Dos poemas
de Antonio Orihuela
LA HORA DEL RECREO
Como la escuela es:
autoritarismo, esquizofrenia,
segregación clasista,
adiestramiento,
memorización absurda de estupideces,
productividad cuantitativa,
competitividad, mentira,
y fomento de la indignidad personal
con tal de acceder al éxito
en una sociedad podrida,
la escuela
no puede ser la conciencia moral de
la comunidad
sino el reflejo de su estado más
pavoroso,
el mercado
donde se deforma a los seres humanos
para que se conviertan en mercancías.
Una escuela así no puede cambiar el
mundo
pero puede destruir a las personas.
Frente a ella, su aburrimiento e
inutilidad,
nos queda aún la maravillosa hora
del recreo
para pensar por ti mismo,
ponerte en lugar del otro
y llevar tu verdad
hasta donde tu verdad dice que estás
equivocado.
¡Ánimo!,
están a punto de tocar el timbre.
________________
Al final de la comida
le he enseñado a mi madre
el libro de poemas
que acaban de publicarme.
La artritis de sus manos
apenas le deja mantenerlo abierto
y sus escasos años de escuela
recorren las palabras
como un niño que gatea
hasta hacer incomprensibles mis
versos.
Loca de contenta,
orgullosa de su hijo,
le lee un poema a mi padre
que la mira desde el sofá.
Cuando termina,
levanta la cabeza
y ve a mi padre dormido.
Lo despierta
y vuelve a comenzar
hasta tres veces
la lectura...
Yo no digo palabra,
pienso en los amos de la fuerza de
los humildes,
en el tiempo delicioso que les
robaron,
en la lengua que apenas les dejaron
para comer
y reproducirse,
en los profesionales del estilo,
en los críticos de las letras,
y en lo lejos que estará siempre
el pueblo sencillo y trabajador
de eso que llaman literatura.
Antonio Orihuela (Moguer, Huelva, 1965) es poeta, ensayista y articulista. Su obra literaria e
intelectual participa del movimiento poesía de la
conciencia desde su popularización al principio de los
años noventa.
>.<>.<
Δύο ποιήματα του Αντόνιο Οριουέλα
Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑΤΟΣ
Καθώς το σχολείο είναι:
αυταρχισμός, σχιζοφρένεια,
διαχωρισμός τάξεων, τιθάσευση,
παράλογη απομνημόνευση ηλιθιοτήτων,
ποσοτική παραγωγικότητα,
ανταγωνισμός, ψέμα,
και εμπέδωση της προσωπικής αναξιοπρέπειας
με σκοπό την κατάκτηση της επιτυχίας
σε μια κοινωνία σάπια,
το σχολείο
δεν μπορεί να είναι η ηθική συνείδηση της κοινωνίας
παρά η αντανάκλαση της πιο αποκρουστικής κατάστασής της,
η αγορά
όπου παραμορφώνονται τα ανθρώπινα όντα
προκειμένου να μετατραπούν σε εμπόρευμα.
Ένα τέτοιο σχολείο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο
μπορεί, όμως, να καταστρέψει τους ανθρώπους.
Απέναντι σε αυτό, στη ανία και την αχρηστία του,
μας απομένει ακόμα η υπέροχη ώρα του διαλείμματος
για να σκεφτείς με την ησυχία σου,
για να μπεις στη θέση του άλλου
και να οδηγήσεις την αλήθεια σου
μέχρι εκεί που η αλήθεια σου λέει ότι κάνεις λάθος.
Κουράγιο,
όπου να ’ναι χτυπάει το κουδούνι!
………….///………….///………….
Όταν τέλειωσε το φαγητό
έδειξα στη μητέρα μου
την ποιητική συλλογή
που μόλις μου εκδώσανε.
Τα αρθριτικά στα χέρια της
μετά βίας της επιτρέπουν να το κρατήσει ανοιχτό
και τα ελάχιστα σχολικά της χρόνια
διατρέχουν τις λέξεις
σαν παιδί που μπουσουλάει
μέχρις ότου κάνει ακατανόητους τους στίχους μου.
Τρελή από χαρά,
περήφανη για τον γιο της,
διαβάζει ένα ποίημα στον πατέρα μου
που την κοιτάζει από τον καναπέ.
Όταν τελειώνει,
σηκώνει το κεφάλι της
και βλέπει τον πατέρα μου να κοιμάται.
Τον ξυπνάει
και αρχίζει ξανά
έως και τρεις φορές
την ανάγνωση...
Εγώ δεν βγάζω μιλιά,
σκέφτομαι τα αφεντικά της δύναμης των ταπεινών,
τον υπέροχο χρόνο που τους έκλεψαν,
τη γλώσσα που μετά βίας τούς την άφησαν για να τρώνε
και να αναπαράγονται,
τους επαγγελματίες του ύφους,
τους βιβλιοκριτικούς,
και το πόσο μακριά θα βρίσκονται πάντα
οι απλοί άνθρωποι της εργατιάς
από αυτό που αποκαλείται λογοτεχνία.
Ο Αντόνιο Οριουέλα (Μογέρ, Ουέλβα,
1965) είναι ποιητής, δοκιμιογράφος και αρθρογράφος. Το λογοτεχνικό και
πνευματικό του έργο εγγράφεται εντός του κινήματος της «Ποίησης της συνείδησης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου