Μαίρη Λίντα / Mary Linda

 Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

Μαίρη Λίντα

 

Τη μοναδική φορά που πήγα στη Βενετία, δεν είχα γεννηθεί ακόμα.

Στις 6 Μαΐου του 1962 ο Φάνης και η Καίτη, με αυτή τη σειρά, ανέβηκαν τα σκαλιά του Αγίου Βασιλείου στα Εξάρχεια. Έμελλε να μείνουν μαζί μέχρι το 2010, αλλά τότε ούτε το ήξεραν ούτε τους ενδιέφερε. Η τελετή έχει τα γνωστά: νυφικό, κουστούμια, τουαλέτες, παιδάκια που πια βρίσκονται στην αρχή της τρίτης ηλικίας, ενήλικες που πια δεν υπάρχουν.

Ποτέ δεν με ενδιέφερε το άλμπουμ με τις φωτογραφίες από εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα στον Άγιο Βασίλειο Εξαρχείων· στη μνήμη μου έχει μείνει ανεξίτηλο το μετά, κι ας έχει φτάσει από εκείνο το μετά μία και μόνο ασπρόμαυρη φωτογραφία στα χέρια μου: ΚΟΣΜΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΤΡΙΑΝΑ, επί της λεωφόρου Συγγρού. Εκεί, απ’ ό,τι φαίνεται, έγινε το γαμήλιο γλέντι· τραγουδούν ο Μανώλης Χιώτης και η Μαίρη Λίντα, αλλά στη φωτογραφία που προανέφερα, δεν υπάρχει ο Χιώτης, όπως ούτε και η Καίτη. Με φόντο καμιά ντουζίνα διοπτροφόρους άντρες, που μου είναι παντελώς άγνωστοι, η Μαίρη Λίντα έχει πλησιάσει, με το μικρόφωνο στο αριστερό χέρι [τραγουδώντας το «Μοιάζεις και συ με θάλασσα», γιατί αυτό θέλω να τραγουδάει] με ένα κόκκινο εφαρμοστό μακρύ φόρεμα και τη λευκή της πλάτη εκτεθειμένη στο φλας του φωτογράφου, στο τραπέζι όπου κάθονται οι νεόνυμφοι και, με το δεξί της χέρι τσιμπάει τσαχπίνικα το πηγούνι ενός έκθαμβου Φάνη, που την κοιτάζει στα μάτια υπομειδιώντας, με βλέμμα λάγνο και κρατώντας και με τα δυο του χέρια την μπροστινή του καρέκλα όπου αναπαύεται το καπέλο του πάνω σε κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα τι είναι.

Εγώ γεννήθηκα ακριβώς εννέα μήνες αργότερα, στις 6 Φεβρουαρίου του 1963. Ενδιάμεσα, στα τέλη Ιουνίου, είχα πάει στη Βενετία, στην κοιλιά της Καίτης που με περιέφερε όλο καμάρι στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, ταΐζοντας τα περιστέρια και κοιτάζοντας τον Φάνη σαν να μην του είχε συγχωρέσει ακόμη το λάγνο βλέμμα της 6ης Μαΐου.    

 >.<>.<

 Κonstantinos Paleologos

Mary Linda

 

La única vez que fui a Venecia, todavía no había nacido.

El 6 de mayo de 1962, Fanis y Keti, por este orden, subieron la escalinata de la iglesia de Agios Vasilios en Exarjia. Permanecerían juntos hasta 2010, pero por aquel entonces no lo sabían y tampoco les importaba. La ceremonia tiene toda la parafernalia típica de una boda: traje de novia, traje de novio, vestidos elegantes, niños que ahora están al comienzo de la vejez, adultos que ya no existen.

Nunca me ha interesado el álbum con las fotos de aquella tarde de primavera en la iglesia de Agios Vasilios en Exarjia; en mi memoria queda imborrable el después, aunque de este después haya llegado a mis manos solo una fotografía en blanco y negro: Sala de Fiestas - Restaurante Triana, en la avenida Singrú. Allí, al parecer, tuvo lugar el banquete de la boda; cantan Manolis Jiotis y Mary Linda, pero en la foto que acabo de mencionar, no aparece Jiotis, ni tampoco lo hace Keti. Con una docena de hombres con gafas como telón de fondo, que no me suenan de nada, Mary Linda se acerca, con el micrófono en su mano izquierda [cantando el «Eres igual que el mar», porque eso es lo que quiero que cante], con un vestido rojo, largo y ajustado, y su blanca espalda expuesta al flash del fotógrafo, a la mesa donde están sentados los recién casados, y, la derecha, le pellizca la barbilla a un Fanis encandilado, quien la mira a los ojos sonriendo levemente, con una mirada lasciva, agarrado, con ambas manos, a la silla que tiene delante de él, donde descansa su sombrero sobre algo que nunca pude averiguar qué era.

Yo nací exactamente nueve meses más tarde, el 6 de febrero de 1963. Entre medias, a finales de junio, había ido a Venecia, en el vientre de Katy, que me paseaba orgullosa por la plaza de San Marcos, dando de comer a las palomas y mirando a Fanis como si aún no le hubiera perdonado la mirada lasciva de aquel 6 de mayo. 

 

[Traducción Konstantinos Paleologos]

[Revisión Eduardo Lucena]