La ciudad después de / Η πόλη αφότου

  

Συλλογική μετάφραση ποίησης στο Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας

 

 

Roberto García de Mesa                                                    

 

 

 

La ciudad después de                                                                            

 

Las paredes húmedas.                                                             
El goteo incesante.                                                                   
La brisa del norte.                                                                    
Y aguardas en el portal.                                                            
Llevas tiempo en él.                                                                                  
Todo es muy sencillo.
Somos. Y eso cuenta.
Estamos. Y eso cuenta.
Las ruinas de nuestras vidas anteriores
nos definen en silencio.
Al mirarte a los ojos lo sé.
Sé quién fuiste.
Sé de un lugar en el que nos conocimos.
Las casualidades nos marcan.
Los besos, también.
Amar en tiempos de crisis.
Amar porque…
El lugar.
El vacío.
La voz en la oscuridad.
Confianza.
Todo lo que se necesita para huir.
Un espejo, varios espejos y un tercer ojo.
La confianza entre el alma y el cuerpo.
Todo en un paseo nocturno.
La ciudad se abre.
La ciudad eterna.
Encontrar tu nombre entre la multitud.
La música de los adoquines.
La sonoridad de la Fontana de Trevi.
El Coliseo de noche.
Leonardo y sus máquinas.
Los pájaros del Tíber.
La dictadura católica del Vaticano.
Las miradas paranoicas de los carabineros.
Solo escucho la ciudad.
Solo te escucho.
Observarte despacio.
Besarte cuando me besas.
Perderme por tus calles.
Amor y anarquía.
Porque eres la ciudad misma.
Y porque no me gusta la fe.
Amarte sin ecos imperiales,
sin la dictadura de las sagradas palabras.
Porque adoro los pájaros del Tíber,
los espíritus más libres que te recorren,
que dibujan tu historia con sus vuelos
y que me lastiman el corazón.
Y pienso ahora en el de Leonardo.
Desear la trascendencia no es un error.
Retratar es agarrarse al porvenir.
Retratar simplemente.
El dolor se cita en las paredes.
El dolor que acoge cada intento de ser
o un grafiti que explica algún misterio astrológico.
Y me dices que el futuro nos destruirá.
Es una frase que nace desde el estómago.
Sobrevivir con miedo o con nostalgia.
Solo la música,
tu melodía impasible
y tu sonrisa en forma de cúpula
convertirán mi anarquismo en un poema.
Soy un fantasma que vaga por tu cuerpo.
Sin ti, ahora.
Pero con la imagen, solo con ella.
Y la voz, la sensación del espejo.
Me refiero a cómo caigo en él,
después de encontrarme contigo.
Mi sueño.
Uno de tantos, de aquellos que tuvo Virgilio.
Eneas naufragando entre tus pechos.
Llegando a ti,
desmenuzándote el alma.
Porque casi es tan poco.
Tu imagen virtual siempre está presente en mis deseos.
Tu imagen, de cómo te devoras,
de cómo me esperas en el portal,
de cómo ha dejado de llover en mis pensamientos.

Roma-Tenerife, 2019

 

 

...///...///... 

 

Ρομπέρτο Γκαρσία ντε Μέσα

 

 

Η πόλη αφοτου

 

Οι τοίχοι υγροί.

Το στάξιμο αδιάκοπο.

Το αεράκι από τον βοριά.

Και περιμένεις στην είσοδο.

Είσαι ώρα εκεί.

Όλα είναι πολύ απλά.

Υπάρχουμε. Κι αυτό μετράει.

Είμαστε. Κι αυτό μετράει.

Τα ερείπια των προηγούμενων ζωών μας

μας καθορίζουν σιωπηλά.

Κοιτώντας σε στα μάτια το ξέρω.

Ξέρω ποια ήσουν.

Ξέρω έναν τόπο όπου γνωριστήκαμε.

Οι συμπτώσεις μάς σημαδεύουν.

Και τα φιλιά, επίσης.

Έρωτας στα χρόνια της κρίσης.

Έρωτας γιατί…

Ο τόπος.

Το κενό.

Η φωνή στο σκοτάδι.

Εμπιστοσύνη.

Όλα όσα χρειάζονται για να ξεφύγεις.

Ένας καθρέφτης, διάφοροι καθρέφτες κι ένα τρίτο μάτι.

Η εμπιστοσύνη ανάμεσα στην ψυχή και το σώμα.

Όλα σε ένα νυχτερινό περίπατο.

Η πόλη ανοίγεται.

Η αιώνια πόλη.

Να βρω το όνομά σου στο πλήθος.

Τη μουσική των λιθόστρωτων.

Τους ήχους της Φοντάνα ντι Τρέβι.

Το Κολοσσαίο τη νύχτα.

Τον Λεονάρντο και τις μηχανές του.

Τα πουλιά του Τίβερη.

Την καθολική δικτατορία του Βατικανού.

Τα παρανοϊκά βλέμματα των καραμπινιέρων.

Ακούω μόνο την πόλη.

Ακούω μόνο εσένα.

Να σε παρατηρώ αργά.

Να σε φιλώ όταν με φιλάς.

Να χάνομαι στους δρόμους σου.

Έρωτας και αναρχία.

Επειδή είσαι η ίδια η πόλη.

Και επειδή δεν μου αρέσει η πίστη.

Να σ’ αγαπώ δίχως αυτοκρατορικούς απόηχους,

δίχως τη δικτατορία των ιερών λέξεων.

Επειδή λατρεύω τα πουλιά του Τίβερη,

τα πιο ελεύθερα πνεύματα που σε διασχίζουν,

που σκιτσάρουν την ιστορία σου με το πέταγμά τους

και μου πληγώνουν την καρδιά.

Και τώρα σκέφτομαι το πέταγμα του Λεονάρντο.

Να επιθυμείς την υπέρβαση δεν είναι λάθος.

Απεικόνιση σημαίνει να γραπώνεσαι από το μέλλον.

Η απεικόνιση απλώς.

Ο πόνος σύνθημα στους τοίχους.

Ο πόνος που αγκαλιάζει κάθε απόπειρα ύπαρξης

ή ένα γκράφιτι που εξηγεί κάποιο αστρολογικό μυστήριο.

Και μου λες ότι το μέλλον θα μας καταστρέψει.

Είναι μια φράση που γεννιέται από το στομάχι.

Επιβίωση με φόβο ή με νοσταλγία.

Μόνο η μουσική,

η ατάραχη μελωδία σου

και το χαμόγελό σου σε σχήμα τρούλου

θα κάνουν τον αναρχισμό μου ποίημα.

Είμαι ένα φάντασμα που περιπλανιέται στο σώμα σου.

Χωρίς εσένα, τώρα.

Αλλά με την εικόνα, μόνο με εκείνη.

Και τη φωνή, την αίσθηση του καθρέφτη.

Εννοώ το πώς πέφτω μέσα του,

αφότου σε συνάντησα.

Το όνειρό μου.

Ένα από τα πολλά, από εκείνα που είδε ο Βιργίλιος.

Ο Αινείας ναυαγός ανάμεσα στα στήθη σου.

Φτάνοντας σε εσένα

θρυμματίζοντάς σου την ψυχή.

Επειδή το σχεδόν είναι τόσο λίγο.

Η νοητή σου εικόνα είναι πάντα παρούσα στις επιθυμίες μου.

Η εικόνα σου, πώς κατασπαράζεις τον εαυτό σου,

πώς με περιμένεις στην είσοδο,

πώς έχει σταματήσει να βρέχει στις σκέψεις μου.

 

                                                       Ρώμη - Τενερίφη, 2019

 

 

 

Ο Ρομπέρτο Γκαρσία ντε Μέσα [Roberto García de Mesa] είναι ποιητής, δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης.

 

 

[φωτογραφία: Ελένη Χιώτου]

Η ομαδική μετάφραση του ποιήματος είναι προϊόν του εργαστηρίου λογοτεχνικής μετάφρασης από τα ισπανικά στα ελληνικά που διοργάνωσε και συντόνισε στο Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΑΠΘ στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 ο καθηγητής Κωνσταντίνος Παλαιολόγος με την παρουσία του ποιητή. Συμμετείχαν οι Όλγα Αναστασιάδου, Χριστίνα Δημητρίου, Βάλια Εμμανουηλίδου, Παντελής Κουτσιανάς, Μαρία Μαρκοπούλου, Χριστίνα Μπατσίλα, Ιωάννα Μπέτσιου, Santiago Oribe, Χρύσα Παπανικολάου, Δέσποινα Πασσαλή, Ματθίλδη Σιμχά, Στέργιος Τσιουμπέρης.