Στύση του χείλους πάνω στη σελίδα (απόσπασμα), του Leopoldo María Panero

ΓΕΡΑΤΙΑ

Είμαι καχεκτικός και χαϊδεύω τα περιττώματά μου σαν να

            ήταν ρεβόλβερ

Ω, πυροβολισμέ στον κρόταφο που αφανίζεις τον άντρα

Ω, συμφωνία πυροβολισμών

Για να γεννηθεί

Βουβός

Ο άντρας.

Ένα να γίνει με το τίποτα

Και ένα με τον άνεμο

Ω, ποίημα που κρέμεται από τα σκέλια μου

Ω, φαλλέ σαρωμένε από τον άνεμο.

ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ

Σκοτεινό είναι το μυστικό του λύκου

μοναχικό μυστικό των δοντιών του

τελειότητα του στόματός του, χείλος για τον άνεμο

χείλος για το τίποτα και τη σκιά,

χείλος αμείλικτο του ανέμου.

ΠΟΣΟ ΤΕΛΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΔΟΣ

Πόσο τέλειο είναι το όνειδος

πόσο τέλειο είναι να είσαι τελειωμένος

γυμνός κόντρα στον άνεμο

γιατί δεν είμαι τίποτ’ άλλο από μια σκιά για να φτύνουν

            οι άνθρωποι.

ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΟΔΗΓΕΙ

Σκοτεινό είναι το ποτάμι που στο τίποτα οδηγεί

σαν σκιά μέσα στη σκιά, σαν λύκος

για το λύκο, ψάρι στην έρημο

ρόγχος του ετοιμοθάνατου

ποτάμι δυσδιάκριτο της προσμονής

γιατί το να ζεις, το θάνατο να περιμένεις είναι μόνο.

ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ

            Αχ, λουλούδι του τίποτα

      που είναι το ποίημα

τι είναι ο άνεμος και το τίποτα,

κόντρα στον άνεμο, κόντρα στον άνεμο και το τίποτα

      φτιαγμένο από μαλλί, σαν ένα πάνινο αρκουδάκι

            ξεκοιλιασμένο αργά, μέσα στη σιωπή.

ΘΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ

Θα σε περιμένω μέχρι το χάραμα

και θα κλάψω όταν θα ’ρθεις

επειδή έκλαψα

επειδή προσευχήθηκα σιωπηλά

εξαιτίας τού ότι έκλαψα

εξαιτίας τού ότι έγινα πάλι κομμάτια

χλωμή βιολέτα της σιωπής

ζωηρόχρωμο γαλάζιο του τίποτα

μοναδικέ δολοφόνε, μοναδική λάμψη

νίκη χλωμή της χλωμής σιωπής

(ο Καρνέρο[1] το είπε

                                    σε έναν κόσμο δίχως τίποτα)

ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Και το ποίημα

αφρός μονάχα κόντρα στον άνεμο είναι

αφρός στο στόμα, τελευταίοι ήχοι

πριν βγει

από το στόμα η ψυχή.

OÚ TIS

Στο σαλόνι

            πετάει ένα ψάρι: κάτω

κολυμπάει μια κάμπια

            και στον ουρανό

καλπάζει μια χελώνα, λέγοντας

αυτό το ποίημα είναι για τον κανένα.

REMAKE

            Δεν έχουν σκιά οι βάτραχοι

          που ζουν στην πόλη

        πηδώντας κόντρα στον ουρανό

      βασιλεύοντας στα σκότη

    προσευχόμενοι μόνο

  στη Βασίλισσα των Γάτων

    στη γαλάζια αλήθεια της φρίκης

      στο τρομακτικό ουρλιαχτό τού να είσαι μόνος

        -ayant peur de mourir

          lorsque je couche seul-

            ω! Σάρα εσύ

              λουλούδι κόντρα στη σιωπή από το τίποτα φτιαγμένο.

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

Ο Λεοπόλδο Μαρία Πανέρο γεννήθηκε στη Μαδρίτη το 1948 και απεβίωσε τον Μάρτιο του 2014 στη Λας Πάλμας των Καναρίων Νήσων. Ήταν κατ’ άλλους το «τρομερό παιδί» και κατ’ άλλους ο «παρανοϊκός» της σύγχρονης ισπανικής ποίησης, Καταδικασμένος στην περιθωριοποίηση, αφού πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στα ψυχιατρεία, αποδείχτηκε μια από της πιο ευαίσθητες και καίριες φωνές της ισπανικής λογοτεχνίας. Τα ποιήματα που παρουσιάζονται εδώ είναι από τη συλλογή του 2004 Στύση του χείλους πάνω στη σελίδα.  

---

[1] Γκιγέρμο Καρνέρο (1947), ισπανός ποιητής.