"Τραγούδια του έρωτα και της βροχής", του Σέρζι Πάμιες σε μτφ. Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

  Τραγούδια του έρωτα και της βροχής, Εκδόσεις Πάπυρος, 2015, 

  μετάφραση Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

Γιατί θα έπρεπε να αγοράσουμε τα «Τραγούδια του έρωτα και της βροχής»; Γιατί, αν δεν το κάνετε, θα σας μείνει πάντα η αμφιβολία αν θα έπρεπε να τα είχατε αγοράσει, και όταν, καταμεσής της Μεγάλης Εβδομάδας με παλιόκαιρο, κοιτάξετε από το παράθυρο και δείτε τα βιβλία που έχετε διαβάσει, θα σκεφτείτε αυτά τα «Τραγούδια του έρωτα και της βροχής» που, ακατανόητα, αποφασίσατε να μην τα αγοράσετε.

Η εκλεπτυσμένη πρόζα και ο περιεκτικός λόγος των διηγημάτων του Σέρζι Πάμιες αναζητά ισορροπία ανάμεσα στο καυστικό χιούμορ, τη ζωτικότητα και τη μελαγχολία. Αυτά είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιεί για άλλη μια φορά ο συγγραφέας στο Τραγούδια του έρωτα και της βροχής προκειμένου να καταδυθεί στα στάσιμα νερά του έρωτα, στην εξάρτηση από την κληρονομημένη μνήμη, στον πόνο για τους απόντες και στην ευχαρίστηση του να γράφεις δίχως να γνωρίζεις αν υπάρχει ένα όριο ανάμεσα στη μυθοπλασία και την αυτοβιογραφία. Η δύναμη και η ένταση του ύφους του Πάμιες είναι το πιο αποτελεσματικό όχημα για να περιηγηθεί κανείς σε συναισθήματα και σκέψεις περί της τρωτότητας των ανθρώπινων όντων και τις πιο παράλογες τελετουργίες της ώριμης ηλικίας. Με αυτό το βιβλίο ο Σέρζι Πάμιες επιβεβαιώνει τη θέση του ως ένας από τους καλύτερους σύγχρονους ισπανούς διηγηματογράφους.

«Ο Πάμιες είναι τίμιος και βαθυστόχαστος, αλλά δεν εγκαταλείπει ποτέ την ελαφρότητα και την ειρωνεία στις οποίες προσθέτει μια μεγάλη ικανότητα παρατήρησης και ένα ιδιαίτερο ταλέντο για την τρυφερότητα» (Patricio Pron, Letras Libres).

«Ο Πάμιες δημιουργεί ένα αποστασιοποιημένο κλίμα που επικάθεται στη μελαγχολία των λογοτεχνικών ηρώων του οι οποίοι ανακαλύπτουν σταδιακά πως οι επιθυμίες εκπληρώνονται κατά τρόπο μη ολοκληρωμένο, και μόνο με λίγη δόση τύχης, γιατί το πιο φυσιολογικό είναι να θριαμβεύσει η ήττα, να κυριαρχήσει η αποτυχία και να λάβει χώρα η ανεπανόρθωτη απουσία των πάντων εκτός από την πικρή σάτιρα που ενορχηστρώνει τον καθημερινό μας τρόμο» (Ponç Puigdevall, El País).

«Ο Πάμιες κατόρθωσε να ανεβάσει και άλλο τον πήχη των απαιτήσεών μας από αυτόν. Ποτέ άλλοτε δεν είχε καταφέρει στη μεγάλη πλειοψηφία των διηγημάτων του όλες οι προτάσεις του κειμένου να έχουν το ίδιο αποφασιστικό βάρος με την αρχική πρόταση, κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο να το καταφέρει κάποιος» (Sam Abrams, El Punt Avui).