4 ποιήματα της Λόλα Μασκαρέλ, σε μετάφραση Αναστασίας Γιαλαντζή

Ενώ το φως

Όλα είναι στο παράθυρο

που συγκεντρώνει τη ζωή μου και με περιέχει

με φόντο το κενό πλαίσιο του αιώνιου.

Ένα πλαίσιο όπου εγώ είμαι το έξω

και το τοπίο είναι το πιο βαθύ μου κέντρο.

Ένα κλαδί αέρα, τα κουρέλια

του σύννεφου όπου πέφτει  

η νύχτα του δειλινού

κι αυτή η οξεία επιθυμία

να βρεις ανάμεσά τους τη λέξη

που θα καταφέρει να καταρρίψει αυτό το όριο

ανάμεσα στο μέσα και το έξω.

Όλα είναι στο παράθυρο, είμαι το πλαίσιο

που συγκεντρώνει και περιέχει τους ρυθμούς

αυτής της αθάνατης στιγμής, αυτού του διαλείμματος.

Ένα κάδρο από φως, ενώ το φως

καλπάζει στις στάχτες του απογεύματος:

μια δαγκωματιά από χαλκό στο κοβάλτιο.

 Μουσική από τις λεύκες

Τα φύλλα από τις μαύρες λεύκες πέφτουν τραγουδώντας, 

μπαίνουν βαθιά στο χώμα

πλημμυρισμένα ακόμα από το ρίγος

με το οποίο ο αέρας ξυπνά

τη μυστική μουσική από τα κλαδιά τους. 

Πέφτουν τραγουδώντας τα φύλλα, αφήνονται,

ψιθυρίζουν το τραγούδι τους κατά την πτώση,

γιατί κάτω είναι η λάσπη,

η βαθιά της μυρωδιά, τάφος,

όμως κάτω είναι επίσης

ο μανδύας που θα φέρει

στην επιφάνεια τη φωνή ενός νέου κύκλου.

Τα φύλλα από τις μαύρες λεύκες πέφτουν τραγουδώντας,

στέφουν με το ελαφρύ τους

παράπονο ξερών φύλλων

τη σφραγίδα αυτού του βήματος

που περιφερόταν κάπου εδώ.

Τα φύλλα από τις μαύρες λεύκες πέφτουν τραγουδώντας

το δίδαγμά τους περί ομορφιάς και αξιοπρέπειας.

Πέφτουν τώρα.

Μακάριος όποιος πέφτει όπως εσείς

χωρίς να σταματά να τραγουδά.

Αντικείμενα

Εκεί βρίσκεται η καρέκλα όπου καθόταν

αναζητώντας καθαρό αέρα

στο πίσω μέρος.

Είναι μια καλή καρέκλα.

Η αγαπημένη της καρέκλα.

Αντέχει σε μια γωνιά κάτω από το πρόστεγο,

δίπλα στο γιασεμί που τόσες φορές

εκείνη η ίδια κλάδεψε.

Όπως και το κουτί ραπτικής,

από πεύκο και με λουλουδάτα σχέδια,

στο οποίο ακόμα και σήμερα καταφεύγω

όταν χάνω το κουμπί από κάποιο πουκάμισο.

Τρομάζει η διαπίστωση ότι το ίδιο νήμα

με το οποίο ράβω τα ρούχα μου

το είχες διαλέξει εσύ,

που στις χαρούμενες καλοκαιρινές σου μέρες

ντυνόσουν με την ποδιά που τώρα εγώ φορώ.

Παρατηρώ τα αντικείμενα που στολίζουν

το σαλόνι του σπιτιού μου και ξαναπερνώ τα ίχνη τους

και φαντάζομαι ποια πράγματα

θα μπορέσουν να επιζήσουν μετά από εμένα και αν θα ξέρουν

επίσης να κλάψουν την απουσία μου όπως κλαίει

η καρέκλα σου στη βεράντα.

Υπάρχει κάτι από το θάνατό μου σε κάθε αντικείμενο,

κάτι στέρεο, χαζό, επουσιώδες,

τόσο σύντομο και φευγαλέο όπως εγώ,

που με κρατά σφιχτά στη ζωή.

 Σου το έχω πει χίλιες φορές

Μην δραπετεύεις, μην αποχωρείς με το αεράκι,

γιατί εσύ φταις για αυτόν τον ουρανό

τον αβαρή και αμήχανο του Σεπτέμβρη,

αυτό το φως σε παρακμή που βραδιάζει

σε κάθε γωνιά.

Δεν έχουν να κάνουν οι εποχές

με αυτόν τον διαυγή ουρανό που σκοτεινιάζει,

με αυτόν τον αβαρή και αμήχανο ουρανό

ζωγραφισμένο πάνω στον καμβά του απογεύματος

με ένα μπλε τόσο καθαρό που κάπου κάπου πονάει.

Μην θελήσεις να αποφύγεις το λειτούργημά σου,

συγγραφέα ανεύθυνε

σε έναν ουρανό που μοιάζει από ψέμα.

Μην υπεκφεύγεις από το αμάρτημά σου, εγώ σε χρίζω

υπαίτιο της θαυμαστής στιγμής,

της ιώδους αναλαμπής,

του μαγικού χρώματος αυτού του δειλινού.

Μην πεις πως αυτή η χαραυγή δεν είναι δικό σου παράπτωμα:

εσύ είσαι ο δημιουργός ενός χρόνου

στιλπνού από λάμψεις και χαμόγελα,

ενός χρόνου όπου κυλιόμενες διαδέχονται

οι ώρες του μεσημεριανού ύπνου και του περιπάτου,

κυανές κι εξωπραγματικές σαν τον ουρανό

που βάφεις με τη δέσμη των βλεφάρων σου.

Για όλα, για το φως, για τον χειμώνα,

για αυτή την αποθέωση του απογεύματος,

για αυτόν τον αβαρή κι αμήχανο ουρανό

κηλιδωμένο από ένα λουλακί σκανδαλιστικό,

για όλα, σε καταδικάζω:

θα περιπλανιέσαι χωρίς ανάπαυλα μέσα στους στίχους

αυτής της ουράνιας και άγρυπνης ωδής,

αιχμάλωτος του ποιήματος στο οποίο γιορτάζω

την γαλάζια ατιμωρησία της απόστασής σου.

Μετάφραση: Αναστασία Γιαλαντζή

Η Λόλα Μασκαρέλ (Lola Mascarell), γεννημένη στη Βαλένθια το 1979, είναι καθηγήτρια φιλόλογος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Με την ποιητική της συλλογή Μientras la luz κέρδισε το 2012 το XIII Διεθνές Βραβείο Ποίησης Εmilio Prados. Ο Κάρλος Μαρθάλ, μέλος της επιτροπής των βραβείων, το χαρακτήρισε ως «ένα βιβλίο που γιορτάζει την ύπαρξη».