Taller de traducción de poesía del griego al español con la participación de la poeta en la Universidad de Málaga, Departamento de Traducción e Interpretación, 23 de marzo de 2025

 

Τζίνα Ρουμπέα, δύο ποιήματα 

 

HΑNGOVER

δεν είμαι απλώς χάλια
είμαι ένα μάτσο χάλια
χάλια των χαλίων

το hangover μου επιθανάτια κούρσα
κι ο πονοκέφαλος συνοδηγός που μου τρυπάει τα μηνίγγια
κάθε φορά που ακούγεται κορνάρισμα

[πότε θα μάθουμε επιτέλους
πως οι μεγάλες νύχτες υπάρχουν
επειδή καταβρόχθισαν την επόμενη μέρα;]

οι άνθρωποι που χάνουν το παλτό τους στα μπαρ
δεν φοβούνται τίποτα, σκέφτομαι
στην αρχή ρίχνουν δυο-τρία καντήλια για την τύχη τους τη μαύρη
μα ύστερα στρίβουν συγκαταβατικά τσιγάρα
και ρουφούν ήσυχα τα ποτά τους
μέσα από καλαμάκια που βρήκαν
στ’ απολεσθέντα

[μήπως ανέπτυξα κάποιου είδους ανοχή στην παρακεταμόλη;]

κι ενώ η νύχτα συνεχίζει μαύρη και απρόβλεπτη
οι άνθρωποι που έχασαν το παλτό τους σε κάποιο μπαρ
σκέφτομαι
πως αν σταθούν τυχεροί
ίσως το ξημέρωμα μπορέσουν να φύγουν τελικά
με το παλτό που ξέχασε κάποιος άλλος.

 

 

>.<>.<

 

 

ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΗΧΟΥ

χτυπάς δυνατά το χέρι στον πάγκο
στοπ λες
τέλος
ποτέ ξανά

χτυπάς το χέρι πιο δυνατά
αντίλαλος
που κάποιον τρομάζει
τον συνετίζει
τον σταματά

χτυπάς να μουδιάσει ο χρόνος
αφού το χέρι τώρα
παγώνει
λυγίζει
σπάει
ξεψυχά

και προτού γονατίσεις
και στο κρύο μάρμαρο
ξαπλώσεις
χτυπάς μια τελευταία φορά
να σπάσεις το φράγμα του ήχου
να πας πίσω
παλιά
να ζητήσεις

συγγ 

 

  

ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  3 Μαΐου, 2022 

 

Η Τζίνα Ρουμπέα(Κα­λα­μά­τα 1988) σπού­δα­σε Νο­μι­κή στο Δη­μο­κρί­τειο Πα­νε­πι­στή­μιο Θρά­κης και έκα­νε με­τα­πτυ­χια­κό στο Πα­νε­πι­στή­μιο Πει­ραιώς. Ερ­γά­ζε­ται ως δι­κη­γό­ρος στην Αθή­να. Εί­ναι μέ­λος της ισπα­νό­φω­νης θε­α­τρι­κής ομά­δας «Teatrela» και από­φοι­τος του Σπου­δα­στη­ρί­ου Νε­ο­ελ­λη­νι­κής Ποί­η­σης «Τά­κης Σι­νό­που­λος».

 

 

Τzina Rubea, dos poemas

 

RΕSACA

no es que esté fatal

estoy fatal del todo

fatal fatalísimo

 

mi resaca una carrera mortal

y de copiloto el dolor de cabeza que me perfora las sienes

cada vez que suena un claxon

 

[¿cuándo vamos a aprender

que las grandes noches existen

porque devoran el día siguiente?]

 

La gente que pierde el abrigo en los bares

no tiene miedo de nada, pienso

al principio se caga en su suerte

pero luego lía resignada un piti

y sorbe su copa tranquilamente

con pajitas encontradas

en objetos perdidos

 

[¿habré desarrollado algún tipo de resistencia al paracetamol?]

 

y mientras la noche sigue negra e imprevisible

la gente que ha perdido el abrigo en un bar

pienso

que con suerte

puede que de madrugada se acabe yendo

con el abrigo que se ha dejado otro.

 

 

>.<>.<

 

 

LA BARRERA DEL SONIDO

das un puñetazo en la encimera
basta dices
se acabó
nunca más

das un puñetazo más fuerte
el eco
asusta a alguien
le hace entrar en razón
lo detiene

das un puñetazo para que se entumezca el tiempo
y es que ahora la mano
se congela
se rinde
se rompe
muere

y antes de caer de rodillas
y en el frío mármol
desplomarte
das un último puñetazo
para romper la barrera del sonido
para volver atrás
a antaño
a pedir

perd

 

  

PRIMERA PUBLICACIÓN:  3 de mayo de 2022 

 

 

Tzina Rubea (Kalamata, 1988) estudió Derecho en la Universidad Demócrito de Tracia y cursó estudios de posgrado en la Universidad de El Pireo. Ejerce de abogada en Atenas. Es miembro del grupo de teatro aficionado en español Teatrela y ha participado en el Seminario de Poesía Griega Moderna “Takis Sinopoulos”.