Manuel Machado} El jardín negro / Μανουέλ Ματσάδο} Ο σκοτεινός κήπος

 

Manuel Machado (1874 – 1947)

 

El jardín negro

 

Es noche. La inmensa
palabra es silencio...
Hay entre los árboles
un grave misterio...
El sonido duerme,
el color se ha muerto.
La fuente está loca,
y mudo está el eco.

¿Te acuerdas?... En vano
quisimos saberlo...
¡Qué raro! ¡Qué oscuro!
¡Aún crispa mis nervios,
pasando ahora mismo
tan sólo el recuerdo,
como si rozado
me hubiera un momento
el ala peluda
de horrible murciélago!...
Ven, ¡mi amada! Inclina
tu frente en mi pecho;
cerremos los ojos;
no oigamos, callemos...
¡Como dos chiquillos
que tiemblan de miedo!

La luna aparece,
las nubes rompiendo...
La luna y la estatua
se dan un gran beso.

 

[Alma, 1902]

>.<>.<

 

Μανουέλ Ματσάδο (1874 – 1947)

 

Ο σκοτεινός κήπος

 

Είναι νύχτα. Η απέραντη
λέξη είναι σιωπή...
Υπάρχει ανάμεσα στα δέντρα
μια πένθιμη σιωπή...
Ο ήχος κοιμάται,
το χρώμα έχει πεθάνει.
Η πηγή έχει τρελαθεί,
βουβάθηκε η ηχώ.

Θυμάσαι;... Μάταια
θελήσαμε να το μάθουμε...
Τι περίεργο! Τι ζοφερό!
Ακόμα με εκνευρίζει,
καθώς περνά τούτη εδώ τη στιγμή
απλώς και μόνο η θύμηση,
σαν να με άγγιζε
για μια στιγμή
το μαλλιαρό φτερό
μιας φριχτής νυχτερίδας!...
Έλα, αγαπημένη μου! Γείρε
το μέτωπό σου στο στήθος μου·
ας κλείσουμε τα μάτια·
ας μην ακούμε, ας σωπάσουμε...
Σαν δυο μικρά
που τρέμουν από το φόβο!

Η σελήνη εμφανίζεται,
τα σύννεφα ανοίγουν...
Η σελήνη και το άγαλμα
φιλιούνται μεγαλοπρεπώς.

 

[μετάφραση Κωνσταντίνος Παλαιολόγος]

Ο σεβιλλιάνος ποιητής Μανουέλ Ματσάδο υπήρξε από τις μεγαλύτερες μορφές του ισπανοαμερικάνικου Συμβολισμού [Modernismo hispanoamericano].