Aurora
Luque
Αουρόρα Λούκε
De la
colección
Un número finito de veranos
Από τη συλλογή
Ένας πεπερασμένος αριθμός καλοκαιριών
La culpa de la crisis
Encomio erótico
Es al revés: vivimos
siempre muy,
muy por debajo
de nuestras más
genuinas posibilidades.
Esos ojos que envían
átomos encendidos al
modo lucreciano
están muy por encima
del nivel.
Y ese cuerpo tan
terso,
recién hecho a la vida
y abrumado
por ímpetus y furias,
traspasa la delgada
línea roja.
Vivimos siempre abajo,
en nuestros propios
sótanos mohosos.
Το φταίξιμο της κρίσης
Ερωτικό
εγκώμιο
Ισχύει
το αντίστροφο: ζούμε πάντα πολύ,
πολύ
πιο κάτω
απ’
τις πραγματικές μας δυνατότητες.
Αυτά
τα μάτια που στέλνουν
άτομα
αναμμένα με τον τρόπο του Λουκρήτιου
είναι
πολύ πιο πάνω απ’ το επίπεδο.
Κι
αυτό το τόσο σφριγηλό σώμα,
νεοφερμένο
στη ζωή και κατακλυσμένο
από
ορμές και ξεσπάσματα
περνά
τη λεπτή κόκκινη γραμμή.
Ζούμε
πάντοτε κάτω,
στα
δικά μας μουχλιασμένα υπόγεια.
/././././
Días de 2020
Sé que recordaré
algunos de estos días
con algo parecido a
una rara nostalgia.
Cercado por el alto
terraplén de la muerte,
el charco de la vida
fue más hondo y azul,
resplandecía,
hablaba con el sol con
humildad
como de perro
huérfano,
paladeaba horas.
Vida poca, sed mucha.
Aquella salsa antigua
del deseo.
El año en que a la
vida
en el certamen
solamente le dieron
papel de refugiada,
de suplicante
reclamando asilo.
Μέρες του 2020
Ξέρω
ότι θα θυμάμαι
κάποιες
από αυτές τις μέρες
με
κάτι που μοιάζει με παράξενη νοσταλγία.
Περίκλειστος
από το ψηλό ανάχωμα του θανάτου
ο
νερόλακκος της ζωής ήταν πιο βαθύς, πιο γαλάζιος,
έλαμπε,
μιλούσε
με τον ήλιο με ταπεινότητα
σκύλου
ορφανού,
γευόταν
τις ώρες.
Ζωή
λίγη, δίψα πολλή.
Εκείνη
η παλιά σάλτσα της επιθυμίας.
Τη
χρονιά που στη διανομή
έδωσαν
στη ζωή
απλώς
ρόλο πρόσφυγα,
ικέτιδας
που εκλιπαρεί για άσυλο.
/././././
Días de 2021
Physis lo crea todo de sí
misma.
Poiesis crea mundos de las
manos de humanos.
Por eso es que me siento
bajo un almendro
fieramente en flor
y aguardo a que las
manos del buen eros
mensajeras
me acaricien la frente
y me dejen palabras
naturales,
palabras incendiarias,
en lo oscuro del mundo
de mi pecho.
Μέρες του 2021
Η
φύσις δημιουργεί τα πάντα αφ’ εαυτής.
Η
ποίησις δημιουργεί κόσμους από χέρια ανθρώπων.
Γι’
αυτό και κάθομαι
κάτω
από μια άγρια ανθισμένη μυγδαλιά
και
προσμένω του καλού έρωτα
τα
μαντατοφόρα χέρια
να
μου χαϊδέψουν το μέτωπο
και
να μου αφήσουν λέξεις φυσικές,
λέξεις εμπρηστικές,
στο
σκοτάδι του κόσμου στο στήθος μου.
Η μετάφραση των ποιημάτων της Aurora Luque είναι προϊόν
εργαστηρίου συλλογικής μετάφρασης που συντόνισε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος
στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος ΚΠΙΣΝ στις 19 Ιουνίου 2023
στο πλαίσιο του 15ου Φεστιβάλ ΛΕΑ (Λογοτεχνία εν Αθήναις), με την παρουσία
και τη συνεργασία της ποιήτριας.
Συμμετείχαν οι μεταφράστριες/ές:
Χριστίνα Δημητρίου, Λαμπρίνα Ιωάννου, Μάριος Κουκοβασίλης, Eduardo Lucena, Αλίκη Μανωλά,
Ματίνα Μπίλια, Ιφιγένεια Ντούμη, Στέλλα Παναγοπούλου, Γεωργία
Πατινιώτη, Ευφροσύνη Ρασσιά, Σοφία Φερτάκη
Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας – Ταράτσα
Τετάρτη 21 Ιουνίου 2023
Ώρα: 21:30
Ένας μεταφραστής γράφει, ένας συγγραφέας μεταφράζει. Ιστορίες μικρές κι ακόμα μικρότερες, ιστορίες που τα λένε τα πάντα με ελάχιστες λέξεις, γραμμένες και μεταφρασμένες από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και σε αφήγηση Εύης Γεροκώστα.
Τα κείμενα της παράστασης είναι βασισμένα στα βιβλία «Πλασμένοι» [Αφορμές] από τις Εκδόσεις Ποταμός, «Mini71cuentos» του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και «Το στατικό ποδήλατο» του Σέρζι Πάμιες από τις Εκδόσεις Μ. Σιδέρη.
* Στα ελληνικα
Με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Θερβάντες και της Σχολής Abanico.
MATAM (Estación del Sur)
Ousmane tiene el corazón azul
y las manos blancas de tiritar;
un grupo musical de éxito:
toca la cora.
Sílabas atentas,
siempre correcto.
Todo un caballero.
Le gusta la playa,
aunque no mucho...
Viaja solo y fuma por vicio.
Tiene los ojos rojos de vivir;
lleva siempre con él
todo lo que necesita.
Noctívagos (La Bella Varsovia, 2011)
Ματάμ (Στον σταθμό
του νότου)
Ο Ουσμάν έχει
καρδιά γαλάζια
και χέρια άσπρα απ’
το κρύο∙
ένα πετυχημένο
μουσικό συγκρότημα:
παίζει κορά.
Προσεγμένες
συλλαβές,
πάντα ευγενικός.
Πραγματικός κύριος.
Του αρέσει η
παραλία,
αλλά όχι και τόσο…
Ταξιδεύει μόνος και
καπνίζει από συνήθεια.
Τα μάτια του κόκκινα
απ’ τη ζωή∙
έχει πάντα μαζί του
όλα όσα χρειάζεται.
ES UNA FORMA DE RESISTENCIA
he tirado mi ropa para esperar una nueva borrasca se
conserva todavía vuestra piel incólume en los armarios una muestra trinitaria
en los puños de las camisas en el filo de la puerta que me arañó la espalda
estival porque hay kilogramo en el desliz y en el espejo y un pudor consecuente
si abrimos las puertas si quitamos el polvo de su cornisa sabia cuántas veces si
no amamos juntos el picaporte no es reticencia a lo íntimo me enseñaste a
encerrar las estaciones porque guardan el secreto ambarino de un traje nupcial
las ramas épicas de un árbol milenario las náuseas del ferry endeble las
toallas deshilachadas que me vieron tiritar el frasco polvoriento que
conservaste sin tú saberlo las polillas que rayeron mi pecho mostaza hay una
piel que resiste todo como una lámpara de cobre siempre tu mano que empuja la
madera astillada y una grieta que deja salir al pájaro afuera todo huele a
madera sin ti ha muerto el abuelo verdad pregunté por la camiseta de papá quise
su juventud azul un armario será siempre la esperanza de encontrar me dijiste
La fundación
(La Bella Varsovia, 2019)
Πώς μια παλιά ντουλάπα είναι
μια μορφή αντίστασης
πέταξα τα ρούχα μου για να περιμένω μια νέα καταιγίδα διατηρείται ακόμη το
δέρμα σας ανέγγιχτο στις ντουλάπες ένα ίχνος κατηχητικού στις μανσέτες των
πουκαμίσων στην κόψη της πόρτας που έγδαρε τη θερινή μου πλάτη διότι υπάρχει
ένα χιλιόγραμμο στο ολίσθημα και στον καθρέφτη και μια επακόλουθη ντροπή αν
ανοίξουμε τις πόρτες αν ξεσκονίσουμε τη σοφή τους κάσα πόσες φορές αν δεν
αγαπήσουμε μαζί το πόμολο δεν είναι αντίδραση στο μύχιο μού έμαθες να κρατώ
κλεισμένες τις εποχές διότι φυλάνε το κεχριμπαρένιο μυστικό ενός νυφικού τα
επικά κλαδιά ενός υπεραιωνόβιου δέντρου τις ναυτίες του σκυλοπνίχτη τις
ξεφτισμένες πετσέτες που με είδαν να τρέμω το σκονισμένο βαζάκι που κράτησες χωρίς
να το ξέρεις τους σκώρους που χάραξαν το μουσταρδί μου στέρνο υπάρχει ένα δέρμα
που αντιστέκεται στα πάντα σαν μια μπακιρένια λάμπα πάντα το χέρι σου που
σπρώχνει το σκασμένο ξύλο και μια ρωγμή που αφήνει να βγει το πουλί έξω όλα
μυρίζουν ξύλο δίχως εσένα πέθανε ο παππούς αλήθεια ρώτησα για το μπλουζάκι του
μπαμπά ήθελα τη γαλάζια νιότη του μια ντουλάπα θα είναι πάντα η ελπίδα να βρεις
μου είπες
Η μετάφραση των ποιημάτων του Juan María Prieto Roldán είναι προϊόν εργαστηρίου συλλογικής μετάφρασης που συντόνισε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος
στο Βιβλιοπωλείο Polyglot στις 15 Ιουνίου 2023
στο πλαίσιο του 15ου Φεστιβάλ ΛΕΑ (Λογοτεχνία
εν Αθήναις), με την παρουσία και τη συνεργασία του ποιητή.
Συμμετείχαν οι μεταφράστριες/ές:
Λαμπρίνα Ιωάννου, Μάριος Κουκοβασίλης,
Eduardo Lucena, Αλίκη Μανωλά, Μαρία Μελαδάκη, Ματίνα Μπίλια,
Ιφιγένεια Ντούμη, Σπύρος Χρηστάκης
Με τη Νούρια Μπάριος, τον Αντρές Μπάρμπα και τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο
Μουσείο Μπενάκη – Πειραιώς 138
Παρασκευή 16 Ιουνίου
Ώρα: 18:30
Η λογοτεχνία είναι μια τέχνη που οι ρίζες της χάνονται στο χρόνο. Η μετάφραση λογοτεχνικών κειμένων, από την πλευρά της, είναι μια ζωτική πρακτική για τη μεταφορά έργων από τη μια γλώσσα στην άλλη, καθιστώντας τη λογοτεχνία οικουμενική και προσβάσιμη σε όλους. Ο ρόλος της μετάφρασης στην οικουμενικότητα της λογοτεχνίας είναι επομένως ένα κρίσιμο ζήτημα στον κόσμο της λογοτεχνίας. Τι συμβαίνει όταν ένα έργο μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα; Τι χάνεται και τι κερδίζεται στη μετάφραση; Τι εγγυήσεις μπορούν να έχουν οι συγγραφείς ότι τα έργα τους θα μεταφραστούν με ακρίβεια και χωρίς να χάσουν την αρχική πρόθεση στην πορεία; Πόσο σημαντική είναι η μετάφραση στη δημιουργία μιας πραγματικά οικουμενικής λογοτεχνίας;
Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θα απαντήσουν οι Ισπανοί συγγραφείς και μεταφραστές Νούρια Μπάριος και Αντρές Μπάρμπα στη συνομιλία τους με τον καθηγητή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μεταφραστή Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.
* Στα ισπανικά και στα ελληνικά
Πέμπτη 15 Ιουνίου 2023
Ώρα: 19.30
https://www.youtube.com/watch?v=IUBvsYLsFSc
Ο Ντιέγο Γκονσάλες είναι ένας ντοκιμαντερίστας που μιλάει στον ύπνο του. Είναι παντρεμένος με μια ηχολήπτρια που προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τι λέει στα όνειρά του. Μετακομίζει στη Βαρκελώνη, αλλά το παρελθόν τον κυνηγάει σαν εφιάλτης. Η επίσκεψη ενός παλιού γνωστού, του δημοσιογράφου Αδαλμπέρτο Ανάγια, διαταράσσει την προσφάτως αποκτηθείσα ηρεμία του… «Η γη της μεγάλης επαγγελίας» είναι μια μεταφορά για το σύγχρονο Μεξικό. Μια εκτενής ανάγνωση για τις περιπλοκές της διαφθοράς και της ζωής με τους οικείους μας όπου οι αλήθειες λέγονται όταν κοιμόμαστε. Ένας στοχασμός πάνω στον τρόπο με τον οποίο η τέχνη επηρεάζει την πραγματικότητα και τον τρόπο που η πραγματικότητα παραμορφώνει την τέχνη. Ένα μυθιστόρημα τόσο πολιτικό όσο και προσωπικό που αναδεικνύει τον Χουάν Βιγιόρο ως έναν εξαιρετικό μάρτυρα της εποχής μας. Το μυθιστόρημα έχει μεταφραστεί από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο για τις Εκδόσεις Καστανιώτη.
Ο διάσημος Μεξικανός συγγραφέας συνομιλεί με τον μεταφραστή του, Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, και τη δημοσιογράφο Κυριακή Μπεϊόγλου για το έργο του.
* Στα ισπανικά και στα ελληνικά
Προσοχή!
Για να έχετε πρόσβαση στην ταυτόχρονη μετάφραση της εκδήλωσης, κατεβάστε την εφαρμογή LiveVoice στο Google Play ή στο Apple Store και μην ξεχάσετε να φέρετε ακουστικά!
Με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Θερβάντες, της Σχολής Abanico και των Εκδόσεων Καστανιώτη. Σε συνεργασία με την Πρεσβεία του Μεξικού.
