Pablo Jofré: 3 poemas / Πάμπλο Χοφρέ: 3 ποιήματα

 

Πάμπλο Χοφρέ (3 Ποιήματα)

 

ABISMO

 

Una noche oscura, desestrellada,

o la mañana náufraga, de invierno

(aquella sin palabras, sin ideas, sin recuerdos, sin

futuro.)

Me precipito en él como en la caída;

me deslizo, cual si fuese túnel.

Cual tragadero infinito al final del mundo;

como el vacío, la nada, la ambigüedad.

Un espacio interminable entre la palabra hoja

y aquel trozo agonizante de árbol que se cruza en mi

camino.

Un instante,

puro, anulado, encandilado; de una resaca leve.

El abismo es un lugar.

Insonoro,

inodoro,

sin.

 

ΑΒΥΣΣΟΣ

 

Μια νύχτα σκοτεινή, άναστρη,

ή το πρωί ναυάγιο, του χειμώνα

(εκείνο δίχως λέξεις, δίχως ιδέες, δίχως αναμνήσεις, δίχως

μέλλον.)

Ρίχνομαι μέσα της σαν σε ελεύθερη πτώση·

γλιστράω, σαν να ήταν τούνελ.

Σαν ατέλειωτο λαρύγγι ως το τέλος του κόσμου·

Σαν το κενό, το τίποτα, την αμφισημία.

Ένα μέρος απέραντο ανάμεσα στη λέξη φύλλο

κι εκείνο το ετοιμοθάνατο κομμάτι από το δέντρο που διασταυρώνεται

στο δρόμο μου.

Μια στιγμή,

καθαρή, ακυρωμένη, απότομη· μιας ελαφριάς παραζάλης.

Η άβυσσος είναι τόπος.

Δίχως ήχους,

δίχως μυρωδιές,

δίχως.

 

§

VACÍO

 

Espacio de tiempo sin tiempo,

terremoto de viento concentrándose en

remolinos sin comienzo ni fin

olor a metal oxidado

ruido de canales de agua

sin ella, sequedad

sequedad sin respiro alguno

sin nada humano en ella

restos de ojos y sus miradas

polvo de abrazos y de piernas.

Resecos restos de todo:

ideas, hoteles, semillas,

suspiros, refranes.

Sol, aletas de pez,

latas de cerveza, recuerdos,

todo fundido en polvo

todo accidentado, en las paredes,

de este túnel.

 

ΚΕΝΟ

 

Τόπος από χρόνο δίχως χρόνο,

σεισμός αέρα που συγκεντρώνεται σε

δίνες δίχως αρχή και τέλος

οσμή σκουριασμένου μετάλλου

θόρυβος από κανάλια με νερό

δίχως αυτό, ξηρασία

ξηρασία δίχως ανάσα καμιά

δίχως τίποτα το ανθρώπινο πάνω της

απομεινάρια από μάτια και βλέμματα

σκόνη από αγκαλιές και πόδια,

Ξεραμένα απομεινάρια από τα πάντα:

Ιδέες, ξενοδοχεία, σπόροι,

αναστεναγμοί, παροιμίες,

ήλιος, πτερύγια ψαριού,

κουτάκια μπύρας, αναμνήσεις,

τα πάντα βυθισμένα στη σκόνη,

τα πάντα σμπαράλια, στα τοιχία

αυτού του τούνελ.  

 

§

LÚGUBRE

 

Sombra fría en el día soleado,

ahí, donde los monstruos se esconden a mirar

entre las cortinas, con ojos blancos y pestañeantes

(de tímidos o malintencionados o de curiosos).

Lo lúgubre es el interior de aquella casa.

El abandono tras la muerte, la soledad después de ella,

el grito de dolor por el luto abrupto,

la despedida del amado hacia la nada.

Es la ambigüedad dolorosa del cambio,

que desfila con su melancólica caravana de deseos.

Lo lúgubre es miedo al vacío, que llama a lanzarnos.

Son los segundos antes de estas preguntas,

es el terror a no saber.

 

ΜΑΚΑΒΡΙΟ

 

Κρύα σκιά στην ηλιόλουστη μέρα,

εκεί, όπου τα τέρατα κρύβονται για να κοιτάξουν

μέσα απ’ τις κουρτίνες, με μάτια λευκά που τρεμοπαίζουν

(ντροπαλών ή κακοπροαίρετων ή περίεργων).

Το μακάβριο είναι το εσωτερικό εκείνου του σπιτιού.

Η εγκατάλειψη μετά τον θάνατο, η μοναξιά που τον ακολουθεί,

η κραυγή του πόνου απ’ το απότομο πένθος,

το ξεπροβόδισμα του αγαπημένου προς το τίποτα.

Είναι η οδυνηρή αμφισημία της αλλαγής,

που παρελαύνει με το μελαγχολικό της καραβάνι των επιθυμιών.

Το μακάβριο είναι ο φόβος για το κενό, που μας καλεί να ριχτούμε.

Είναι τα δευτερόλεπτα πριν απ’ αυτές τις ερωτήσεις,

είναι ο τρόμος να μην ξέρεις. 

 

 

μετάφραση: Μαρία Καραλή, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος,

Αλίκη Μανωλά, Ιφιγένεια Ντούμη

 

 

Ο Πάμπλο Χοφρέ [Pablo Jofré] είναι Χιλιανός ποιητής, γεννημένος το 1976. Ζει στο Βερολίνο.