2 poemas de Juan María Prieto Roldán / 2 ποιήματα του Χουάν Μαρία Πριέτο Ρολδάν

 

MATAM (Estación del Sur)

 

Ousmane tiene el corazón azul

y las manos blancas de tiritar;

un grupo musical de éxito:

toca la cora.

Sílabas atentas,

siempre correcto.

Todo un caballero.

Le gusta la playa,

aunque no mucho...

Viaja solo y fuma por vicio.

Tiene los ojos rojos de vivir;

lleva siempre con él

todo lo que necesita.

 

Noctívagos (La Bella Varsovia, 2011)

 

Ματάμ (Στον σταθμό του νότου)

 

Ο Ουσμάν έχει καρδιά γαλάζια

και χέρια άσπρα απ’ το κρύο∙

ένα πετυχημένο μουσικό συγκρότημα:

παίζει κορά.

Προσεγμένες συλλαβές,

πάντα ευγενικός.

Πραγματικός κύριος.

Του αρέσει η παραλία,

αλλά όχι και τόσο…

Ταξιδεύει μόνος και καπνίζει από συνήθεια.

Τα μάτια του κόκκινα απ’ τη ζωή∙

έχει πάντα μαζί του

όλα όσα χρειάζεται.

 

DE CÓMO UN ARMARIO ANTIGUO

ES UNA FORMA DE RESISTENCIA

 

he tirado mi ropa para esperar una nueva borrasca se conserva todavía vuestra piel incólume en los armarios una muestra trinitaria en los puños de las camisas en el filo de la puerta que me arañó la espalda estival porque hay kilogramo en el desliz y en el espejo y un pudor consecuente si abrimos las puertas si quitamos el polvo de su cornisa sabia cuántas veces si no amamos juntos el picaporte no es reticencia a lo íntimo me enseñaste a encerrar las estaciones porque guardan el secreto ambarino de un traje nupcial las ramas épicas de un árbol milenario las náuseas del ferry endeble las toallas deshilachadas que me vieron tiritar el frasco polvoriento que conservaste sin tú saberlo las polillas que rayeron mi pecho mostaza hay una piel que resiste todo como una lámpara de cobre siempre tu mano que empuja la madera astillada y una grieta que deja salir al pájaro afuera todo huele a madera sin ti ha muerto el abuelo verdad pregunté por la camiseta de papá quise su juventud azul un armario será siempre la esperanza de encontrar me dijiste

 

La fundación (La Bella Varsovia, 2019)

 

Πώς μια παλιά ντουλάπα είναι

μια μορφή αντίστασης

 

πέταξα τα ρούχα μου για να περιμένω μια νέα καταιγίδα διατηρείται ακόμη το δέρμα σας ανέγγιχτο στις ντουλάπες ένα ίχνος κατηχητικού στις μανσέτες των πουκαμίσων στην κόψη της πόρτας που έγδαρε τη θερινή μου πλάτη διότι υπάρχει ένα χιλιόγραμμο στο ολίσθημα και στον καθρέφτη και μια επακόλουθη ντροπή αν ανοίξουμε τις πόρτες αν ξεσκονίσουμε τη σοφή τους κάσα πόσες φορές αν δεν αγαπήσουμε μαζί το πόμολο δεν είναι αντίδραση στο μύχιο μού έμαθες να κρατώ κλεισμένες τις εποχές διότι φυλάνε το κεχριμπαρένιο μυστικό ενός νυφικού τα επικά κλαδιά ενός υπεραιωνόβιου δέντρου τις ναυτίες του σκυλοπνίχτη τις ξεφτισμένες πετσέτες που με είδαν να τρέμω το σκονισμένο βαζάκι που κράτησες χωρίς να το ξέρεις τους σκώρους που χάραξαν το μουσταρδί μου στέρνο υπάρχει ένα δέρμα που αντιστέκεται στα πάντα σαν μια μπακιρένια λάμπα πάντα το χέρι σου που σπρώχνει το σκασμένο ξύλο και μια ρωγμή που αφήνει να βγει το πουλί έξω όλα μυρίζουν ξύλο δίχως εσένα πέθανε ο παππούς αλήθεια ρώτησα για το μπλουζάκι του μπαμπά ήθελα τη γαλάζια νιότη του μια ντουλάπα θα είναι πάντα η ελπίδα να βρεις μου είπες

 

 

Η μετάφραση των ποιημάτων του Juan María Prieto Roldán είναι προϊόν εργαστηρίου συλλογικής μετάφρασης που συντόνισε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος 

στο Βιβλιοπωλείο Polyglot στις 15 Ιουνίου 2023

στο πλαίσιο του 15ου Φεστιβάλ ΛΕΑ (Λογοτεχνία εν Αθήναις), με την παρουσία και τη συνεργασία του ποιητή.

Συμμετείχαν οι μεταφράστριες/ές:

 

Λαμπρίνα Ιωάννου, Μάριος Κουκοβασίλης, Eduardo Lucena, Αλίκη Μανωλά, Μαρία Μελαδάκη, Ματίνα Μπίλια, Ιφιγένεια Ντούμη, Σπύρος Χρηστάκης