Άνχελ Γκονθάλεθ
(Οβιέδο, 1925 – Μαδρίτη, 2008)
[AQUÍ , MADRID
Aquí, Madrid, mil novecientos
cincuenta y cuatro: un hombre solo.
Un hombre lleno de febrero,
ávido de domingos luminosos,
caminando hacia marzo paso a paso,
hacia el marzo del viento y de los rojos
horizontes –y la reciente primavera
ya en la frontera de abril lluvioso... –.
Aquí, Madrid, entre tranvías
y reflejos, un hombre: un hombre solo.
–Más tarde vendrá mayo y luego junio,
y después julio y, al final, agosto–.
Un hombre con un año para nada
delante de su hastío para todo.
[ΕΔΩ, ΜΑΔΡΙΤΗ, ΧΙΛΙΑ ΕΝΝΙΑΚΟΣΙΑ]
Εδώ, Μαδρίτη, χίλια
εννιακόσια
πενήντα τέσσερα: ένας άντρας
μόνος.
Ένας άντρας γεμάτος Φλεβάρη,
πεινασμένος για ηλιόλουστες
Κυριακές,
περπατώντας βήμα το βήμα προς
τον Μάρτη,
προς τον Μάρτη τ’ ανέμου και
των κόκκινων
οριζόντων –και της πρόσφατης
Άνοιξης
στα σύνορα ήδη του βροχερού
Απρίλη…–
Εδώ, Μαδρίτη, ανάμεσα σε τραμ
και αντανακλάσεις, ένας
άντρας: ένας άντρας μόνος.
–Αργότερα θα 'ρθει ο Μάης και
μετά ο Ιούνης,
κι έπειτα ο Ιούλης, κι ο
Αύγουστος στο τέλος–
Ένας άντρας με έναν ολόκληρο χρόνο
για το τίποτα
μπροστά στην ανία του για τα
πάντα.
(Áspero mundo / Αψύς κόσμος, 1956)
Χοσέ Μανουέλ Καμπαγέρο Μπονάλντ
(Χερέθ δε λα Φροντέρα, 1926 – Μαδρίτη, 2021)
DEMASIADAS
PREGUNTAS
Algún día no menos
improbable que otros, cuando la petulancia ceda su turno a la apatía, podré
saber quién soy. Pero tal vez entonces ya no quiera saberlo. Para qué voy a
querer saberlo si quizá ese día no haya conmigo nadie que se parezca a mí. ¿En
qué espejo que el tiempo habrá estragado se mirará mi semejante? Sólo se
reconoce quien se olvidó de pronto de sí mismo. Aún convive el recuerdo
enemistado con la historia.
ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΠΟΛΛΕΣ ΕΡΩΤΉΣΕΙΣ
Μια
μέρα, όχι λιγότερο απίθανη από κάποιες άλλες, όταν η κενοδοξία θα παραχωρήσει
τη θέση της στην απάθεια, θα μπορέσω να μάθω ποιος είμαι. Αλλά, μπορεί τότε να
μην θέλω να το μάθω. Γιατί να θέλω να το μάθω αν εκείνη τη μέρα μπορεί να μην
υπάρχει κοντά μου κανένας που να μου μοιάζει. Σε ποιον καθρέφτη, που θα τον έχει
φθείρει ο χρόνος, θα κοιταχτεί ο όμοιός μου; Αναγνωρίζει τον εαυτό του μόνο
εκείνος που ξέχασε ξαφνικά ποιος είναι. Ακόμη συμβιώνει η ανάμνηση εχθρικά
διακείμενη με την ιστορία.
(Laberinto de fortuna / Ο λαβύρινθος της τύχης, 1984-93)
Χάιμε Χιλ δε Μπιέδμα
(Βαρκελώνη 1929-1990)
CANCIÓN
PARA ESE DÍA
He aquí que viene el tiempo de soltar palomas
en mitad de las plazas con estatua.
Van a dar nuestra hora. De un momento
a otro, sonarán campanas.
Mirad los tiernos nudos de los árboles
exhalarse visibles en la luz
recién inaugurada. Cintas leves
de nube en nube
cuelgan. Y guirnaldas
sobre el pecho, palpitando,
son como el aire
de la voz. Palabras
van a decirse ya. Oíd. Se escucha
rumor de pasos y batir de alas.
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΜΕΡΑ
Έρχεται επιτέλους ο καιρός ν’
αφήσουμε ελεύθερα περιστέρια
καταμεσής σε πλατείες με
αγάλματα.
Θα σημάνει η ώρα μας. Από τη μια
στιγμή
στην άλλη, θα ηχήσουν οι
καμπάνες.
Κοιτάξτε τούς τρυφερούς
ρόζους των δέντρων
που ανασαίνουν περίβλεπτοι
στο φως
της αυγής. Ανάλαφρες κορδέλες
κρέμονται από σύννεφο σε
σύννεφο. Και γιρλάντες
στο στήθος του ουρανού,
πάλλονται,
όπως ο αέρας της φωνής.
Λέξεις
θα ειπωθούν επιτέλους.
Αφουγκραστείτε. Ακούγεται
ήχος βημάτων και χτύπημα
φτερών.
(Compañeros de viaje / Συνταξιδιώτες, 1959)
Χοσέ Άνχελ Βαλέντε
(Ορένσε, 1929 – Γενεύη, 2000)
EL
ADIÓS
Entró y se inclinó hasta besarla
porque de ella recibía la fuerza.
(La mujer lo miraba sin respuesta.)
Había un espejo humedecido
que imitaba la vida vagamente.
Se apretó la corbata,
el corazón,
sorbió un café desvanecido y turbio,
explicó sus proyectos
para hoy,
sus sueños para ayer y sus deseos
para nunca jamás.
(Ella lo contemplaba silenciosa.)
Habló de nuevo. Recordó la lucha
de tantos días y el amor
pasado. La vida es algo inesperado,
dijo. (Más frágiles que nunca las palabras.)
Al fin calló con el silencio de ella,
se acercó hasta sus labios
y lloró simplemente sobre aquellos
labios ya para siempre sin respuesta.
Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Μπήκε κι έσκυψε να τη
φιλήσει
γιατί από εκείνη αντλούσε
δύναμη.
(Η γυναίκα τον κοιτούσε δίχως
απόκριση)
Υπήρχε ένας θαμπός καθρέφτης
που μιμούνταν αμυδρά τη ζωή.
Έσφιξε τη γραβάτα του,
την καρδιά του,
ρούφηξε έναν καφέ νερωμένο
και θολό,
ανέλυσε τα σχέδιά του
για σήμερα,
τα όνειρά του για χτες και
τις επιθυμίες του
για ποτέ των ποτών.
(Εκείνη τον παρατηρούσε
σιωπηλή)
Μίλησε ξανά. Θυμήθηκε τον
αγώνα
τόσων ημερών και τον ξεθυμασμένο
έρωτα. Η ζωή είναι κάτι το
απρόσμενο,
είπε. (Πιο εύθραυστες από
ποτέ οι λέξεις).
Στο τέλος σίγησε με τη δική
της σιωπή,
πλησίασε ως τα χείλη της
και απλώς έκλαψε επάνω σ’
εκείνα
τα χείλη που είχαν απομείνει
πλέον για πάντα δίχως απόκριση.
(A modo de esperanza / Εν είδει ελπίδας, 1955)
Φρανθίσκο Μπρίνες
(Ολίβα, 1932 – Βαλένθια, 2021)
ALOCUCIÓN
PAGANA
¿Es que, acaso, estimáis que por creer
en la inmortalidad,
os tendrá que
ser dada?
Es obra de la fe, del egoísmo
o la desolación.
Y si existe, no importa no haber creído en ella:
respuestas ignorantes son todas las humanas
si a la muerte interroga.
Seguid con vuestros ritos fastuosos, ofrendas a los dioses,
o grandes monumentos funerarios,
las cálidas plegarias, vuestra esperanza ciega.
O aceptad el vacío que vendrá,
en donde ni siquiera soplará un viento estéril.
Lo que habrá de venir será de todos,
pues no hay merecimiento en el nacer
y nada justifica nuestra muerte.
ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΗ ΑΓΟΡΕΥΣΗ
Επειδή, άραγε, πιστεύετε
στην αθανασία,
πρέπει και να σας δοθεί;
Είναι έργο της πίστης, του
εγωισμού
ή της συντριβής.
Κι αν πάλι υπάρχει, δεν έχει
σημασία που δεν πιστέψαμε σ' εκείνη:
αδαείς είναι όλες οι
απαντήσεις του ανθρώπου
όταν στο θάνατο θέτει
ερωτήματα.
Συνεχίστε με τις υπέρλαμπρες
τελετές σας, τα αναθήματα στους θεούς
ή τα μεγάλα ταφικά μνημεία,
τις θερμές ικεσίες, την τυφλή
σας ελπίδα.
Ή αποδεχτείτε το κενό που θα έλθει,
και μέσα του δεν θα φυσά ούτε
στείρος αέρας.
Αυτό που πρόκειται να έλθει,
όλων μας θε να 'ναι,
γιατί δεν υπάρχει καμιά αξία
στο να γεννιέσαι
και τίποτα δεν δικαιολογεί τον θάνατό μας.
(Aún no / Όχι ακόμη, 1971)
Μετάφραση: Κωνσταντίνος
Παλαιολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου