Juan Mayorga
Entre los árboles
I
¿Me está saludando?
Perdóneme,
no lo reconozco.
¿Por no reconocerme
me pide perdón?
Es muy amable.
Nada hay que
perdonar,
puesto que usted
no me había visto nunca.
Cierto que su
prometida
le habrá dado a ver
fotografías
en que yo aparezco
entre otros hombres,
siempre detrás o en
una esquina,
pero de sobra sé
que no me parezco
al hombre
de mis fotografías.
Si ella le hubiese
hablado de mí,
usted me hubiera reconocido
nada más verme,
pero no debe
culparse
de que ella
no le haya hablado
de mí.
Ella puede haberle
dicho mi nombre
entre otros
nombres,
pronunciando el mío
sin darle más valor
que a otros.
O quizá ni siquiera
le haya dicho mi
nombre.
¿Quiere oírlo?
¿Quiere oír mi
nombre?
No.
No voy a oír su
nombre.
Tengo prisa.
Adiós.
Si tiene prisa,
hablemos cuanto
antes.
Si no tuviera tanta
prisa,
yo le propondría un
paseo
entre los árboles.
Pero más vale que
hablemos
aquí y ahora,
puesto que tenemos
prisa.
También yo.
Las palabras que
debo decirle,
me importa decirlas
antes de su boda.
Como a usted le
importa escucharlas
antes de su boda.
Puede decir tantas
palabras como quiera.
Yo no estaré aquí
para escucharlas.
En cuanto a la
boda,
su nombre,
sea el que sea,
no estará en la
lista de invitados.
No puedo obligarlo
a escucharme.
Pero me quedaré
aquí,
esperándolo,
por si cambia de
parecer.
Quizá, tras
pensarlo,
vuelva aquí.
Quizá vuelva aquí
solo o con ella.
Yo he renunciado
a que vuelva a
verme,
pero si usted la
trae aquí,
entre los árboles,
no me esconderé.
Hable ya.
Y, por su bien,
mida lo que dice.
Usted y yo
no nacimos para
conocernos.
No soy la clase de
persona
en que usted
encuentra compañía,
ni usted la clase
de persona
que yo busco
cuando no quiero soledad.
No somos, sin
embargo, extraños.
Un afecto nos une
—¿y qué puede unir
más
que un afecto?—.
En el pasado,
su prometida y yo
tuvimos un vínculo.
Si ella no le ha
hablado
de ese antiguo
vínculo
quizá sea porque
fue
tan poco importante
para ella
como importante es
para mí.
Nada tengo que
reclamar,
ni nada que
lamentar.
Si yo cada hora
soñé
que ese vínculo
nunca acabase,
ella nada hizo
por alentar mi
sueño.
Ni lamento nada
ni reclamo nada.
Lo mejor que he
tenido,
lo mejor que nunca
tendré,
son los momentos
que compartí con
ella,
y si hoy me queda
alguna fuerza
es la de saber que
un día
ella vio algo bueno
en mí.
Tampoco usted tiene
nada
que reclamar, ni
nada
que lamentar.
Ella se había
apartado de mí
para siempre
antes de
encontrarse con usted.
No niego que la
noticia de la boda,
para la que yo no
me había preparado,
me hizo sentir
hacia usted,
sin conocerlo,
un hondo rencor
del que hoy me
avergüenzo.
No niego haber
maldecido su nombre.
¡Cuánto me ha
costado separar
sangre y
pensamiento!
¡Cuánto me ha
costado comprender
—cuántas noches sin
sueño—
que, unidos por el
amor
a la misma persona,
yo debía quererlo a
usted!
¡Cuánto me costó
saber
que aunque mi
corazón se desangre
yo debo desear para
ella
la felicidad sin
mí!
Y es de eso,
de su felicidad,
de lo que vengo a
hablarle.
Hable.
No era imposible
que usted pasase
esta noche por aquí.
De no haberlo
hecho,
yo habría
encontrado otro lugar
—aunque ninguno
hubiera sido
mejor que este—
para decirle
lo que debo
decirle.
Lo que debo decirle
es esto:
si, como espero,
usted la hace
feliz,
podrá tenerme por
el mejor de sus amigos.
No soy persona de
muchos amigos,
pero mis amigos
no tienen un amigo
mejor.
Hágala feliz
y yo lo acompañaré
en toda dificultad.
No dudo que así
será:
la hará dichosa
y no tendrá amigo
como yo.
No necesito
conocerlo
para tener sobre
usted
una alta opinión.
No soy optimista
respecto de la gente
y cuento con el mal
antes que con el
bien,
pero mi confianza
en usted
tiene una raíz muy
honda.
Mi confianza en
usted
descansa en mi
conocimiento
de la que va a ser
su esposa.
Ella no se uniría a
un hombre
al que no
respetase,
y un hombre que
ella respete
no puede ser un
hombre cualquiera.
Creo que usted la
hará feliz
y yo lo protegeré
porque será la
felicidad de ella
lo que estaré
protegiendo.
Si, por el
contrario,
yo viese un día
en los ojos de ella
la marca de la
infelicidad,
usted tendría en mí
el peor de sus
enemigos.
Si ella no tuviese
a su lado
la felicidad que
merece,
yo no lo perdonaría
a usted.
No soy persona
violenta.
Nada me avergüenza más
que la violencia
inútil.
Nadie debería
esperar
de mí daño alguno.
Pero sé que el
mayor daño
lo hace aquel
del que no se
esperaría ningún daño.
No le hablo de hoy
ni de mañana,
hablo de una tarea
que me impondré
mientras viva.
En todo momento
sabré
cómo se siente su
mujer.
Sé leer en su alma:
ella nunca podría
ocultarme
su tristeza.
Lo único que ya
puedo desear,
y lo deseo sin
medida,
es que ella sea
feliz
y usted con ella.
Todo depende de
usted,
todo está en sus
manos.
Haga lo que debe
hacer
sin descuidarse
nunca.
No se descuidará
si ella le importa
tanto como a mí.
Ella, usted, yo,
los tres seremos
felices
o los tres
desdichados.
Es también por mí
por quien peleo,
pues no seré feliz
si ella no lo es.
Esto quería
decirle.
He elegido con
cuidado
mis palabras.
No es preciso que
usted
me conteste con
otras.
Su vida me
responderá.
En cuanto a la mía,
ya le he dicho
en qué voy a
ponerla.
Usted no ha querido
conocer mi nombre
y no se lo diré.
Si usted no quiere,
ella no sabrá
de este encuentro.
Si es usted como
espero,
puede olvidarme.
Yo no deseo
que volvamos a
vernos.
No me verá más
si es digno de
ella.
Pero no soy un
profeta.
Solo puedo sentir
hacia los otros
amor o desprecio.
No me dé nunca
motivo
para despreciarlo.
Hoy mi corazón está
lleno
de amor hacia
usted.
¿Puedo abrazarlo?
II
¿Estás bien?
Desperté bien.
Dormí bien y
desperté
del mejor humor.
Desperté contando
las horas que
faltaban.
Impaciente,
fui a asegurarme
de que todo está
dispuesto
para mañana.
¿No lo está?
Todo está
dispuesto.
Si sale el sol
o si las nubes
cubren el sol,
todo estará
dispuesto.
Qué bello es el
lugar
que hemos elegido
para nuestra boda.
Salí de allí
alegre,
contando las horas
que faltaban.
Lástima que
tuviese,
de camino hacia
aquí,
un extraño
encuentro.
Un loco me saludó.
Entre los árboles.
Me saludó y dudé:
¿le sigo la
corriente
o finjo no verlo?
Elegí mal.
No sé si esta noche
lograré dormir
ni de qué humor
me levantaré
mañana.
¿Te hizo algo?
Me abrazó.
¿No hizo nada más?
Habló.
Habló con esa
convicción
que solo tienen al
hablar
los que dicen
barbaridades.
