Atenas, 15 de junio de 2017
Traducción
grupal de «Angloamérica» de Mercedes Cebrián
Coordinadores:
Konstantinos Paleologos, Nikos Pratsinis
Equipo
traductor: Alexandra Golfinopulu, Aspasía Kambili, Dina Kiose, Evi Kirlesi, Eva
Papaioanu, María Zaguili
ANGLOAMÉRICA
1)
Abrir es
comprender: por dentro
es el
pistacho verde y la pipa de girasol color marfil;
en el
cine de verano, el chasquido de abrirla
con los
dientes era nuestro concepto
de
trabajo de campo. La idea de futuro la aprendí
en la
época que llamamos infancia,
pero en
versión doblada al castellano.
Americanos,
si os abro la cabeza, ¿seguiréis siendo
tan
afables conmigo? Yo soy la que os corrige los pronombres
de nueve
a diez y cuarto, sin embargo el idioma
no lo
fabrico yo: el idioma no es semen
(esa
palabra incómoda) –lo copio de otras fuentes.
Me da el
sol del idioma y me recargo
como la
batería de una calculadora.
Americanos,
no me necesitáis. Me voy
caminando
hacia atrás. Haré tan poco ruido
que no
lo advertiréis.
2)
Noto
cómo me rozan el progreso, el liderazgo, el éxito
y, sin
embargo, si hubiera aquí un banquito me sentaba
a
mirar, a ver pasar a gente que entra y sale
de
sitios. Aquí ninguna mujer
es mi
madre o mi tía, ninguna lleva una blusa envuelta
que
recogió del tinte: todas
tienen
mucho
que hacer después, incluida yo misma
y aun así
pido
disculpas por mi poca productividad: no solamente
no dejo
propina en el café al que voy
sino que
robo
las
monedas del tarro de cristal que está junto a la caja.
Con
disimulo dejo caer al fondo dos botones
de
nácar. Escuchan el sonido y dicen “Thank you”.
Después,
cuando los ven, esperan que algún día
aquello
se convierta en divisa
de curso
legal.
3)
He aquí
la sonrisa que no va a ningún lado. No se dirige
a nadie
pero se deja puesta en caso de emergencia.
El
reloj no me dice cuántos meses
he de
permanecer aquí:
está
especializado en un paso del tiempo
de
pequeño tamaño.
Llevo
una sucursal del siglo diecinueve
en la
muñeca izquierda: solo me ofrece horas,
minutos
y segundos. Aquí no me da tiempo
ni a
estar muerta.
Hoy va
lento internet.
4)
Mal
tenis de mesa; mal uso de la raqueta. La pelota
cae al
suelo todo el tiempo. Frío dentro
del
calor, como el helado de un restaurante chino
refrito
en la sartén, frío en el interior
de lo
que me vendieron como confortable: si se tratase
de un
anorak de plumas podría denunciarlos
por
estafa.
Cualquier
cosa que toco
la
encuentro pegajosa.
¿No
serán mis propios dedos
los que
acarrean restos de una miel obsoleta?,
me hacen
ver en el marco
de la
psicoterapia.
¿No era
que había un podio reluciente
para los
ganadores?, señalo yo
después.
ΑΓΓΛIKH ΑΜΕΡΙΚΗ
1)
Ανοίγω σημαίνει καταλαβαίνω: από
μέσα
το φυστίκι είναι πράσινο και ο
ηλιόσπορος στο χρώμα του ελεφαντόδοντου·
στο θερινό σινεμά, το τσικ τσικ
όταν τον ανοίγαμε
με τα δόντια ήταν η ιδέα που
είχαμε
για την εργασία πεδίου. Την έννοια
του μέλλοντος την έμαθα
την εποχή που αποκαλούμε παιδική
ηλικία,
αλλά σε εκδοχή μεταγλωτισμένη στα
ισπανικά.
Αμερικάνοι, αν σας ανοίξω το
κεφάλι, θα συνεχίσετε άραγε να είστε
τόσο ευγενικοί μαζί μου; Είμαι
αυτή που σας διορθώνει τις αντωνυμίες
εννιά με δέκα και τέταρτο, τη
γλώσσα όμως
δεν τη φτιάχνω εγώ: η γλώσσα δεν
είναι σπέρμα
(αυτή η άβολη λέξη) – την
αντιγράφω από άλλες πηγές.
