"Ahora la ciudad" por 11

Στις 24 Ιανουαρίου 2015 ο μεξικανός ποιητής Roberto Reséndiz Carmona (Ρομπέρτο Ρεσέντις Καρμόνα) βρέθηκε στην προεκλογική Αθήνα για ένα εργαστήριο μετάφρασης ποιημάτων του. Το εργαστήριο, που έλαβε χώρα στο Κέντρο Ισπανικής, Πορτογαλικής και Καταλανικής Γλώσσας, Abanico, το συνδιοργάνωσαν οι Νίκος Πρατσίνης και Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και συμμετείχαν οι Μιχάλης Αθανασόπουλος, Αναστασία Γιαλαντζή, Κλεοπάτρα Ελαιοτριβιάρη, Βαγγέλης Καμπούνιας, Άννα Κοκκίνη, Μυρτώ Λαζαρίδου, Αναστασία Λάμπρου, Νεκταρία Ντάση, Ελένη Οικονόμου, Μαρίνα Παπαδοπούλου, Μαρία Πεπονά, Σοφία Φερτάκη. Οι αναγνώστες του μπλογκ μπορούν να διαβάσουν ακολούθως το ποίημα Ahora la ciudad στο πρωτότυπο, τη συλλογική μετάφραση όπως διαμορφώθηκε στο εργαστήριο και 10 ατομικές εκδοχές που προέκυψαν από την, εκ μέρους των συμμετεχόντων, επεξεργασία της συλλογικής μετάφρασης. Ένα ενδιαφέρον μεταφραστικό πείραμα για τις πολλαπλές αποχρώσεις της ποιητικής έκφρασης. 

AHORA LA CIUDAD



Ahora la ciudad puede paladear su nombre

libar la sangre

convertir la carne en ceniza

hablar del pubis

de la voz de los azulejos.



Ahora la ciudad

puede gritar el sabor de los costados

suspirar abiertamente

por el olor de la entrepierna.



Ahora la ciudad puede hablar de sus ojos y pestañas

deletrear los labios

abrir con la lengua las comisuras de la boca

reconciliar el sueño

el invierno insignificante de la almohada.



Ahora la ciudad puede cantar sonetos

escritos en la soledad de un cuarto

repetir su nombre

hasta que quede ronca

burilar las letras en las paredes

chasquear un látigo

repicar los campanarios

un verso amargo

que carcoma la ventana de los huesos.



Ahora la ciudad puede romper las lanzas de madera

desenterrar el hacha de los guerreros

declarar su enojo

pintar el rostro para la última batalla

secar al sol la furia acumulada

tasajear la piel y las palabras.



Ahora la ciudad puede violentar el silencio que le impusieron las prisiones

teñir con óleo la espalda seductora

los refugios intensos de su cuerpo

el latido

el convulso vientre.



Ahora la ciudad

puede gritar

a los cuatro vientos

los besos de las tres de la mañana

exhibir los secretos

el naufragio

el sinuoso camino al cementerio.



Ahora la ciudad puede humedecer la piel y los instintos

recordar la lluvia de palabras

la habitación azul

el perfume de las rosas

la fragancia de los alcatraces

el amor que el mar les trajo entre las olas.



Ahora la ciudad puede gritar su nombre

mordisquear el secreto

la piel

                      entumecida…

 Roberto Reséndiz Carmona

Συλλογική μετάφραση

ΤΩΡΑ Η ΠΟΛΗ

Τώρα η πόλη μπορεί να γευτεί τ’ όνομά της

να ρουφήξει το αίμα

να κάνει τη σάρκα στάχτη

να μιλήσει για το εφήβαιο

για τη φωνή που βγάζουν τα γαλαζοπούλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει τη γεύση απ’ τα πλευρά.

να αναστενάξει βαθιά

για τη μυρωδιά ανάμεσα στα σκέλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να μιλήσει για τα μάτια και τις βλεφαρίδες της

να συλλαβίσει τα χείλη

να ανοίξει με τη γλώσσα τις άκρες του στόματος

να ξανακοιμηθεί

τον ασήμαντο χειμώνα του μαξιλαριού.

Τώρα η πόλη μπορεί να τραγουδήσει σονέτα

γραμμένα στη μοναξιά ενός δωματίου

να επαναλάβει το όνομά της

μέχρι να βραχνιάσει

να χαράξει τα λόγια στους τοίχους

να πλαταγίσει ένα μαστίγιο

να χτυπήσει τις καμπάνες

ένα στίχο πικρό

που να κατατρώει το παράθυρο των οστών.

Τώρα η πόλη μπορεί να σπάσει τις ξύλινες λόγχες

να ξεθάψει το τσεκούρι των πολεμιστών

να διακηρύξει το θυμό της

να βάψει το πρόσωπο για την τελική μάχη

να στεγνώσει στον ήλιο τη συσσωρευμένη οργή

να κόψει το δέρμα και τις λέξεις.

Τώρα η πόλη μπορεί να παραβιάσει τη σιωπή που της επέβαλλαν οι φυλακές

να ζωγραφίσει με λάδι τη θελκτική πλάτη

τα έντονα καταφύγια του κορμιού της

το καρδιοχτύπι

την κοιλιά που συσπάται.

Τώρα  η πόλη μπορεί να φωνάξει

στους  τέσσερις ανέμους

τα φιλιά στις τρεις το πρωί

να  φανερώσει  τα μυστικά

το ναυάγιο

το φιδογυριστό  μονοπάτι  για το νεκροταφείο.

Τώρα η πόλη μπορεί να νοτίσει το δέρμα και τα ένστικτα

να θυμηθεί τη βροχή από λέξεις

το μπλε δωμάτιο

το άρωμα απ’ τα τριαντάφυλλα

την ευωδιά απ’ τα κρίνα

τον έρωτα που τους έφερε η θάλασσα μέσα από τα κύματα.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει το όνομά της

να δαγκώσει  λίγο λίγο το μυστικό

το δέρμα

το μουδιασμένο…

Ατομική μετάφραση Ι

ΤΩΡΑ  Η  ΠΟΛΗ

Τώρα η πόλη  μπορεί  να γευτεί  τ’ όνομά της

να  ρουφήξει το αίμα

να  κάνει τη σάρκα στάχτη

να μιλήσει για το εφήβαιο

για τη φωνή που βγάζουν τα  γαλάζια πουλιά.

Τώρα η πόλη μπορεί να  φωνάξει  τη γεύση απ τα πλευρά

να αναστενάξει βαθιά

για τη μυρωδιά  απ τα σκέλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να μιλήσει  για τα μάτια και τα ματόκλαδά της

να συλλαβίσει τα χείλη

να ανοίξει με τη γλώσσα της τις άκρες  του στόματος

να ξανακοιμηθεί

τον ασήμαντο χειμώνα του μαξιλαριού.

Τώρα η πόλη μπορεί να τραγουδήσει σονέτα

γραμμένα στη μοναξιά ενός δωματίου

να επαναλάβει το όνομά της

 μέχρι να βραχνιάσει

να χαράξει τα λόγια στους τοίχους

να πλαταγίσει ένα μαστίγιο

να χτυπήσει τις καμπάνες

ένα  λυπητερό στίχο

που κατατρώει το παράθυρο των οστών.

Τώρα η πόλη μπορεί να σπάσει τα ξύλινα δόρατα

να ξεθάψει το τσεκούρι των πολεμιστών

να διακηρύξει το θυμό της

να βάψει το πρόσωπο για την τελική μάχη

να στεγνώσει στον ήλιο τη συσσωρευμένη οργή

να κόψει το δέρμα και τις λέξεις.

Τώρα η πόλη μπορεί να παραβιάσει τη σιωπή που της επέβαλαν οι φυλακές

να ζωγραφίσει με λάδι  τη γοητευτική πλάτη

τα  βαθιά  καταφύγια του κορμιού  της

το καρδιοχτύπι

την κοιλιά που συσπάται.

Τώρα η πόλη μπορεί να ουρλιάζει

στους τέσσερις ανέμους

τα φιλιά στις τρεις το πρωί

να αποκαλύπτει τα μυστικά

το ναυάγιο

το  φιδογυριστό μονοπάτι προς το νεκροταφείο.