¿Vas a decirme qué
te dijo?
Pudo oír en algún
sitio nuestros nombres
y noticia de la
boda.
A estas horas
estará molestando a
otro hombre,
dándole un abrazo.
Lo que me dijo
—tan impreciso—
puede ser dicho a cualquiera
que vaya a casarse
mañana.
¿No me lo dirás?
No.
Hablemos entonces
de otra cosa.
O no hablemos.
«Si hace feliz a su
mujer»,
me dijo,
«no tendrá amigo
como yo.
Pero si veo en los
ojos de ella
la marca de la
infelicidad,
no tendrá enemigo
como yo».
«La marca de la
infelicidad», dijo,
como si la
conociese.
No quise saber su
nombre.
Son palabras
imprecisas.
Palabras vagas,
borrosas,
que cualquiera
podría decir
a un hombre que se
casa mañana.
No quise saber su
nombre.
¿Lo mencionaste tú
alguna vez
solo o acompañado
de otros nombres?
¿Alguna vez me
hablaste de él?
Nunca lo hice.
Nunca lo hubiera
hecho.
¿Qué os separó?
Jamás estuvimos
cerca.
¿Por qué no
estuvisteis más cerca?
No es persona con
la que yo
pueda vivir.
Porque es un loco.
No es un loco.
¿Cómo es?
¿Qué nos importa
cómo sea?
Yo quiero saber
cómo es.
Por eso dejé que me
hablara.
Porque quería que
sus palabras
me dijesen
cómo es.
Olvidémonos de él.
No es noche para
hablar
sino de ti y de mí.
¿Desde cuándo no lo
ves?
Cuando tú y yo nos
encontramos,
él ya era para mí
la sombra de una
sombra.
¿Tú no conociste
antes de mí
a otras mujeres?
¿Nos parecemos?
No.
Tiene que haber
algo
en lo que nos
parezcamos.
No.
¿Está enfermo?
¿Te pareció
enfermo?
Me pareció tan
frágil
que no tenía miedo
a nada.
Me pareció que no
tenía
miedo a nada
y que podía
hacernos daño.
No debí hacer
lo que hice.
¿Le hiciste algo?
No respondí a su
abrazo.
No debí hacer
lo que hice.
¿Lo amenazaste?
Creo que él me
amenazó a mí.
No debí hacer
lo que hice.
No debí escucharlo.
Si tú me lo pides,
hablaré con él.
¿Sabrías
encontrarlo?
Sé dónde buscarlo.
No quiero que
hables con él.
Si un día te cruzas
con él,
no quiero que le
hables,
no quiero que lo
escuches,
no quiero que le
devuelvas la mirada.
¿Dónde lo buscarías?
En los lugares
donde estuvimos
juntos.
¿Dónde empezarías a
buscarlo?
En el último lugar
donde nos vimos.
Allí,
entre los árboles.
Allí está.
Entre los árboles.
No hay nadie
entre los árboles.
Tampoco yo lo veo,
pero sé que está
allí.
Cualquier otro
se habría cansado
y se habría ido.
Yo me habría
cansado
y me habría ido.
Él no se cansará.
Él estará allí
tanto tiempo
como sea necesario.
El tiempo que
necesiten
sus palabras
para llegar
donde él las envió.
Las ha elegido con
cuidado
y ha elegido con
cuidado
cómo pronunciarlas
para que no se
vayan nunca.
Caminando hacia
aquí,
yo no dejaba de
pensar en ellas
y en cómo las
pronunció.
Al entrar, me ha
sorprendido
mi mal rostro en el
espejo.
Me he dicho:
«¿Esto voy a ser
el resto de mi
vida?
¿Qué ha hecho
ese hombre de mí?».
Deseé matarlo.
Allí, entre los
árboles.
El corazón
me golpeaba tan
fuerte
que mis manos,
sin más armas,
hubieran bastado.
Deseo matarlo
y él me está
esperando.
Allí, entre los
árboles.