Με βλέπει ο ήλιος της γλώσσας και
επαναφορτίζομαι
σαν την μπαταρία μιας
αριθμομηχανής.
Αμερικάνοι, δεν με χρειάζεστε. Φεύγω
πισωπατώντας. Θα κάνω τόσο λίγο
θόρυβο
που δεν θα το καταλάβετε.
2)
Παρατηρώ πώς με
αγγίζει η πρόοδος, η ηγεσία, η επιτυχία
κι όμως, αν υπήρχε
εδώ ένα παγκάκι, θα καθόμουν
να κοιτάζω, να βλέπω
κόσμο να μπαινοβγαίνει
σε διάφορα μέρη.
Εδώ καμιά γυναίκα
δεν είναι η μητέρα
μου ή η θεία μου, καμιά δεν κουβαλάει μια τυλιγμένη μπλούζα
που πήρε από το
καθαριστήριο: όλες έχουν
πολλά να κάνουν
μετά, όπως κι εγώ,
ακόμα κι έτσι
ζητώ
συγγνώμη για τη χαμηλή παραγωγικότητά μου: όχι μόνο
δεν αφήνω
φιλοδώρημα στην καφετέρια που πηγαίνω
αλλά κλέβω κιόλας
τα ψιλά από το
γυάλινο βάζο που είναι δίπλα στο ταμείο.
Στα κλεφτά, αφήνω
να πέσουν στο βάθος δυο κοκάλινα
κουμπιά. Ακούνε τον
ήχο και λένε «Thank you».
Αργότερα, όταν τα
βλέπουν, ελπίζουν πως κάποια μέρα
θα μετατραπούν σε
επίσημο νόμισμα.
3)
Ορίστε το χαμόγελο
που δεν οδηγεί πουθενά. Δεν απευθύνεται
σε κανέναν αλλά το
φοράς για ώρα ανάγκης.
Το ρολόι δεν μου
λέει πόσους μήνες
πρέπει να μείνω εδώ:
εξειδικεύεται σ’
ένα πέρασμα του χρόνου
σε μικρή κλίμακα.
Έχω ένα
υποκατάστημα του δέκατου ένατου αιώνα
στον αριστερό
καρπό: μου προσφέρει μονάχα ώρες,
λεπτά και δευτερόλεπτα.
Δεν έχω χρόνο εδώ
ούτε πεθαμένη να
’μαι.
Σέρνεται σήμερα το
ίντερνετ.
4)
Κακό
πινγκ πονγκ· κακή χρήση της ρακέτας. Το μπαλάκι
πέφτει
συνέχεια στο πάτωμα. Κρύο μέσα
στη
ζέστη, όπως το παγωτό στα κινέζικα εστιατόρια,
σκέτη
τηγανίλα, κρύο στο εσωτερικό
και
μου το πούλησαν για άνετο: αν επρόκειτο
για
πουπουλένιο άνορακ θα μπορούσα να τους καταγγείλω
για
απάτη.
Ό,τι
κι αν αγγίξω
το
νιώθω να κολλάει.
Μήπως
όμως τα ίδια μου τα δάχτυλα είναι
φορτωμένα
με υπολείμματα από αρχαίο μέλι;,
με
κάνουν να αντιληφθώ στο πλαίσιο
της
ψυχοθεραπείας.
Δεν
υποτίθεται ότι υπήρχε ένα αστραφτερό βάθρο
για
τους νικητές;, επισημαίνω εγώ
ύστερα.
Η συλλογική
μετάφραση και επιμέλεια είναι προϊόν του εργαστηρίου
λογοτεχνικής μετάφρασης που διηύθυναν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και ο Νίκος
Πρατσίνης, παρουσία της ποιήτριας, στο Abanico στις
15 Ιουνίου 2017. Συμμετείχαν οι Αλεξάνδρα Γκολφινοπούλου, Μαρία Ζαγγίλη,
Ασπασία Καμπύλη, Ντίνα Κιοσέ, Εύη Κύρλεση, Εύα Παπαϊωάννου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου