Πάμπλο Ετσάρτ (Pablo Echart)

F­a­t­h­er & S­on

O πα­τέ­ρας τοῦ εἶ­πε: «Ἄν­τε, τώ­ρα, ἔ­λα.» Τὸ ἀ­γό­ρι ξε­γλί­στρη­σε ἀ­νά-­με­σα ἀ­πὸ τὶς ἀ­δελ­φές του, ση­κώ­θη­κε ἀ­πὸ τὸ πί­σω κά­θι­σμα καὶ περ­νών­τας σβέλ­τα πά­νω ἀ­πὸ­  τὸ χει­ρό­φρε­νο καὶ τὸ λε­βι­ὲ τῶν τα-­χυ­τή­των, βο­λεύ­τη­κε ἀ­νά­με­σα στὰ πό­δια τοῦ ὁ­δη­γοῦ. Ἐ­κεῖ­νο τὸ βρά­δυ, ὅ­πως κά­θε Σάβ­βα­το, τὸ τε­τρά­γω­νο ἦ­τα­ν φί­σκα ἀ­πὸ αὐ­το­κί­νη­τα, ἀλ­λὰ κα­νεὶς ἀ­πὸ τοὺς δύ­ο δὲ­ν βι­α­ζό­ταν νὰ παρ­κά­ρει. Μιὰ ἀ­να­πάν­τε­χη εὐ­γνω­μο­σύ­νη κυ­ρί­ευ­σε τὸν ἄν­δρα καὶ τὸ κουρα­σμέ­νο του πρό­σω­πο χα­λά­ρω­σε ἀ­πὸ ἕ­να ἀ­δι­ό­ρα­το χα­μό­γε­λο ποὺ οὔ­τε κὰν ὁ ἴ­δι­ο­ς τὸ ἀν­τι­λή­φθη­κε. Μὲ μιὰ συγ­κί­νη­ση ποὺ δὲν ἤ­θε­λε νὰ ἐκ­φρά­σει, συ­νει­δη­το­ποί­η­σε τὴν εὐ­τυ­χί­α του πα­ρα­τηρών­τας —μὲ τὴν ἄ­κρη τοῦ μα­τιοῦ του— τὸ βλέμ­μα τοῦ παι­διοῦ καρ-­φω­μέ­νο στὸ δρό­μο, τὴν γκρι­μά­τσα εὐ­τυ­χί­ας στὸ πρό­σω­πό του, τὰ μι­κρο­σκο­πι­κὰ χε­ρά­κια του γαν­τζω­μέ­να στὸ τι­μό­νι, τὴ μά­ται­η προ­σπά­θεια τῶν πο­δι­ῶν του γιὰ νὰ φτά­σουν στὰ πεν­τάλ.

Βρῆ­κα­ν μιὰ θέ­ση ἀ­νά­με­σα σὲ δύ­ο αὐ­το­κί­νη­τα καὶ ὁ μι­κρὸς πί­στε­ψε ὅ­τι εἶ­χε παρ­κά­ρει. Ἀ­νέ­βη­καν στὸ σπί­τι καὶ ἐ­νῶ ἄλ­λα­ζε που­κά­μι­σο, ὁ πα­τέ­ρας ὡς συ­νή­θως ἔ­βα­λε νὰ ἀ­κού­σει τὰ ἠ­χο­γρα­φη­μέ­να μη­νύ­μα­τα τοῦ τη­λε­φω­νη­τῆ.

«Μα­νου­έλ, εἶ­μαι ὁ Κάρ­λος. Πά­ρε με μό­λι­ς γυ­ρί­σεις. Στὴν τρά­πε­ζα λέ­νε ὅ­τι τὴ Δευ­τέ­ρα σοῦ κα­τά­σχουν τὸ σπί­τι.»

P­a­b­lo E­c­h­a­rt. Βά­σκος. Γρά­φει μι­κρο­δι­η­γή­μα­τα καὶ δι­δά­σκει στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο τῆς Να­βά­ρα.

Με­τά­φρα­ση ἀ­πὸ τὰ Ἰ­σπα­νι­κά:

Ἀ­πὸ τὰ σε­μι­νά­ρια λο­γο­τε­χνι­κῆς με­τά­φρα­σης τοῦ ἱ­σπα­νι­κοῦ τμή­μα­τος τοῦ Ε­ΚΕ­ΜΕΛ κα­τὰ τὸ ἀ­κα­δη­μα­ϊ­κὸ ἔ­τος 2009-2010. Συμ­με­τεῖ­χαν οἱ σπου­δα­στὲς Κα­τε­ρί­να Κα­ρα­γε­ώρ­γου, Δή­μη­τρα Λαμ­πρί­δου, Εἰ­ρή­νη Μαυ­ρο­μά­ρα, Μα­ρί­α-Ἑ­λέ­νη Φλέσ­σα, Μαν­τὼ Χρή­στου, ὑ­πὸ τὴν ἐ­πο­πτεί­α τοῦ δι­δά­σκον­τα Κων­σταν­τί­νου Πα­λαι­ο­λό­γου.