ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ
ΣΕ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ «ANGLOAMÉRICA» ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΔΑΣ
ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ MERCEDES CEBRIÁN
Τον προσεχή Ιούνιο, στο πλαίσιο του 9oυ φεστιβάλ LEA (Literatura en Atenas), θα υποδεχθούμε στην
Ελλάδα την ισπανίδα ποιήτρια Mercedes Cebrián.
Το Κέντρο γλωσσών και
πολιτισμών της Ιβηρικής και της Λ. Αμερικής ΑΒΑΝΙCO οργανώνει την Πέμπτη, 15 Ιουνίου, 2017, εργαστήριο συλλογικής
μετάφρασης του ποιήματός της «Angloamérica» με την παρουσία της ποιήτριας.
Διάρκεια: Ένα 4ωρο, από
10.00 έως 14.00
Συντονιστές: Κωνσταντίνος
Παλαιολόγος - Νίκος Πρατσίνης
Oι ενδιαφερόμενες/οι μπορούν να
δηλώσουν συμμετοχή μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (info@abanico.gr) ή τηλεφωνώντας στο 2103251214.
Παρατηρήσεις: O αριθμός των συμμετεχόντων είναι
περιορισμένος (10 άτομα) - Απαιτείται επίπεδο γνώσης της ισπανικής DELE superior και μεταφραστική εμπειρία. Η τελική
λίστα, έπειτα από την εξέταση των υποψηφιοτήτων, θα ανακοινωθεί εντός του
Απριλίου 2017.
ANGLOAMÉRICA
1)
Abrir es comprender: por dentro
es el pistacho verde y la pipa de girasol color
marfil;
en el cine de verano, el chasquido de abrirla
con los dientes era nuestro concepto
de trabajo de campo. La idea de futuro la aprendí
en la época que llamamos infancia,
pero en versión doblada al castellano.
Americanos, si os abro la cabeza, ¿seguiréis siendo
tan afables conmigo? Yo soy la que os corrige los
pronombres
de nueve a diez y cuarto, sin embargo el idioma
no lo fabrico yo: el idioma no es semen
(esa palabra incómoda) –lo copio de otras fuentes.
Me da el sol del idioma y me recargo
como la batería de una calculadora.
Americanos, no me necesitáis. Me voy
caminando hacia atrás. Haré tan poco ruido
que no lo advertiréis.
2)
Noto cómo me rozan el progreso, el
liderazgo, el éxito
y, sin embargo, si hubiera aquí un
banquito me sentaba
a mirar, a ver pasar a gente que
entra y sale
de sitios. Aquí ninguna mujer
es mi madre o mi tía, ninguna lleva una blusa
envuelta
que recogió del tinte : todas tienen
mucho que hacer después,
incluida yo misma
y aun así
pido disculpas por mi poca productividad: no
solamente
no dejo propina en el café al que voy
sino que robo
las monedas del tarro de cristal que está junto a la
caja.
Con
disimulo dejo caer al fondo dos botones
de
nácar. Escuchan el sonido y dicen “Thank you”.
Después,
cuando los ven, esperan que algún día
aquello
se convierta en divisa
de curso
legal.
3)
He aquí la sonrisa que no va a ningún lado. No se
dirige
a nadie pero se deja puesta en caso de emergencia.
El reloj no me dice cuántos meses
he de permanecer aquí:
está especializado en un paso del tiempo
de pequeño tamaño.
Llevo una sucursal del siglo diecinueve
en la muñeca izquierda: solo me ofrece horas,
minutos y segundos. Aquí no me da tiempo
ni a estar muerta.
Hoy va lento internet.
4)
Mal tenis de mesa; mal uso de la
raqueta. La pelota
cae al suelo todo el tiempo. Frío
dentro
del calor, como el helado de un
restaurante chino
refrito en la sartén, frío en el
interior
de lo que me vendieron como
confortable: si se tratase
de un anorak de plumas podría
denunciarlos
por estafa.
Cualquier cosa que toco
la encuentro pegajosa.
¿No serán mis propios dedos
los que acarrean restos de una miel obsoleta?,
me hacen ver en el marco
de la psicoterapia.
¿No era que había un podio reluciente
para los ganadores?, señalo yo
después.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου