Πέμπτη 27 Ιουνίου 2019

Ο Νίκος Πρατσίνης μεταφράζει Luis García Montero



Πορνογραφικό τραγούδι

Το νερό ζητάει όχθες για να στηρίξει το μέτωπό του,
η νύχτα γυρεύει όνειρα για να μπει στα σπίτια,
το φως γίνεται ψιθύρισμα
και οι χώρες παίζουνε χαρτιά.

Παίζουνε
όπως η σιωπή με τους θορύβους της
για να νομίζουν πως υπάρχουνε σε μια σωστή σειρά.
Σας τις αχτίδες του φεγγαριού,
γιατί λένε το νούμερό τους και διαλύονται σιγά-σιγά.   


Παίζουνε όπως οι θεοί ατιμώρητα,
εκλιπαρούν το χρώμα μιας σημαίας
και τη σκιά ενός ύμνου.

Επειδή χρειάζονται κυριαρχία,
οι γυμνοί δεν είναι αλουμινόχαρτο.
Και δεν υπάρχουνε σκιές πίσω από τις αγκαλιές
και οι χώρες παίζουνε χαρτιά.


>.<>.<>.<



Στον Φεντερίκο με βιολέτες

                                     κι έν’ αεράκι οπού ’κλαιγε στα λιόδεντρα θυμάμαι.
                                        (Από τον ποίημα Θρήνος για τον Ιγνάτιο Σάντσεθ Μεχίας
μτφ. Νίκου Γκάτσου)


Μετά
από το κουρασμένο αεράκι των τελευταίων τρένων
τίποτα δε γυρίζει. Μένει μόνο
ένα πρόσωπο πάνω από το Μπροντγουέι
και είναι δύσκολο, από την τόση μοναξιά,
τα μάτια να κλείσω χωρίς να αμφιβάλλω για το αν υπάρχεις.

 
Παράλογη
ετούτη η γλώσσα από φωτιά που σπάει τον ορίζοντα,
κι απλώνεται αδάμαστη πάνω στις καρδιές,
πολύμορφη και λαβωμένη,
η οποία εκρήγνυται και μοιάζει
με το βεβιασμένο χαμόγελο μιας χαλασμένης μάσκα

Μόνη
η πόλη μεταμφιέζεται σε ανατριχίλα
και τα μάτια της σε σημαδεύουν
γραμμένα και τυφλά,
όμοια με ίχνος από δόντια λησμονημένο στους ώμους.

Τότε
το αλκοόλ είναι το αίμα που γυμνώνει τα χείλη,
γιατί έρχεται η νύχτα,
γιατί φτάνει ο θάνατος πάνω σε ένα διπλωμένο χέρι
για να σε αφήσει μοναχό με τα χρόνια σου.

Θλιμμένος στα λιόδεντρα,
ενώ το Χάρλεμ σφαλίζει τα παράθυρά του,
ο χρόνος είναι ένα αεράκι που κανείς πια δε θυμάται.

Μετ.: Νίκος Πρατσίνης


Πηγή: Canción pornográfica από το: La intimidad de la serpiente, 2003 // A Federico con unas violetas από το: El jardín extranjero, 1983


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου