Τομάς Σεγκόβια / 5 ποιήματα

 

Τομάς Σεγκόβια / 5 ποιήματα

μτφρ. Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

 

 

ΣΑΝ ΔΑΚΡΥΑ

Ο χρόνος είναι ένα ποτάμι που τρέχει,

    σαν τα δάκρυά μου,

και που ανοίγει άνθη κι όνειρα,

    σαν τα δάκρυά μου.

Ο χρόνος είναι ένα ποτάμι που τρέχει

από τα στήθη μου στο χώμα.

    Σαν τα δάκρυά μου.

 

[Fidelidad, 1946]

 

 

ΔΕΙΛΙΝΟ

Πόσο μόνος απομένει ο κόσμος όταν αρχίζει να πέφτει το απόγευμα,
όταν η ώρα και το φως καθιστούν εφικτό
τον ερχομό μιας ανάπαυσης που πλέον δεν υπάρχει.
Πόσο θλιμμένος είναι ο κόσμος όταν αρχίζει να πέφτει το απόγευμα
και μένω μόνος μαζί του στη σιωπή.
Τίποτα δεν έχω εναποθέσει στον κόσμο
αλλά εκείνος έχει εναποθέσει πάνω μου τη θλίψη του
σαν τη θάλασσα πλατιά και γλυφή.
Τίποτα δεν έχω εναποθέσει στον κόσμο
παρά μόνο τις καταβολές μου από εκείνη τη σκοτεινή του γη
και με χωρίζει από εκείνον όλη η δύναμη
της ελπίδας μου.
Αλλά τον κουβαλάω μέσα μου, απέραντο και αιχμηρό,
και αγαπώ τη θλίψη του όταν αρχίζει να πέφτει το απόγευμα,
όταν η ψυχή μου αναζητά στη σιωπή
μια ανάπαυση που, το ξέρει καλά, δεν υπάρχει.

 

[La voz turbada, 1948]

 

 

ΛΥΜΕΝΟΣ ΑΦΕΝΤΗΣ

Βγαίνω να ανασάνω τη φίλη νύχτα

Φορτωμένος το αρχοντικό βάρος της κόπωσης των μελών μου

Σκύλος λυμένος δίχως αφέντη

Ή μάλλον αφέντης λυμένος αφέντης ελεύθερος δίχως σκυλιά

Ελεύθερος σαν μια νύχτα πεισματικής αθωότητας

Ελεύθερος αόρατα

Στη μυστική συνενοχή

Ενός καιρού ελεύθερου κι αυτού

Γερασμένος αφέντης δίχως σκλάβους

Βγαίνω να ανασάνω σκοτεινά ελεύθερος

Σαν γιος κάποιων

βασιλιάδων που απαρνήθηκε το θρόνο.

 

[Día tras día, 2005]

 

 

ΜΑΚΡΥΣ ΒΙΟΣ

Αυτή η γλύκα να κλείνω τα μάτια
Και να αφήνω να απομακρύνονται και να σβήνουν τα πάντα
Λες κι αποκήρυσσα πεφωτισμένος
Μια παράλογη απληστία
Έτσι ήταν άραγε πάντα στον μακρύ μου βίο
Ή μήπως είναι ένα καινούργιο ευλογημένο βραβείο
Που η ζωή μού δίνει για τόσα πράγματα;
Είναι τόσο απέραντη αυτή η λίμνη του παρελθόντος
Ώστε στην όχθη της όπου ακόμη βαδίζω
Τα ειρηνικά διάφανα κύματά της
Με κρατούν στην επιφάνεια και με τυλίγουν
Και στην αφρισμένη παραλία
Με ξαναβλέπω γυμνό
Να κοιμάμαι ασφαλής, σαν παιδί.

 

[Salir con vida, 2003]

 

ΕΙΠΩΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΝΕΙΠΩΤΟ

Είναι στιγμές που μοιάζει

Πως ο χρόνος εξακολουθεί να περπατάει μόνος

Πως εξακολουθεί να προχωρεί δίχως ζόρι και δίχως κόστος

Γλιστρώντας με την τόση δύναμη που έχει μαζέψει

Την κατακτημένη του αδράνεια

Και μου φαίνεται τότε

Ότι έχω εδώ εύκαιρα όλα όσα

Η ζωή και εγώ από την αρχή

Λέμε μεταξύ μας τόσο σιωπηλά

Γλώσσα ατέλειωτη

Που βυθισμένη ορίζει τις αόρατες φωνές της

Ολοζώντανες στον ασχημάτιστο κόσμο τους

Που θα εξακολουθήσει να μας κουβαλάει αγκαλιά

Με τη δύναμη που έχει συγκεντρώσει από όλους εμάς

Τη δύναμη της γνώσης ότι ποτέ

Δεν θα έχουν ειπωθεί τα πάντα.

 

[Siempre todavía, 2008]

 

 

Ο Τομάς Σεγκόβια (Tomás Segovia) γεννήθηκε το 1927 στη Βαλένθια και απεβίωσε το 2011 στη Μαδρίτη. Υπήρξε ποιητής, πεζογράφος, μεταφραστής, δραματουργός, δοκιμιογράφος και κριτικός. Έζησε και δημιούργησε εξόριστος από το 1940 στο Μεξικό.