Gioconda Belli
DE NOCHE, LA ESPOSA ACLARA
No.
No tengo las piernas de la Cindy Crawford.
No me he pasado la vida en pasarelas,
desfiles de modas, tostada bajo las luces de los fotógrafos.
Mis piernas son anchas ya llegando a la cadera,
y a pesar de mis múltiples intentos
por ponerme trajes aeróbicos y tirarme en el suelo a sudar,
no logro que pierdan esa tendencia a ensancharse,
como pilares que necesitaran jugoso sustento.
No.
No tengo la cintura de la Cindy Crawford
ni ese vientre perfecto, liso y ligeramente cóncavo,
con el ombligo deslumbrante en el centro.
Alguna vez lo tuve. Alguna vez presumí de esa región
de mi anatomía.
Fue antes de que naciera Camilo,
antes de que él decidiera apresurarse a nacer
y entrar al mundo de pie;
antes de que la cesárea
me dejara cicatriz.
No.
No tengo los brazos de la Cindy Crawford,
tostados, torneados, cada músculo fortalecido con
el ejercicio indicado,
las pesas delicadamente balanceadas.
Mis brazos delgados no han desarrollado más musculatura
que la necesaria para marcar estas teclas,
cargar a mis hijos, cepillarme el pelo,
gesticular discutiendo sobre el futuro, abrazar a los amigos.
No.
No tengo los pechos de la Cindy Crawford,
anchos, redondos, copa C o D.
Los míos nunca han sido muy lucidores en los escotes,
aun cuando mi madre me asegurara
–madre al fin–
que los pechos, así separados, eran los pechos griegos
de la Venus de Milo.
¡Ah! Y la cara, la cara de la Cindy Crawford, ni se diga.
Ese lunar en la comisura de la boca,
las facciones tan en orden, los ojos grandes,
el arco de las cejas, la nariz delicada.
Mi cara, por la costumbre, ha terminado por gustarme:
los ojos de elefante, la nariz con sus ventanas de par en par,
la boca respetable, después de todo sensual.
Se salva el conjunto con la ayuda del pelo.
En este departamento sí puedo aventajar a la Cindy Crawford.
No sé si esto pueda servirte de consuelo.
Por último y como la más pesada evidencia,
no tengo el trasero de la Cindy Crawford:
pequeño, redondo, cada mitad exquisitamente delineada.
El mío es tenazmente grande, ancho,
ánfora o tinaja, usted escoja.
No hay manera de ocultarlo
y lo más que puedo es no tenerle vergüenza,
sacarle provecho para leer cómodamente
sentada o ser escritora.
Pero decime:
¿Cuántas veces has tenido a la Cindy Crawford
a tus pies?
¿Cuántas veces te ha ofrecido, como yo,
ternura en la mañana,
besos en la nuca mientras dormís,
cosquillas, risas, el sorbete en la cama,
un poema de pronto, la idea para una aventura,
las premoniciones?
¿Qué experiencias te podría contar la Cindy Crawford
que, remotamente, pudieran compararse con las mías,
qué revoluciones, conspiraciones, hechos históricos,
tiene ella en su haber?
Modestia aparte: ¿Será su cuerpo tan perfecto
capaz de los desaforos del mío,
brioso, gentil, conocedor de noches sin mañana,
de mañanas sin noche,
sabio explorador de todos los rincones de tu geografía?
Pensalo bien. Evaluá lo que te ofrezco.
Cerrá esa revista
y vení a la cama.
Apogeo (1997)
Gioconda Belli (Managua,
1948). Poeta y novelista, estuvo vinculada al Frente Sandinista de Liberación
Nacional de 1970 a 1994. El compromiso político y el ser y el sentir femenino
son los dos temas fundamentales en una obra que ha contado desde sus comienzos
con el respaldo de la crítica y del público.
Τζιοκόντα Μπέλι
ΤΗ ΝΥΧΤΑ, Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΕΙ
Όχι.
Δεν έχω τα πόδια της Σίντυ Κρώφορντ.
Δεν έχω περάσει τη ζωή μου σε πασαρέλες,
σε επιδείξεις μόδας, μαυρισμένη κάτω από τους προβολείς
των φωτογράφων.
Τα μπούτια μου είναι χοντρά φτάνοντας στους
γοφούς,
και παρά τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειές μου
να βάλω ρούχα αεροβικής και να χτυπιέμαι στο
πάτωμα για να ιδρώσω,
με τίποτα δεν χάνουν αυτή τους την τάση να χοντραίνουν,
σαν ζουμερές κολόνες που χρειάζονται να στυλωθούν.
Όχι.
Δεν έχω τη μέση της Σίντυ Κρώφορντ.
ούτε εκείνη την τέλεια κοιλιά, επίπεδη και ελαφρώς
κοίλη,
με τον εκθαμβωτικό αφαλό στο κέντρο.
Κάποτε την είχα. Κάποτε καυχιόμουν γι’ αυτή την
περιοχή
της ανατομίας μου.
Ήταν πριν γεννηθεί ο Καμίλο,
πριν αποφασίσει να βιαστεί να γεννηθεί
και να ’ρθει στον κόσμο όρθιος·
πριν η καισαρική
μου αφήσει σημάδι.
Όχι.
Δεν έχω τα χέρια της Σίντυ Κρώφορντ,
μαυρισμένα, γραμμωμένα, κάθε μυς ενδυναμωμένος με
την ενδεδειγμένη άσκηση,
τα βαράκια όπως πρέπει ισορροπημένα.
Τα λεπτά μου μπράτσα δεν έχουν γίνει πιο μυώδη
απ’ όσο χρειάζεται για να πατάω αυτά τα πλήκτρα,
να κουβαλάω τα παιδιά, να βουρτσίζω τα μαλλιά μου,
να χειρονομώ συζητώντας για το μέλλον, να αγκαλιάζω
τους φίλους.
Όχι.
Δεν έχω τα στήθη της Σίντυ Κρώφορντ,
πλούσια, στρογγυλά, cup C ή D.
Τα δικά μου δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα εντυπωσιακά στο
ντεκολτέ,
παρόλο που η μάνα μου με διαβεβαίωνε
–μάνα είναι–
ότι τα στήθη, έτσι χωριστά, ήταν τα ελληνικά στήθη
της Αφροδίτης της Μήλου.
Α! Και το πρόσωπο, το πρόσωπο της Σίντυ Κρώφορντ, τι
να σου λέω.
Αυτή η ελίτσα στην άκρη των χειλιών,
τα τόσο συμμετρικά χαρακτηριστικά, τα μεγάλα μάτια,
τα τοξωτά φρύδια, η λεπτή μύτη.
Το πρόσωπό μου, από συνήθεια, κατέληξε να μου αρέσει:
μάτια ελέφαντα, μύτη με ορθάνοιχτα ρουθούνια,
στόμα αξιοπρεπές, το λες και αισθησιακό.
Το σύνολο σώζεται με τη βοήθεια των μαλλιών.
Σε αυτό το κομμάτι όντως υπερέχω της Σίντυ Κρώφορντ.
Δεν ξέρω αν αυτό σε παρηγορεί.
Τέλος και ως πιο χειροπιαστή απόδειξη,
δεν έχω τον πισινό της Σίντυ Κρώφορντ:
μικρός, στρογγυλός, το κάθε μισό εξαίσια
σχηματισμένο.
Ο δικός μου είναι πεισματικά μεγάλος, φαρδύς,
αμφορέας ή πιθάρι, εσύ διαλέγεις.
Δεν κρύβεται με τίποτα
και το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να μην
ντρέπομαι γι’ αυτόν,
να τον αξιοποιώ για να διαβάζω άνετα
καθιστή ή να είμαι συγγραφέας.
Αλλά πες μου:
Πόσες φορές είχες τη Σίντυ Κρώφορντ
στα πόδια σου;
Πόσες φορές σού έχει προσφέρει, όπως εγώ,
χάδια το πρωί,
φιλιά στο σβέρκο ενώ κοιμάσαι,
γαργαλητά, γέλια, παγωτό στο κρεβάτι,
ξάφνου ένα ποίημα, την ιδέα για μια περιπέτεια,
ένα προαίσθημα;
Τι εμπειρίες θα μπορούσε να σου διηγηθεί η Σίντυ
Κρώφορντ
που, έστω αμυδρά, να μπορούν να συγκριθούν με τις
δικές μου,
τι επαναστάσεις, συνωμοσίες, ιστορικά γεγονότα,
έχει εκείνη στο ενεργητικό της;
Όχι να το παινευτώ: να ’ναι άραγε το τόσο τέλειο κορμί
της
ικανό για τις εξαλλοσύνες του δικού μου,
αχαλίνωτο, τρυφερό, έμπειρο στις νύχτες δίχως
αύριο,
στα πρωινά δίχως νύχτα,
σοφός εξερευνητής κάθε γωνιάς της γεωγραφίας σου;
Σκέψου το καλά. Αξιολόγησε αυτά που σου προσφέρω.
Κλείσε το περιοδικό
και έλα στο κρεβάτι.
Apogeo
(1997)
Τζοκόντα
Μπέλι (Μανάγκουα, 1948). Ποιήτρια και μυθιστοριογράφος, συνδέθηκε με το Εθνικό
Απελευθερωτικό Μέτωπο των Σαντινίστας από το 1970 έως το 1994. Η πολιτική
δέσμευση, αφενός, και, αφετέρου, η υπόσταση και ο ψυχικός κόσμος των γυναικών,
συνιστούν τα δύο θεμελιώδη θέματα του έργου της που γνώρισε εξαρχής την
επιδοκιμασία των κριτικών και του κοινού.
Η μετάφραση των ποιημάτων της νικαραγουανής ποιήτριας Gioconda Belli είναι προϊόν εργαστηρίου συλλογικής μετάφρασης που συντόνισε
ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος με
τη συνεργασία της μεταφράστριας Laura Salas, παρουσία της ποιήτριας,
στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος –
ΚΠΙΣΝ, στις 20 Ιουνίου 2024
στο πλαίσιο του 16ου Φεστιβάλ ΛΕΑ (Λογοτεχνία εν Αθήναις).
Συμμετείχαν οι μεταφράστριες/ές:
Μαρία Αθανασιάδου, Ηλέκτρα Αναγνώστου, Μυρτώ
Γαρεφαλάκη, Χριστίνα Δημητρίου, Μαρία Κολεύρη, Eduardo Lucena, Αλίκη Μανωλά, Ματίνα Μπίλλια, Στέλλα Παναγοπούλου, Σοφία
Σοφιανού, Βάσω Χρηστάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου