φαντάζεται τις καμπύλες της.

 Ξαπλωμένη δίπλα του, η νέα μοιάζει με κοριτσάκι, διστάζει, είναι η πρώτη φορά που δίνεται σ’ έναν άντρα και η ατολμία των χεριών της προδίδει την παρθενική συστολή. Τότε ξεχνάει το μπαστούνι και το σκύλο που φυλάει την πόρτα και, ντροπαλά, σβήνει το φως.

ΧΟΥΛΙΟ ΤΟΡΙ

Στην Κίρκη

Ω Κίρκη, σεβαστή Θεά! Ακολούθησα πιστά τις οδηγίες σου. Όμως δεν έβαλα να με δέσουν στο κατάρτι όταν διακρίναμε το νησί των Σειρήνων γιατί ήμουν αποφασισμένος να χαθώ. Στη μέση της σιωπηλής θάλασσας βρισκόταν το μοιραίο λιβάδι. Έμοιαζε με φορτίο από βιολέτες  που περιπλανιέται στο πέλαγος.

Ω Κίρκη, ευγενική Θεά με την ωραία κόμη! Η μοίρα μου είναι σκληρή. Παρ’ όλο που ήμουν αποφασισμένος να χαθώ, οι Σειρήνες δεν τραγούδησαν για εμένα.

Η μετάφραση είναι προϊόν των σεμιναρίων λογοτεχνικής μετάφρασης του ισπανικού τμήματος του ΕΚΕΜΕΛ κατά το ακαδημαϊκό έτος 2009-2010. Συμμετείχαν οι σπουδαστές Κατερίνα Καραγεώργου, Δήμητρα Λαμπρίδου, Ειρήνη Μαυρομάρα, Μαρία Φλέσσα, Μαντώ Χρήστου, υπό την εποπτεία του διδάσκοντα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.