Τώρα η πόλη μπορεί να  νοτίσει  το δέρμα και τα ένστικτα

να θυμηθεί  τη βροχή από λέξεις

το μπλε  δωμάτιο

το άρωμα των τριαντάφυλλων

την ευωδιά των πελεκάνων

τον έρωτα  που τους έφερε η θάλασσα μέσα στα κύματα.

Τώρα η πόλη μπορεί να κραυγάζει το όνομά της

δαγκώνοντας  λίγο λίγο  το μυστικό

το δέρμα

μουδιασμένο…

Ατομική μετάφραση ΙΙ

ΤΩΡΑ Η ΠΟΛΗ

Τώρα η πόλη μπορεί να γευτεί το όνομά της

Να ρουφήξει αίμα

Να κάνει τη σάρκα στάχτη

Να μιλήσει για την ήβη

Για τη φωνή απ’ τα γαλαζοπούλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει τη γεύση απ’ τα πλευρά

Ν’ αναστενάξει χωρίς αναστολές

Για τη μυρωδιά ανάμεσα στα σκέλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να μιλήσει για τα μάτια και τις βλεφαρίδες της

Να συλλαβίσει τα χείλη

Να ανοίξει με τη γλώσσα τις άκρες του στόματος

Να ξανακοιμηθεί

Τον ασήμαντο χειμώνα του προσκεφάλου.

Τώρα η πόλη μπορεί να τραγουδήσει σονέτα

Γραμμένα στη μοναξιά ενός δωματίου

Να επαναλάβει το όνομά της

Μέχρι να βραχνιάσει

Να χαράξει γράμματα στους τοίχους

Να κραδαίνει το μαστίγιο

Να χτυπήσει τις καμπάνες

Σ’ έναν στίχο πικρό

Που κατατρώει τα παράθυρα των οστών.

Τώρα η πόλη μπορεί να σπάσει τις ξύλινες λόγχες

Να ξεθάψει το τσεκούρι του πολέμου

Να διακηρύξει το θυμό της

Να βάψει το πρόσωπο για την τελευταία μάχη

Να στεγνώσει στον ήλιο τη συσσωρευμένη οργή

Να πληγώσει το δέρμα και τις λέξεις.

Τώρα η πόλη μπορεί να παραβιάσει τη σιωπή που τα δεσμά της επέβαλαν

Να χρωματίσει με λαδομπογιά τη θελκτική πλάτη

Τα ισχυρά καταφύγια του σώματός της

Τον χτύπο της καρδιάς

Την κοιλιά που συσπάται.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει

Στους τέσσερις ανέμους

Για τα φιλιά που δίνονται στις τρεις το πρωί

Να αποκαλύψει τα μυστικά

Το ναυάγιο

Τον ελικοειδή δρόμο προς το κοιμητήριο.

Τώρα η πόλη μπορεί να νοτίσει το δέρμα και τα ένστικτα

Να θυμηθεί τη βροχή από λέξεις

Το μπλε δωμάτιο

Το άρωμα απ’ τα τριαντάφυλλα

Την ευωδιά απ’ τα κρίνα

Τον έρωτα που τους έφερε η θάλασσα μέσα από τα κύματα.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει το όνομά της

Να πάρει μια γεύση απ’ το μυστικό

Το δέρμα

Μουδιασμένο...

Ατομική μετάφραση ΙΙΙ

ΤΩΡΑ Η ΠΟΛΗ

Τώρα η πόλη μπορεί να γευτεί τ’ όνομά της

να ρουφήξει το αίμα

να κάνει τη σάρκα στάχτη

να μιλήσει για το εφήβαιο

για τη φωνή που βγάζουν τα γαλαζοπούλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει τη γεύση απ’ τα πλευρά.

να αναστενάξει με πόθο

για τη μυρωδιά ανάμεσα στα σκέλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να μιλήσει για τα μάτια και τα ματόφυλλα της

να συλλαβίσει τα χείλη

να ανοίξει με τη γλώσσα τις άκρες του στόματος

να ξανακοιμηθεί

τον ασήμαντο χειμώνα του μαξιλαριού.

Τώρα η πόλη μπορεί να τραγουδήσει σονέτα

γραμμένα στη μοναξιά ενός δωματίου

να πει και να ξαναπεί το όνομά της

μέχρι να βραχνιάσει

να χαράξει τα λόγια στους τοίχους

να πλαταγίσει ένα μαστίγιο

να  κάνει να σημάνουν ( χτυπήσουν) οι καμπάνες

  ένα  στίχο πικρό

που  να κατατρώει το παραθύρι των οστών.

Τώρα η πόλη μπορεί να σπάσει τις ξύλινες λόγχες

να ξεθάψει το τσεκούρι των πολεμιστών

να εκφράσει   το θυμό της

να βάψει το πρόσωπο για την ύστατη μάχη

να στεγνώσει στον ήλιο τη μαζεμένο μένος.

να κόψει το δέρμα και τις λέξεις.

Τώρα η πόλη μπορεί να παραβιάσει τη σιωπή που της επέβαλλαν οι φυλακές

να ζωγραφίσει με λάδι τη θελκτική πλάτη

τα φλογερά καταφύγια του κορμιού της

το καρδιοχτύπι

την κοιλιά που συσπάται.

Τώρα  η πόλη μπορεί να φωνάξει

στους  τέσσερις ανέμους

τα φιλιά στις τρεις τα χαράματα

να  φανερώσει  τα μυστικά

το ναυάγιο

το φιδογυριστό μονοπάτι  για το νεκροταφείο.

Τώρα η πόλη μπορεί να νοτίσει το δέρμα και τα ένστικτα

να αναθυμηθεί την βροχή απ τις λέξεις

το μπλε δωμάτιο

το άρωμα απ’ τα τριαντάφυλλα

την ευωδιά απ’ τα κρίνα

τον έρωτα που τους έφερε η θάλασσα μέσα από τα κύματα.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει το όνομά της

να δαγκώσει λίγο λίγο το μυστικό

το δέρμα το μουδιασμένο.

Ατομική μετάφραση ΙV

ΤΩΡΑ Η ΠΟΛΗ

Τώρα η πόλη μπορεί να γευτεί το όνομά της

να ρουφήξει το αίμα

να κάμει την σάρκα στάχτη

να μιλήσει για το εφήβαιο

για τη λαλιά απ’ τα γαλαζοπούλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει τη γεύση απ’ τα πλευρά

να αναστενάξει βαθιά

για τη μυρωδιά ανάμεσα στα σκέλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να μιλήσει για τα μάτια και τις βλεφαρίδες της

να συλλαβίσει τα χείλη

να ανοίξει με τη γλώσσα τις άκρες του στόματος

να ξανακοιμηθεί

τον ασήμαντο χειμώνα του μαξιλαριού.

Τώρα η πόλη μπορεί να τραγουδήσει σονέτα

γραμμένα στη μοναξιά ενός δωματίου

να επαναλάβει το όνομά της

μέχρι να βραχνιάσει

να χαράξει τα λόγια στους τοίχους

να πλαταγίσει ένα μαστίγιο

να σημάνει στα καμπαναριά

ένα στίχο πικρό

που να κατατρώει το παραθύρι των οστών.

Τώρα η πόλη μπορεί να καταστρέψει τα ξύλινα δόρατα

να ξεθάψει τον πέλεκυ των πολεμιστών

να διακηρύξει το μένος της

το πρόσωπο να βάψει για την τελική μάχη

να στεγνώσει στον ήλιο την συσσωρευμένη οργή

να κομματιάσει το δέρμα και τις λέξεις.

Τώρα η πόλη μπορεί να παραβιάσει τη σιωπή που τις επέβαλλαν οι φυλακές

να ζωγραφίσει με λάδι την σαγηνευτική πλάτη

τα έντονα καταφύγια του σώματός της

το καρδιοχτύπι

τη κοιλιά που συσπάται.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει

στους τέσσερις ανέμους

τα φιλιά στις τρείς τα χαράματα

να φανερώσει τα μυστικά

το ναυάγιο

το φιδωτό μονοπάτι προς το νεκροταφείο.

Τώρα η πόλη μπορεί να νοτίσει το δέρμα και τα ένστικτα

να θυμηθεί τη βροχή των λέξεων

το μπλε δωμάτιο

το άρωμα των ρόδων

την ευωδιά των κρίνων

την αγάπη που η θάλασσα τους έφερε μέσα απ’ τα κύματα.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει το όνομά της

να τραγανίσει το μυστικό

το δέρμα

το μουδιασμένο…

Ατομική μετάφραση V

ΤΩΡΑ Η ΠΟΛΗ

Τώρα η πόλη μπορεί να γευτεί τ’ όνομά της

να ρουφήξει το αίμα

να κάνει στάχτη τη σάρκα

να μιλήσει για το εφήβαιο

για τη φωνή που βγάζουν τα γαλαζοπούλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει τη γεύση των πλευρών

να αναστενάξει ανερυθρίαστα

με την οσμή ανάμεσα στα σκέλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να μιλήσει για τα μάτια και τα ματόκλαδά της

να συλλαβίσει τα χείλη

να ανοίξει με τη γλώσσα τις άκρες του στόματος

να συνεχίσει τον ύπνο

τον ασήμαντο χειμώνα του μαξιλαριού.

Τώρα η πόλη μπορεί να τραγουδήσει σονέτα

που γράφτηκαν σε δώμα μοναχικό

να επαναλαμβάνει το όνομά της 

μέχρι η φωνή βραχνή να γίνει

να χαράξει τα λόγια στους τοίχους 

να πλαταγίσει ένα μαστίγιο

να χτυπήσει τις καμπάνες

 ένα στίχο πικρό

που να κατατρώει τις κόγχες των οστών.

Τώρα η πόλη μπορεί να σπάσει τα ξύλινα σπαθιά

να ξεθάψει το τσεκούρι του πολέμου

να διακηρύξει το θυμό της

να βάψει το πρόσωπο για την ύστατη μάχη

να στεγνώσει στον ήλιο οργή αιώνων

να κόψει το δέρμα και τις λέξεις.

Τώρα η πόλη μπορεί να σπάσει τη σιωπή που της επέβαλλαν οι φυλακές

να ζωγραφίσει με λάδια τη σαγηνευτική πλάτη

τα βαθιά καταφύγια του κορμιού της

το καρδιοχτύπι

την κοιλιά που συσπάται.

 Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει

στα πέρατα του κόσμου

τα φιλιά στις τρεις τα ξημερώματα

να φανερώσει τα μυστικά

Το ναυάγιο

Το φιδωτό μονοπάτι για το νεκροταφείο.

Τώρα η πόλη μπορεί να μουσκέψει το δέρμα και τα ένστικτα

να φέρει στο νου τη βροχή από λέξεις

το μπλε δωμάτιο

το άρωμα απ ΄ τα τριαντάφυλλα

την ευωδιά απ ‘ τα κρίνα

τον έρωτα που τους έφερε η θάλασσα με τα κύματα.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει το όνομά της 

να δαγκώσει λίγο λίγο το μυστικό

το δέρμα

το μουδιασμένο…..

Ατομική μετάφραση VΙ

ΤΩΡΑ Η ΠΟΛΗ

Τώρα η πόλη μπορεί να απολαύσει τη γεύση του ονόματός της

να ρουφήξει το αίμα

να μετατρέψει τη σάρκα σε στάχτη

να μιλήσει για το εφήβαιο

για το κελάηδημα των γαλάζιων πουλιών.

Τώρα η πόλη μπορεί να ουρλιάξει τη γεύση των πλευρών

να αναστενάξει ανενδοίαστα

για τη μυρωδιά ανάμεσα στα σκέλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να μιλήσει για τα μάτια και τις βλεφαρίδες της

να συλλαβίσει τα χείλη

να ανοίξει με τη γλώσσα τις άκρες του στόματος

να κοιμηθεί βαθιά

στον ευτελή χειμώνα του μαξιλαριού.

