Tres poemas de Tomás Segovia en griego

Hemos salido a la terraza

A mirar la tormenta

Por si acaso pensamos distraernos

El cielo nos envía irreverentes ráfagas

Que azotan nuestros rostros

Y no nos dejarán desatender

Esta desmesurada exhibición de fuerza

Y su enceguecedor estertor epiléptico

Y nosotros delante del bárbaro despliegue

A salvo y dándonos la mano

Paladeamos como nunca antes

La dicha de ser dos.

Βγήκαμε στη βεράντα

Να δούμε την καταιγίδα

Μην τυχόν και αφαιρεθούμε

Ο ουρανός μάς στέλνει ασεβείς ριπές

Που μαστιγώνουν τα πρόσωπά μας

Και δεν θα επιτρέψουν να αγνοήσουμε

Αυτή την υπέρμετρη επίδειξη δύναμης

Και τον εκτυφλωτικό επιληπτικό της ρόγχο

Και μεις μπροστά στη βάρβαρη επιδρομή

Ασφαλείς και πιασμένοι από το χέρι

Γευόμαστε όπως ποτέ πριν

Την ευτυχία του να είμαστε δύο.

=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.

Lo que quisiera yo no es acordarme

Es colgarme apoyarme aferrarme abrazarme

Sentarme encima de las viejas horas

Casi aplastarlas

Es cabalgarlas yo y que me lleven ellas

Volver a viajar en su viaje

Sacarlas ya de ese bolsillo

Donde las guardo a oscuras viviendo de migajas

Y que me digan siempre interminablemente

Que no se van a ir

Que estamos juntos para siempre

Que no me van a dejar solo

Y sobre todo por piedad que digan

Que nunca me engañaron

Ni me engañarán nunca

Que vivir era eso.

Αυτό που θα ’θελα εγώ δεν είναι να θυμάμαι

Είναι να κρεμαστώ να στηριχτώ να γραπωθώ να αγκαλιαστώ

Να θρονιαστώ επάνω στις παλιές ώρες

Να τις λειώσω σχεδόν

Να τις ιππεύσω εγώ και εκείνες να με πηγαίνουν

Να ξαναταξιδέψω στο ταξίδι τους

Να τις βγάλω επιτέλους από κείνη την τσέπη

Όπου τις φυλάω στα σκοτεινά ταΐζοντάς τες ψίχουλα

Και να μου λένε πάντα αδιάκοπα

Ότι δεν θα φύγουν

Ότι είμαστε μαζί για πάντα

Ότι δεν θα μ’ αφήσουν μόνο

Και κυρίως από οίκτο να πουν

Ότι ποτέ δεν με απάτησαν

Ούτε θα με απατήσουν ποτέ

Ότι η ζωή ήταν αυτό.  

=.=.=.=.=.=.=.=.=.=.

Hoy pesa un cielo torpe y apagado

Los pájaros se han vuelto perezosos

El día avanza renuente

Sin ganas de decirnos nada

Este lastre en el tiempo ¿quién lo ha puesto?

¿Son las densas arenas de todas mis desidias

De todo lo que he ido abandonando a medias

Y no tuve la fuerza de hacer mío?

¿Es que al fin estoy rengo por no estar a la altura?

¿Es por no haber vivido?

¿O es porque casi todo está vivido

Y ésta es la lentitud con que encalla una vida

Que ha llegado a su playa?

Moroso cielo afónico

Yo preguntar pregunto

Pero tampoco un día como éste

Me quedaré sentado en mi pregunta.

Σήμερα βαραίνει ένας ουρανός αδέξιος και μουντός

Τα πουλιά βαριούνται να πετάξουν

Η μέρα προχωρά ανόρεχτη

Δίχως κέφι να μας πει κουβέντα

Αυτό το έρμα στον χρόνο, ποιος το ’βαλε;

Είναι η παχιά άμμος όλων αυτών που αμέλησα

Όλων των πραγμάτων που άφησα πίσω μου ημιτελή

Γιατί δεν είχα τη δύναμη να τα κάνω δικά μου;

Μήπως κατέληξα σακάτης επειδή δεν ύψωσα το ανάστημά μου;

Είναι γιατί δεν έζησα;

Ή είναι επειδή τα έχω ζήσει σχεδόν όλα

Και αυτή είναι η βραδύτητα μιας ζωής που εξοκέλλει

Που έφτασε πλέον στην ακτή της;

Αργόσυρτε βουβέ ουρανέ

Εγώ τις ερωτήσεις μου τις κάνω

Αλλά δεν αρκούμαι κιόλας μια μέρα σαν κι αυτή

Να μείνω μόνο με την ερώτησή μου.

μετάφραση Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

O ποιητής Τομάς Σεγκόβια γεννήθηκε στη Βαλένθια της Ισπανίας το 1927 και πέθανε στην Πόλη του Μεξικού το 2011.