Cu4tro minicuentos / Τέσσερ4 μικροδιηγήματα (Herrero, Esteves, Berti, Masó Rahola)

PEDRO HERRERO

El amigo del novio

El mejor amigo del novio rechazó ser el padrino de boda. En lugar de ello se ofreció para asumir el papel de fotógrafo oficial, en exclusiva, y argumentó que así tendría mayor libertad para cubrir todo el enlace en sus mínimos detalles, desde los prolegómenos hasta el banquete posterior. Por la mañana se plantó en casa de la novia y elaboró un minucioso reportaje de todos sus movimientos. No sin cierto recelo por parte de la familia, se quedó a solas con ella y -en la intimidad de su alcoba- se esmeró en captarla desde todos los ángulos posibles, incluyendo parte de su vistoso ajuar, provocando que al fin llegara tarde a la iglesia. También se empleó a fondo en los esponsales, y luego en el restaurante del hotel, convertido casi en una sombra de la feliz pareja. Los retrató comiendo, brindando, haciendo locuras en la pista de baile. Hasta llegó con ellos a la puerta de la suite nupcial, para no perderse el instante en que el hombre tomaba a su mujer en brazos. Luego siguió sacando fotos, como un poseso, durante el resto de la noche: encuadres oscuros, desenfocados, en los que no aparece nadie.

* Pedro Herrero (Badalona, 1953) escribe microrrelatos desde el 2006. Sus narraciones han aparecido en antologías como Velas al viento. Los microrrelatos de La nave de los locos, de Fernando Valls, y De antología. La logia del microrrelato, de Rosana Alonso y Manu Espada, así como en la de la revista Confluencia, de la Universidad Northern Colorado (Estados Unidos). Su primer libro de microrrelatos, Los días hábiles, permanece inédito

Πέδρο Ερέρο

Ο φίλος του γαμπρού

Ο καλύτερος φίλος του γαμπρού αρνήθηκε να γίνει κουμπάρος στο γάμο. Αντί γι’ αυτό προσφέρθηκε να αναλάβει το ρόλο του επίσημου φωτογράφου, κατ’ αποκλειστικότητα, με το επιχείρημα ότι έτσι θα είχε περισσότερη ελευθερία να καλύψει το γάμο ως την παραμικρή του λεπτομέρεια, από τα προεόρτια μέχρι τη δεξίωση μετά. Το πρωί εμφανίστηκε ξαφνικά στο σπίτι της νύφης και ετοίμασε ένα λεπτομερές ρεπορτάζ με όλες τις κινήσεις της. Παρά την καχυποψία εκ μέρους της οικογένειάς της, έμεινε μόνος μαζί της και, στην ιδιωτικότητα του υπνοδωματίου της, την απαθανάτισε με ζήλο από κάθε πιθανή γωνία, μαζί με κάποια από τα φανταχτερά προικιά της, προκαλώντας τελικά την καθυστερημένη άφιξή της στην εκκλησία. Επιπλέον, έδειξε υπερβάλλοντα ζήλο στην τελετή του γάμου και μετά στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, σχεδόν είχε γίνει σκιά του ευτυχισμένου ζευγαριού. Τους φωτογράφισε να τρώνε, να τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους, να κάνουν τρέλες στην πίστα του χορού. Μάλιστα πήγε μαζί τους μέχρι και την πόρτα της νυφικής σουίτας για να μην χάσει τη στιγμή που ο άντρας θα σήκωνε στα χέρια τη γυναίκα του. Ύστερα συνέχισε να βγάζει φωτογραφίες σαν δαιμονισμένος όλη την υπόλοιπη βραδιά: κάδρα σκοτεινά, ανεστίαστα, στα οποία δεν εμφανίζεται κανένας.

Ο Πέδρο Ερέρο (Μπανταλόνα, 1953) γράφει μικροδιηγήματα από το 2006. Οι  διηγήσεις του εμφανίστηκαν σε ανθολογίες όπως Velas al viento. Los microrrelatos de La nave de los locos, του Φερνάντο Βαλς, De antología. La logia del microrrelato, της Ροσάνα Αλόνσο και του Μάνου Εσπάδα, όπως και στο περιοδικό Confluencia, του Πανεπιστημίου του Βορείου Κολοράντο (ΗΠΑ). Το πρώτο του βιβλίο με μικροδιηγήματα, Los días hábiles, παραμένει ανέκδοτο.

>.<>.<>.<

ARACELI ESTEVES

La ausencia

Me dice que yo siempre tengo seis años porque es la edad en la que morí. No sabe que sólo existo porque ella me convoca cada noche, agarrada a la foto de un niño. Yo la visito para que sus lágrimas tengan nombre. Nunca le diré que no soy su muerto. Sé que me necesita más que mi propia familia, cuatro casas a la izquierda.

* Araceli Esteves (Barcelona, 1960) se diplomó en la EUTI de la Universidad Autónoma de Barcelona, especializándose en inglés y ruso. Sus microrrelatos han aparecido en diversas antologías y revistas culturales. En el 2013 publicó su primer libro Fisuras en el aire. 

ΑΡΑΘΕΛΙ ΕΣΤΕΒΕΣ

Η απουσία

Μου λέει πως είμαι πάντα έξι χρονών γιατί είναι η ηλικία που πέθανα. Δεν ξέρει ότι υπάρχω μόνο και μόνο επειδή εκείνη με καλεί κάθε νύχτα, κρατώντας σφιχτά τη φωτογραφία ενός παιδιού. Εγώ την επισκέπτομαι για να ’χουν τα δάκρυά της όνομα. Ποτέ δεν θα της πω ότι δεν είμαι ο νεκρός της. Ξέρω πως με χρειάζεται περισσότερο από την ίδια μου την οικογένεια, τέσσερα σπίτια πιο κάτω στα αριστερά.

Η Αραθέλι Εστέβες (Βαρκελώνη, 1960) σπούδασε Μετάφραση και Διερμηνεία στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, με γλώσσες εργασίας τα αγγλικά και τα ρωσικά. Τα μικροδιηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες ανθολογίες και πολιτιστικά περιοδικά. Το 2013 εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο, Fisuras en el aire. 

>.<>.<>.<

EDUARDO BERTI

Tiro en la nuca

La silenciosa práctica del tiro en la nuca tiene, por supuesto, leyes rigurosas. Su territorio son los autobuses ciudadanos. El matador debe escoger un hombre para nunca moverse del asiento a sus espaldas. Solo una cadena de casualidades hace posible la así llamada «situación de disparo», que ocurre cuando el matador queda sentado tras el último viajante. Los chóferes son cómplices, fingen que nada ven, pero en el fondo admiran el olfato de los matadores para adivinar quién será el último que querrá descender. Raramente se oye el fatídico disparo: son demasiadas las casualidades requeridas. Por eso es que bajamos tantas veces vivos del transporte público.

* Εduardo Berti (Buenos Aires, 1964) escritor y periodista argentino, hijo de un padre rumano emigrado a Argentina durante la Segunda Guerra Mundial. Sus últimos libros, que continúan afianzando su prestigio internacional, son La sombra del púgil (novela, 2008), Lo inolvidable (cuentos, 2010) y El país imaginado (novela, 2011).

ΕΔΟΥΑΡΔΟ ΜΠΕΡΤΙ

Πυροβολισμός στον αυχένα

Η αθόρυβη εξάσκηση στον πυροβολισμό στον αυχένα έχει, αναμφίβολα, αυστηρούς κανόνες. Το πεδίο δράσης της είναι τα αστικά λεωφορεία. Ο εκτελεστής πρέπει να επιλέξει έναν άνθρωπο και να μην μετακινηθεί επ’ ουδενί από τη θέση πίσω του. Μόνο μια σειρά από συγκυρίες καθιστά δυνατή την επονομαζόμενη «κατάσταση βολής», που λαμβάνει χώρα όταν τελικά ο εκτελεστής βρίσκεται καθήμενος πίσω από τον τελευταίο ταξιδιώτη. Οι οδηγοί είναι συνένοχοι, προσποιούνται ότι δεν βλέπουν τίποτα, αλλά κατά βάθος θαυμάζουν το ένστικτο των εκτελεστών να μαντεύουν ποιος θα είναι ο τελευταίος που θα θελήσει να κατέβει. Σπάνια ακούγεται ο μοιραίος πυροβολισμός: είναι υπερβολικά πολλές οι συμπτώσεις που απαιτούνται. Γι’ αυτό κατεβαίνουμε τόσες φορές ζωντανοί από τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Ο Εδουάρδο Μπέρτι (Μπουένος Άιρες, 1964) είναι αργεντινός συγγραφέας και δημοσιογράφος, γιος Ρουμάνου που μετανάστευσε στην Αργεντινή κατά το Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα τελευταία βιβλία του, που συνεχίζουν να εδραιώνουν τη διεθνή του φήμη, είναι La sombra del púgil (μυθιστόρημα, 2008), Lo inolvidable (διηγήματα, 2010) και El país imaginado (μυθιστόρημα, 2011).

>.<>.<>.<

JORDI MASÓ RAHOLA

A buenas horas

El arcángel sobrevuela el pueblo y, con un suntuoso batir de alas, aterriza delante de la casa del carpintero.

–Debo hacer un anuncio importante –dice cuando José, el carpintero, abre la puerta.

–Usted dirá.

Es un taller oscuro, pero la luz que irradia el arcángel le permite vislumbrar las herramientas dispersas; el suelo está tapizado de serrín y virutas; en un rincón, María, la esposa del carpintero, amamanta un bebé.

–Usted dirá –repite José.

* Jordi Masó Rahola (Granollers, 1967) es pianista. Ha publicado más de cincuenta discos y tres libros: Els reptes de Vladimir (Bubok,

2010), Catàleg de monstres (Marcòlic, 2012) y Les mil i una (ARC-Lo Càntich, 2014). Desde 2010 gestiona el blog La bona confitura, dedicado al microrrelato en catalán.

ΖΟΡΝΤΙ ΜΑΣΟ ΡΑΟΛΑ

Κατόπιν εορτής

Ο αρχάγγελος πετάει πάνω από το χωριό και με ένα μεγαλοπρεπές χτύπημα των φτερών του, προσγειώνεται μπροστά στο σπίτι του ξυλουργού.

«Έχω να κάνω μια σημαντική αναγγελία», λέει όταν ο Ιωσήφ, ο ξυλουργός, ανοίγει την πόρτα.

«Σας ακούω…»

Είναι ένα σκοτεινό εργαστήριο, όμως το φως που εκπέμπει ο αρχάγγελος του επιτρέπει να διακρίνει τα διάσπαρτα εργαλεία· το πάτωμα είναι καλυμμένο με πριονίδια και ροκανίδια· σε μια γωνιά η Μαρία, η σύζυγος του ξυλουργού, θηλάζει ένα μωρό.

«Σας ακούω…», επαναλαμβάνει ο Ιωσήφ.

Ο Ζόρντι Μασό Ραόλα (Γκρανογέρς, 1967) είναι πιανίστας. Έχει κυκλοφορήσει περισσότερους από πενήντα δίσκους και τρία βιβλία: Els reptes de Vladimir (Bubok, 2010), Catàleg de monstres (Marcòlic, 2012) και Les mil i una (ARC-Lo Càntich, 2014). Από το 2010 διαχειρίζεται το blog «La bona confitura», αφιερωμένο στα διηγήματα στην καταλανική γλώσσα.

La traducción colectiva es producto del taller de Traducción Literaria del español al griego y del griego al español organizado por Κωνσταντίνος Παλαιολόγος y Enrique Íñiguez Rodríguez bajo la égida del Departamento de Lengua y Filología Italianas de la Universidad Aristóteles de Salónica en colaboración con la Unión Hispanohelena de Lengua y Cultura que se realizó en Salónica del 22 abril al 20 de mayo de 2015. Participaron los estudiantes: Sandra Armero, Juana Barrios, Χρίστος Βασιλειάδης, Marisol Fuentes, Αικατερίνη Ιορδανοπούλου, Ζωή Καραγιώργου, Αλεξάνδρα Κουρκουμέλη, Gabriela Larrieux, Ματθίλδη Σιμχά, Εύα Τοπάλογλου.