Fortuna
Por años, disfrutar del error
y de su enmienda,
haber podido hablar, caminar libre,
no existir mutilada,
no entrar o sí en iglesias,
leer, oír la música querida,
ser en la noche un ser como en el día.
No ser casada en un negocio,
medida en cabras,
sufrir gobierno de parientes
o legal lapidación.
No desfilar ya nunca
y no admitir palabras
que pongan en la sangre
limaduras de hierro.
Descubrir por ti misma
otro ser no previsto
en el puente de la mirada.
Ser humano y mujer, ni más ni menos.
Tύχη
Επί χρόνια, να απολαμβάνεις το λάθος
και την επανόρθωσή του,
που μπόρεσες να μιλήσεις, να περπατήσεις ελεύθερη,
να μην υπάρξεις σακατεμένη,
να μην μπαίνεις σε εκκλησίες ή και ναι,
να διαβάζεις, ν’ ακούς μουσική αγαπημένη,
να ’σαι τη νύχτα ένα ον όπως και τη μέρα.
Να μην είσαι παντρεμένη σ’ ένα μαγαζάκι,
μετρημένη σε κατσίκες,
να μην υποφέρεις από τη βούληση των συγγενών
ή από νόμιμο λιθοβολισμό.
Να μην παρελαύνεις πια ποτέ
και να μην καταδέχεσαι λέξεις
που βάζουν στο αίμα
ρινίσματα σιδήρου.
Να ανακαλύψεις από μόνη σου
ένα άλλο πλάσμα απροσδόκητο
στο γεφύρι του βλέμματος.
Να ’σαι άνθρωπος και γυναίκα, ούτε λίγο ούτε πολύ.
>.<>.<
Exilios
Están aquí y allá: de paso,
en ningún lado.
Cada horizonte: donde un ascua atrae.
Podrían ir hacia cualquier fisura.
No hay brújula ni voces.
Cruzan desiertos que el bravo sol
o que la helada queman
y campos infinitos sin el límite
que los vuelve reales,
que los haría de solidez y pasto.
La mirada se acuesta como un perro,
sin siquiera el recurso de mover una cola.
La mirada se acuesta o retrocede,
se pulveriza por el aire si nadie la devuelve.
No regresa a la sangre ni alcanza
a quien debiera.
Se disuelve, tan solo.
Εξορίες
Είναι εδώ κι εκεί: περαστικοί,
και πουθενά.
Κάθε ορίζοντας: όπου μια χόβολη προσελκύει.
Θα μπορούσαν να πάνε προς οποιαδήποτε ρωγμή.
Δεν
υπάρχει πυξίδα μήτε
φωνές.
Διασχίζουν ερήμους που ο άγριος ήλιος
ή ο παγετός καίνε
και κάμπους ατέλειωτους χωρίς το όριο
που τους κάνει πραγματικούς,
που θα τους καθιστούσε εύρωστους, προς βοσκή.
Το βλέμμα ξαπλώνει σαν σκύλος,
χωρίς να μπορεί καν να κουνήσει την ουρά του.
Το βλέμμα ξαπλώνει ή υποχωρεί,
κονιορτοποιείται από τον αέρα αν κανείς δεν το ανταποδώσει.
Δεν επιστρέφει στο αίμα ούτε φτάνει
σ’ εκείνον που θα ’πρεπε.
Διαλύεται, απλώς.
>.<>.<
Este mundo
Sólo acepto este mundo iluminado
cierto, inconstante, mío.
Sólo exalto su eterno laberinto
y su segura luz, aunque se esconda.
Despierta o entre sueños,
su grave tierra piso
y es su paciencia en mí
la que florece.
Tiene un círculo sordo,
limbo acaso,
donde a ciegas aguardo
la lluvia, el fuego
desencadenados.
A veces su luz cambia,
es el infierno; a veces, rara vez,
el paraíso.
Alguien podrá quizás
entreabrir puertas,
ver más allá
promesas, sucesiones.
Yo sólo en él habito,
de él espero,
y hay suficiente asombro.
En él estoy,
me quede,
Renaciera.
Αυτός ο κόσμος
Αποδέχομαι μόνο αυτόν τον φωτισμένο κόσμο
βέβαιο, ασταθή, δικό μου.
Μόνο τον αιώνιό του λαβύρινθο εξυμνώ
και το σίγουρο φως του, αν και κρύβεται.
Ξύπνια ή μέσα σε όνειρα
την βαριά του γη πατώ
κι είναι η υπομονή του μέσα μου
που ανθίζει.
Έχει έναν κύκλο βουβό,
ίσως καθαρτήριο
όπου περιμένω στα τυφλά
τη βροχή, τη φωτιά
απρόσκοπτα.
Μερικές φορές το φως του αλλάζει,
είναι η κόλαση∙ μερικές φορές, σπάνια,
ο
παράδεισος.
Κάποιος ίσως μπορέσει να
μισανοίξει πόρτες,
να δει πέρα από
υποσχέσεις, διαδοχές.
Εγώ μόνο σε τούτον κατοικώ,
από αυτόν περιμένω,
και υπάρχει αρκετός θαυμασμός.
Σε αυτόν είμαι,
να παρέμενα,
Να ξαναγεννιόμουν.
Η Ίδα Βιτάλε γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1923 στο
Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης και μεγάλωσε σε μια καλλιεργημένη και κοσμοπολίτικη
οικογένεια. Ακολούθησε ανθρωπιστικές σπουδές και εργάστηκε ως εκπαιδευτικός.
Από το 1974 και για δέκα χρόνια έζησε εξόριστη στο Μεξικό λόγω της δικτατορίας
στην πατρίδα της. Συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά και το 2018 βραβεύτηκε
για το έργο της Βραβείο Θερβάντες, το σημαντικότερο των ισπανόγραφων Γραμμάτων.
Από το 1986 ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Η μετάφραση είναι προϊόν
του μαθήματος «Πανόραμα Ισπανοαμερικάνικης Λογοτεχνίας»
που δίδαξε ο Κων/νος Παλαιολόγος κατά το εαρινό εξάμηνο του 2021/22 στο Τμήμα
Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΑΠΘ.
Μετάφραση: Κωνσταντίνα Δράτσα
Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Παλαιολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου