77 Χ 2

 

77

 

Me quedé, tras el divorcio, con el armario que estaba en el cuarto trasero de la casa que fue mía y ahora mi ropa huele a humedad acre. No sabes lo angustioso que es que tu ropa recién lavada acabe oliendo a rancio. Es el armario, que se tiró doce años en un trastero.

          ¿Sabes lo que es ir oliendo al fermentado armario todo el santo día por ahí? No tener dinero para comprarme un armario nuevo, después de haber estado veintitrés años atado a un trabajo lleno de gritos, lleno de «cállense».

          Veintitrés años dando clases a adolescentes. Y no tengo armario. No tengo ni un triste armario donde meter la ropa para que huela decentemente.

          Y mi padre me dice: «Te dije que no te casaras, que esperaras, que eras demasiado joven, que te faltaban cosas por vivir, ya te lo dije hace muchos años, pero no me hiciste caso».

          Hoy has usado muchas palabras, le digo a mi padre.

          Tengo delante al fantasma de la pobreza.

          Nunca fue fácil oler a limpio.

          Históricamente no lo fue.

          Si hueles a limpio, es porque otros están sucios, no lo olvides.

 

[Manuel Vilas, Ordesa, Alfaguara, 2018]

 

77

 

Μετά το διαζύγιο, χρειάστηκε να ξεθάψω την ντουλάπα που κάποτε ήταν δική μου και την είχαμε καταχωνιάσει στην αποθήκη του σπιτιού. Τώρα, τα ρούχα μου αναδύουν αψιά υγρασία. Δεν ξέρεις πόσο απαίσιο είναι τα φρεσκοπλυμένα σου ρούχα να μυρίζουν μούχλα. Φταίει η ντουλάπα που ’χε περάσει δώδεκα χρόνια στην αποθήκη.  

Ξέρεις τι πάει να πει να μυρίζεις όλη μέρα σαν πολυκαιρισμένη ντουλάπα; Να μην έχεις φράγκο για να αγοράσεις καινούργια ντουλάπα, ύστερα από είκοσι τρία χρόνια σκλαβιάς σε μια δουλειά γεμάτη τσιρίδες, γεμάτη «κάντε ησυχία».

Είκοσι τρία χρόνια να κάνω μάθημα σε εφήβους. Και απέμεινα χωρίς ντουλάπα. Δεν έχω μια κακορίζικη ντουλάπα να βάλω τα ρούχα μου ώστε να μυρίζουν όπως πρέπει.

Και ο πατέρας μου να μου λέει: «Σου το ’χα πει να μην παντρευτείς. Έπρεπε να περιμένεις. Ήσουν πάρα πολύ νέος και σου έλειπαν βασικά πράγματα για να τα βγάλεις πέρα. Σου το ’χα πει πριν από πολλά χρόνια, αλλά δεν μου έδωσες σημασία».

Πολλές λέξεις χρησιμοποίησες σήμερα, λέω στον πατέρα μου.

Αντικρίζω το φάντασμα της φτώχειας.

Πότε δεν ήταν εύκολο να μυρίζεις καθαριότητα.

Ποτέ στην ιστορία.

Αν μυρίζεις καθαριότητα, είναι γιατί κάποιοι άλλοι είναι βρόμικοι, μην το ξεχνάς.

 

[μτφρ. Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, https://konstantinos-paleologos.blogspot.com/2019/08/ordesa.html, Αύγουστος 2019]

 

 

77

 

Μετά το διαζύγιο, κράτησα την ντουλάπα που ήταν στην αποθήκη του κάποτε σπιτιού μου, και τώρα τα ρούχα μου μυρίζουν μούχλα. Δεν ξέρεις όσο δυσάρεστο είναι τα φρεσκοπλυμένα ρούχα σου να μυρίζουν ξινίλα. Φταίει αυτή η ντουλάπα που πέρασε δώδεκα χρόνια σε μιαν αποθήκη.

          Ξέρεις πώς είναι να μυρίζεις μουχλιασμένη ντουλάπα όλη μέρα; Να μην έχεις λεφτά ν’ αγοράσεις μια καινούργια ντουλάπα, μετά από είκοσι χρόνια σε μια δουλειά όλο φωνές, όλο «κάντε ησυχία»;

          Είκοσι τρία χρόνια δίδαξα σε εφήβους. Και δεν έχω ντουλάπα. Δεν έχω ούτε μία κακόμοιρη ντουλάπα να βάλω μέσα τα ρούχα μου ώστε να μυρίζουν αξιοπρεπώς.

          Κι ο πατέρας μου μου λέει: «Σου το ’πα να μην παντρευτείς, να περιμένεις, ήσουν πολύ νέος, σου ’μεναν πράγματα ακόμα να ζήσεις, σ’ το είπα πριν από πολλά χρόνια αλλά δε μ’ άκουσες».

          Σήμερα δεν τσιγκουνεύτηκες τις λέξεις, λέω στον πατέρα μου.

          Έχω μπροστά μου το φάντασμα της φτώχειας.

Ποτέ δεν ήταν εύκολο να μυρίζω καθαριότητα.

Ιστορικά δεν ήταν εύκολο.

Αν μυρίζεις καθαριότητα, μην το ξεχνάς αυτό, σημαίνει ότι άλλοι είναι βρόμικοι.

 

[μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, Ορδέσα, Εκδόσεις Ίκαρος, 2020]

 

Το 77 αποτελεί το εβδομηκοστό έβδομο κεφάλαιο του Oρδέσα, του πιο σημαντικού ισπανικού μυθιστορήματος του 2018, χωρισμένο σε 157 κεφάλαια και έναν επίλογο. Σπαρακτικό και κυνικό ημερολόγιο/χρονικό μιας ζωής, μιας εποχής, μιας χώρας, γραμμένο από τον Mανουέλ Βίλας, ισπανό ποιητή και αφηγητή (Μπαρμπάστρο, 1962).