Τώρα η πόλη μπορεί να τραγουδήσει σονέτα

γραμμένα στη μοναξιά ενός δωματίου

να επαναλάβει το όνομά της

μέχρι να κλείσει η φωνή της

να χαράξει τα λόγια στους τοίχους

να πλαταγίσει ένα μαστίγιο

να χτυπήσει τις καμπάνες

στίχος πικρός

που κατατρώει σαν σαράκι το παράθυρο των οστών.

Τώρα η πόλη μπορεί να σπάσει τα ξύλινα ακόντια

να ξεθάψει το τσεκούρι των πολεμιστών

να διακηρύξει το θυμό της

να βάψει το πρόσωπό της για την τελική μάχη

να στεγνώσει στον ήλιο τη συσσωρευμένη οργή

να κομματιάσει το δέρμα και τις λέξεις.

Τώρα η πόλη μπορεί να παραβιάσει τη σιωπή που της επέβαλαν οι φυλακές

να ζωγραφίσει με λαδομπογιά τη σαγηνευτική πλάτη

τα βαθιά καταφύγια του κορμιού της

το χτυποκάρδι

την κοιλιά που συσπάται.

Τώρα η πόλη μπορεί να ουρλιάξει

προς πάσα κατεύθυνση

τα φιλιά στις τρεις τα χαράματα

να φανερώσει τα μυστικά της

το ναυάγιο

το δύσβατο μονοπάτι προς το κοιμητήριο.

Τώρα η πόλη μπορεί να νοτίσει το δέρμα και τα ένστικτα

να θυμηθεί τη βροχή από λέξεις

το μπλε δωμάτιο

το άρωμα των ρόδων

τη μυρωδιά των κρίνων

τον έρωτα που η θάλασσα τους έφερε μέσα στα κύματα.  

Τώρα η πόλη μπορεί να ουρλιάξει το όνομά της

να δαγκώσει λίγο λίγο το μυστικό

το μουδιασμένο

δέρμα…

Ατομική μετάφραση VΙΙ

ΤΩΡΑ Η ΠΟΛΗ

Τώρα η πόλη μπορεί να γευτεί το όνομά της

να ρουφήξει το αίμα

να κάνει τη σάρκα στάχτη

να μιλήσει για το εφηβαίο

για τη φωνή που βγάζουν τα γαλαζοπούλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει για τη γεύση που έχουν τα πλευρά

να αναστενάξει βαθιά

για τη μυρωδιά ανάμεσα στα σκέλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να μιλήσει για τα μάτια της και τα τσίνορα

να συλλαβίσει τα χείλη

να ανοίξει με τη γλώσσα τους αρμούς στο στόμα

να ξανακοιμηθεί

τον ασήμαντο χειμώνα του μαξιλαριού.

Τώρα η πόλη μπορεί να τραγουδήσει σονέτα

γραμμένα μέσα στη μοναξιά του δωματίου

να επαναλάβει το όνομά της

ώσπου να βραχνιάσει

να χαράξει με γράμματα τους τοίχους

να πλαταγίσει ένα μαστίγιο

να χτυπήσει τις καμπάνες

έναν στίχο πικρό

που να σιγοτρώει το παράθυρο των οστών.

Τώρα η πόλη μπορεί να σπάσει τις ξύλινες λόγχες

να ξεθάψει το τσεκούρι των πολεμιστών

να εκδηλώσει το θυμό της

να βάψει το πρόσωπο για την τελική μάχη

να στεγνώσει στον ήλιο τη σωρευμένη οργή

να κόψει κομμάτια το δέρμα και τις λέξεις.

Τώρα η πόλη μπορεί να παραβιάσει τη σιωπή που της επέβαλαν οι φυλακές

να ζωγραφίσει με λάδι τη θελκτική πλάτη

τα φλογερά καταφύγια του κορμιού της

τον παλμό

την κοιλιά που τρέμει.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει

στους πέντε ανέμους

τα φιλιά στις τρεις το πρωί

να φανερώσει τα μυστικά

το ναυάγιο

τον ελικοειδή δρόμο προς τον τάφο.

Τώρα η πόλη μπορεί να νοτίσει το δέρμα και τα ένστικτα

να θυμηθεί τη βροχή από λέξεις

το μπλε δωμάτιο

το άρωμα των ρόδων

τη μυρωδιά των κρίνων

τον έρωτα που τους έφερε η θάλασσα μέσα από τα κύματα.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει το όνομά της

να δαγκώσει λίγο-λίγο το μυστικό

το δέρμα

το μουδιασμένο …

Ατομική μετάφραση VΙΙΙ

ΤΩΡΑ Η ΠΟΛΗ

Τώρα η πόλη μπορεί να γευτεί τ’ όνομά της

να ρουφήξει το αίμα

να κάνει στάχτη τη σάρκα

να μιλήσει για το εφήβαιο

για τη φωνή που βγάζουν τα γαλαζοπούλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει τη γεύση απ’ τα πλευρά.

να αναστενάξει βαθιά

για τη μυρωδιά ανάμεσα στα σκέλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να μιλήσει για τα μάτια και τις βλεφαρίδες της

να συλλαβίσει τα χείλη

να ανοίξει με τη γλώσσα τις άκρες του στόματος

να ξανακοιμηθεί

τον ασήμαντο χειμώνα του μαξιλαριού.

Τώρα η πόλη μπορεί να τραγουδήσει σονέτα

γραμμένα στη μοναξιά ενός δωματίου

να επαναλάβει τ’ όνομά της

μέχρι να μείνει βραχνή

να χαράξει τα λόγια στους τοίχους

να πλαταγίσει ένα μαστίγιο

να χτυπήσει τις καμπάνες

στίχο πικρό

που να κατατρώει το παράθυρο των οστών.

Τώρα η πόλη μπορεί να σπάσει τις ξύλινες λόγχες

να ξεθάψει το τσεκούρι των πολεμιστών

να δηλώσει το θυμό της

να βάψει το πρόσωπο για την τελική μάχη

να στεγνώσει στον ήλιο την ξέχειλη οργή

να κόψει το δέρμα και τις λέξεις.

Τώρα η πόλη μπορεί να παραβιάσει τη σιωπή που της επέβαλλαν οι φυλακές

να ζωγραφίσει με λάδι τη σαγηνευτική πλάτη

τα έντονα καταφύγια του κορμιού της

το καρδιοχτύπι

την κοιλιά που συσπάται.

Τώρα  η πόλη μπορεί να φωνάξει

στους  τέσσερις ανέμους

τα φιλιά στις τρεις το πρωί

να  φανερώσει  τα μυστικά

το ναυάγιο

το φιδογυριστό  μονοπάτι  για το νεκροταφείο.

Τώρα η πόλη μπορεί να νοτίσει το δέρμα και τα ένστικτα

να θυμηθεί τη βροχή από λέξεις

το μπλε δωμάτιο

το άρωμα των ρόδων

την ευωδιά των κρίνων

τον έρωτα που η θάλασσα τους έφερε απ’ τα κύματα.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει το όνομά της

να δαγκώσει  λίγο λίγο το μυστικό

το δέρμα

το μουδιασμένο…

Ατομική μετάφραση ΙX

ΤΩΡΑ Η ΠΟΛΗ

Τώρα η πόλη μπορεί να γευτεί το όνομά της

να ρουφήξει το αίμα

να μετατρέψει τη σάρκα σε στάχτη

να μιλήσει για το εφήβαιο

για τη φωνή που βγάζουν τα γαλαζοπούλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει τη γεύση των πλευρών

να αναστενάξει ανοιχτά

για τη μυρωδιά ανάμεσα στα σκέλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να μιλήσει για τα μάτια και τις βλεφαρίδες της

να συλλαβίσει  τα χείλη

ν’ ανοίξει με τη γλώσσα τις άκρες του στόματος

να ξανακοιμηθεί

τον ασήμαντο χειμώνα του μαξιλαριού.

Τώρα η πόλη μπορεί να τραγουδήσει σονέτα

γραμμένα στη μοναξιά ενός δωματίου

να επαναλάβει το όνομά της

μέχρι να βραχνιάσει

να χαράξει τα λόγια στους τοίχους

να πλαταγίσει ένα μαστίγιο

να χτυπήσει τις καμπάνες

έναν στίχο πικρό

που κατατρώει το παράθυρο των οστών.

Τώρα η πόλη μπορεί να σπάσει τις ξύλινες λόγχες

να ξεθάψει το τσεκούρι των πολεμιστών

να διακηρύξει τον θυμό της

να βάψει το πρόσωπο για την τελική μάχη

να στεγνώσει στον ήλιο τη συσσωρευμένη οργή

να χαράξει το δέρμα και τις λέξεις.

Τώρα η πόλη μπορεί να παραβιάσει τη σιωπή που της επέβαλλαν οι φυλακές

να ζωγραφίσει με λάδι τη θελκτική πλάτη

τα έντονα καταφύγια του κορμιού της

τον παλμό

την κοιλιά που συσπάται.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει

στους τέσσερις ανέμους

τα φιλιά στις τρεις τα χαράματα

να εκθέσει τα μυστικά

το ναυάγιο

το φιδογυριστό μονοπάτι προς το νεκροταφείο.

Τώρα η πόλη μπορεί να δροσίσει το δέρμα και τα ένστικτα

να θυμηθεί τη βροχή των λέξεων

το γαλάζιο δωμάτιο

το άρωμα των ρόδων

την ευωδία από τα κρίνα

τον έρωτα που η θάλασσα τους τράβηξε μέσα από τα κύματα.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει το όνομά της

να δαγκώσει λίγο λίγο το μυστικό

το δέρμα

το μουδιασμένο.

Ατομική μετάφραση X

ΤΩΡΑ Η ΠΟΛΗ

Τώρα η πόλη μπορεί να γευτεί τ’ όνομά της

να ρουφήξει το αίμα

να κάνει τη σάρκα στάχτη

να μιλήσει για το εφήβαιο

για τη φωνή που βγάζουν τα γαλαζοπούλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει τη γεύση απ’ τα πλευρά

να αναστενάξει βαθιά

για τη μυρωδιά ανάμεσα στα σκέλια.

Τώρα η πόλη μπορεί να μιλήσει για τα μάτια και τις βλεφαρίδες της

να συλλαβίσει τα χείλη

να ανοίξει με τη γλώσσα τις άκρες του στόματος

να ξαναβρεί τον ύπνο της

τον ασήμαντο χειμώνα του μαξιλαριού.

Τώρα η πόλη μπορεί να τραγουδήσει σονέτα

γραμμένα στη μοναξιά μιας κάμαρης

να επαναλάβει το όνομά της

μέχρι να βραχνιάσει

να χαράξει τα λόγια στους τοίχους

να πλαταγίσει ένα μαστίγιο

να κάνει να ηχήσουν οι καμπάνες

έναν πικρό στίχο

που κατατρώει το παράθυρο των οστών.

Τώρα η πόλη μπορεί να σπάσει τις ξύλινες λόγχες

να ξεθάψει το τσεκούρι των πολεμιστών

να διακηρύξει το θυμό της

να βάψει το πρόσωπο για την τελική μάχη

να στεγνώσει στον ήλιο τη συσσωρευμένη οργή

να κόψει κομμάτια  το δέρμα και τις λέξεις.

Τώρα η πόλη μπορεί να παραβιάσει τη σιωπή που της επέβαλαν οι φυλακές

να αλείψει με λάδι τη θελκτική πλάτη

την ένταση στα καταφύγια του κορμιού της

το καρδιοχτύπι

τη σύσπαση της κοιλιάς.

Τώρα  η πόλη μπορεί να φωνάξει

στους  τέσσερις ανέμους

τα φιλιά στις τρεις το πρωί

να  φανερώσει  τα μυστικά

το ναυάγιο

το φιδογυριστό  δρόμο  για το νεκροταφείο.

Τώρα η πόλη μπορεί να νοτίσει το δέρμα και τα ένστικτα

να θυμηθεί τη βροχή από λέξεις

το γαλάζιο δωμάτιο

το άρωμα απ’ τα τριαντάφυλλα

την ευωδιά απ’ τα κρίνα

τον έρωτα που τους έφερε η θάλασσα μέσα από τα κύματα.

Τώρα η πόλη μπορεί να φωνάξει το όνομά της

να δώσει μια δαγκωνιά στο μυστικό

στο μούδιασμα

στο δέρμα…