Ayer dormí bien y
al despertar
conté las horas que
faltaban.
Hoy no dormiré.
Está allí,
entre los árboles.
Nos está mirando.
No podré dormir
mientras nos esté
mirando.
¿Qué quieres de mí?
Haré lo que me
pidas.
Si tú me lo pides,
él no existirá más.
No basta que no
exista.
Es necesario
que no haya
existido.
III
¿Por qué me
desprecias?
¿Crees que necesito
un guardián
de mi felicidad?
¿Por qué me
castigas?
¿Qué ganas tú
amenazando al
hombre
con el que voy a
vivir?
¿Por qué golpeas
contra nuestro
pasado?
¿No ves que me
haces aborrecer
cada momento
que pasamos juntos?
¿Te ha dicho ese
hombre,
el hombre con el
que vas a vivir,
que yo lo he
amenazado?
No creo haberlo
hecho.
¿Por qué querría yo
amenazarlo?
Si lo has elegido
para tu vida,
¿cómo podría yo
tener
nada contra él?
Lo abracé;
¿lo amenazó mi
abrazo?
¿Cuál de mis
palabras
lo amenazó?
Las elegí con
cuidado,
como con cuidado
elegí
el modo de
pronunciarlas.
Que mis palabras
le den miedo
no me dice
nada bueno de él,
pero ese miedo
es bueno para ti.
No deseo hacer nada
contra él.
Estamos unidos
en nuestro amor por
ti.
Quiero protegerlo.
Cada momento que
pasamos juntos
me obliga a ello.
Cada momento que
pasamos juntos
me obliga a guardar
tu felicidad.
Ni él pidió tu
protección
ni es protección lo
que le ofreces.
Él no pidió tu
abrazo,
ni tú lo abrazaste.
Lo envolviste
con un velo gris.
Elegiste con
cuidado tus palabras
y el modo de
pronunciarlas.
Ahora tus palabras
lo envuelven
como un velo gris.
Su cabeza, sus
manos
—las manos que me
acariciaban—
las han cubierto
tus palabras
como un velo gris.
Su pecho,
sus pulmones,
los cubren tus
palabras
como un velo gris.
Un velo gris
lo separa del
mundo.
Nadie puede vivir
a la espera del
juicio de otro.
Nadie puede amar
juzgado por otro.
Un velo gris
lo separa de mí.
¿Qué va a ser de él
ahora?
¿Qué va a ser de
mí?
¿Qué va a ser de
nosotros?
Yo no lo sé.
Yo sé de nosotros
–él,
tú,
yo–
menos que tú sabes.
Tú nos diste a los
tres
este destino
que ahora se
cumple.
Si un día vieses en
mis ojos
la marca de la
infelicidad,
¿qué harías?
No puedo imaginarte
infeliz.
Lo que ahora veo en
tus ojos
es fuerza y orgullo
y angustia.
Tu corazón está
luchando.
Si mi corazón te
importa,
vete con tus
palabras y tu abrazo.
Tus palabras y tu
abrazo
me separan
del hombre con el
que voy a vivir.
Tienes lo que
buscabas.
¿Buscabas más?
No recibirás más.
Si te importan
los momentos que
pasamos juntos
entre estos
árboles,
vete lejos de aquí
con tu abrazo y tus
palabras.
No estás aquí,
entre los árboles,
para pedirme que me
aleje.
Sabes que puedo
llevarme
estos brazos,
pero mis palabras,
lo sabes,
no puedo
llevármelas.
El hombre con el
que vas a vivir
nunca las olvidará.
Él te ha repetido
mis palabras
y tampoco podrás ya
olvidarlas tú.
Os acompañarán
siempre.
Cada día.
Cada noche.
Cada día y cada
noche
te traerán
orgullo, valor y
angustia.
Nada puede cambiar
eso.
Nada de eso
cambiará
porque me aleje.
No estás aquí,
entre los árboles,
para pedirme que me
aleje.
Estás aquí,
entre los árboles,
para clavar en mi
corazón
el cuchillo que
escondes.
Lo escondes, pero
su brillo
se abre paso
entre los árboles.
Si no lo clavas en
mi corazón ahora,
entre los árboles,
cada día,
cada noche,
estés donde estés,
querrás haberlo
hecho.
Pero aunque claves
en mi corazón ese cuchillo
—ahora entre los
árboles
o al amanecer
o mañana al
mediodía
o una tarde de
lluvia
o una noche sin
estrellas
entre los árboles—,
aunque claves en mi
corazón el cuchillo que escondes,
seguirás escuchando
mis palabras.
Ojalá salga el sol
mañana.
Tú no lo verás.
Mientras llega,
celebremos
esta noche tan
bella.
././././././
Χουάν Μαγιόργκα
Ανάμεσα
στα δέντρα
Ι
Εμένα χαιρετάτε;
Συγχωρέστε με,
δεν μου λέει κάτι το
πρόσωπό σας.
Επειδή δεν σας λέει
κάτι το πρόσωπό μου, μου ζητάτε συγνώμη;
Είστε πολύ ευγενικός.
Δεν υπάρχει λόγος να
απολογείστε,
δεδομένου ότι εσείς
δεν με έχετε δει ποτέ
πριν.
Είναι αλήθεια ότι η
αρραβωνιαστικιά σας
θα σας έχει δώσει να
δείτε
φωτογραφίες
στις οποίες εγώ
εμφανίζομαι μεταξύ άλλων αντρών,
πάντοτε πίσω ή σε μια
γωνιά,
αλλά ξέρω και με το
παραπάνω
ότι δεν μοιάζω στον
άντρα
των φωτογραφιών μου.
Αν εκείνη σάς είχε
μιλήσει για μένα,
εσείς θα με
αναγνωρίζατε
με το που θα με
βλέπατε,
αλλά δεν πρέπει να
κατηγορείτε τον εαυτό σας
επειδή εκείνη
δεν σας έχει μιλήσει
για μένα.
Εκείνη μπορεί να σας έχει
πει το όνομά μου,
μεταξύ άλλων ονομάτων,
προφέροντας το δικό
μου
χωρίς να του δώσει μεγαλύτερη
αξία απ’ όση σε άλλα.
Ή μπορεί και να μην
σας έχει πει το όνομά
μου καν.
Θέλετε να το
ακούσετε;
Θέλετε να ακούσετε το
όνομά μου;
Όχι.
Όχι, δεν πρόκειται να
ακούσω το όνομά σας.
Βιάζομαι.
Αντίο.
Αν βιάζεστε,
ας μιλήσουμε χωρίς
χρονοτριβή.
Αν δεν βιαζόσασταν
τόσο,
θα σας πρότεινα έναν
περίπατο
ανάμεσα στα δέντρα.
Αλλά καλύτερα να
μιλήσουμε
εδώ και τώρα,
αφού βιαζόμαστε.
Κι εγώ επίσης.
Αυτά που πρέπει να
σας πω
με ενδιαφέρει να σας
τα πω
πριν από το γάμο σας.
Όπως κι εσάς σάς
ενδιαφέρει να τα ακούσετε
πριν από το γάμο σας.
Μπορείτε να πείτε όσα
λόγια θέλετε.
Εγώ δεν θα είμαι εδώ
για να τα ακούσω.
Όσο για το γάμο μου,
το όνομά σας,
όποιο κι αν είναι,
δεν θα βρίσκεται στη
λίστα των προσκεκλημένων.
Δεν μπορώ να σας
υποχρεώσω να με ακούσετε.
Αλλά θα μείνω εδώ,
περιμένοντάς σας,
μήπως κι αλλάξετε
γνώμη.
Ίσως, αφού το
σκεφτείτε,
να επιστρέψετε εδώ.
Ίσως να επιστρέψετε
εδώ
μόνος σας ή με εκείνη.
Εγώ έχω παραιτηθεί
της ιδέας
ότι κάποτε θα με δει
ξανά,
αλλά αν εσείς τη
φέρετε εδώ,
ανάμεσα στα δέντρα,
δεν θα κρυφτώ.
Μιλήστε επιτέλους.
Και, για το καλό σας,
μετρήστε τα λόγια
σας.
Εσείς κι εγώ
δεν γεννηθήκαμε για
να γνωριστούμε.
Δεν είμαι το είδος
του ατόμου
στο οποίο εσείς
βρίσκετε συντροφιά,
ούτε εσείς το είδος
του ατόμου
που εγώ ψάχνω
όταν δεν επιζητώ τη
μοναξιά.
Ωστόσο, δεν είμαστε
ξένοι.
Μια αγάπη μας ενώνει
— άλλωστε
τι μπορεί να ενώσει περισσότερο
από την αγάπη;.
Στο παρελθόν,
η μνηστή σας κι εγώ
είχαμε δεσμό.
Αν εκείνη δεν σας
έχει μιλήσει
γι’ αυτόν τον παλιό
δεσμό
είναι ίσως γιατί ήταν
λιγότερο σημαντικός
για εκείνη
από ό,τι ήταν για
μένα.
Δεν έχω τίποτα να διεκδικήσω,
ούτε λυπάμαι για
τίποτα.
Αν εγώ ονειρευόμουν κάθε
στιγμή
ότι αυτός ο δεσμός
δεν θα τελειώσει ποτέ,
εκείνη δεν έκανε
τίποτα
για να ενθαρρύνει το
όνειρό μου.
Δεν λυπάμαι για
τίποτα
ούτε διεκδικώ κάτι.
Το καλύτερο που είχα,
το καλύτερο που θα
έχω ποτέ,
είναι οι στιγμές
που μοιράστηκα μ’
εκείνη,
κι αν σήμερα μου έχει
μείνει κάποια δύναμη,
είναι επειδή ξέρω ότι
μια μέρα
εκείνη είδε κάτι καλό
σε μένα.
Ούτε κι εσείς έχετε κάτι
να διεκδικήσετε, ούτε
κάτι
να λυπάστε.
Εκείνη είχε
απομακρυνθεί από μένα
για πάντα
πριν γνωρίσει εσάς.
Δεν αρνούμαι ότι η
είδηση του γάμου,
για την οποία δεν
ήμουν προετοιμασμένος,
με έκανε να νιώσω,
για εσάς,
χωρίς να σας γνωρίζω,
μια βαθιά απέχθεια
για την οποία σήμερα
ντρέπομαι.
Δεν αρνούμαι ότι έχω
καταραστεί το όνομά σας.
Πόσο μου κόστισε να
διαχωρίσω
αίμα και σκέψη!
Πόσο μου στοίχισε να καταλάβω
–πόσες νύχτες αγρύπνιας–
ότι, ενωμένοι από τον
έρωτα
για το ίδιο άτομο,
εγώ όφειλα να σας
αγαπώ.
Πόσο μου στοίχισε να
αντιληφθώ
πως μολονότι η καρδιά
μου αιμορραγεί
εγώ πρέπει να επιθυμώ
για εκείνη
την ευτυχία χωρίς
εμένα!
Και είναι γι’ αυτό,
για την ευτυχία της,
ο λόγος που έρχομαι
να σας μιλήσω.
Μιλήστε.
Δεν ήταν απίθανο
ότι θα περνούσατε
απόψε από εδώ.
Αν δεν το κάνατε,
εγώ θα έβρισκα άλλο
μέρος
–μολονότι κανένα δεν θα ήταν
καλύτερο από αυτό–
για να σας πω
αυτό που οφείλω να
σας πω.
Αυτό που οφείλω να
σας πω είναι τούτο:
εάν, όπως περιμένω,
εσείς την κάνετε
ευτυχισμένη,
μπορείτε να με θεωρείτε
ως τον καλύτερο φίλος σας.
Δεν είμαι άτομο με
πολλούς φίλους,
αλλά οι φίλοι μου
δεν έχουν καλύτερο
φίλο.
Κάντε την ευτυχισμένη
κι εγώ θα σας παρασταθώ
σε κάθε δυσκολία.
Δεν αμφιβάλλω ότι
έτσι θα γίνει:
θα την κάνετε
ευτυχισμένη
και δεν θα έχετε άλλον
φίλο σαν κι εμένα.
Δεν χρειάζεται να σας
ξέρω
για να έχω για εσάς
εξαίρετη γνώμη.
Δεν είμαι αισιόδοξος όσον
αφορά τους ανθρώπους
ο νους μου πάει πρώτα
στο κακό
παρά στο καλό,
αλλά η εμπιστοσύνη
μου σε εσάς
έχει μια ρίζα πολύ
βαθειά.
Η εμπιστοσύνη μου σε εσάς
εδράζεται στην άποψη
που έχω για τη
μέλλουσα σύζυγό σας.
Εκείνη δεν θα
συνδεόταν με έναν άντρα
τον οποίο δεν θα
σεβόταν,
κι ένας άντρας που
εκείνη σέβεται
δεν μπορεί να είναι
ένας οποιοσδήποτε άντρας.
Πιστεύω ότι εσείς θα
την κάνετε ευτυχισμένη
κι εγώ θα σας
προστατεύω
γιατί θα είναι η δική
της ευτυχία
εκείνο που εγώ θα
προστατεύω.
Αν, αντιθέτως,
εγώ δω μια μέρα
στα μάτια της
το σημάδι της
δυστυχίας,
εσείς θα έχετε βρει
σε μένα
τον χειρότερο εχθρό
σας.
Αν εκείνη δεν έχει
στο πλευρό σας
την ευτυχία που
αξίζει,
εγώ δεν θα σας συγχωρέσω
ποτέ.
Δεν είμαι βίαιο
άτομο.
Τίποτα δεν μου
φαίνεται πιο αποτρόπαιο
από την ανώφελη βία.
Κανείς δεν θα έπρεπε
να περιμένει
ότι θα πάθει κακό από
μένα.
Αλλά ξέρω ότι το
μεγαλύτερο κακό
το κάνει εκείνος
από τον οποίο δεν θα
περίμενε κανείς κανένα κακό.
Δεν σας μιλάω για
σήμερα
ούτε για αύριο
σας μιλάω για μια υποχρέωση
που θα επιβάλλω στον
εαυτό μου όσο ζω.
Κάθε στιγμή θα
γνωρίζω
πώς αισθάνεται η
γυναίκα σας.
Ξέρω να διαβάζω την
ψυχή της:
εκείνη ποτέ δεν θα
μπορούσε να μου κρύψει
τη θλίψη της.
Το μοναδικό πράγμα
που μπορώ να επιθυμήσω πλέον,
και το επιθυμώ άνευ
ορίων,
είναι να είναι εκείνη
ευτυχισμένη
και το ίδιο εσείς με εκείνη.
Τα πάντα εξαρτώνται
από εσάς,
τα πάντα βρίσκονται
στα χέρια σας.
Κάντε αυτό που πρέπει
να κάνετε
χωρίς να
επαναπαυθείτε ποτέ.
Δεν θα επαναπαυθείτε
αν εκείνη σάς
ενδιαφέρει
τόσο όσο ενδιαφέρει
εμένα.
Εκείνη, εσείς, εγώ,
και οι τρεις θα
είμαστε ευτυχισμένοι
ή και οι τρεις
δυστυχισμένοι.
Αγωνίζομαι άλλωστε
και για μένα,
γιατί δεν θα είμαι
ευτυχισμένος
αν εκείνη δεν είναι.
Αυτό ήθελα να σας πω.
Έχω διαλέξει με
προσοχή
τα λόγια μου.
Δεν είναι απαραίτητο
εσείς
να μου απαντήσετε με δικά
σας λόγια.
Θα μου απαντήσει η
ζωή σας.
Όσο για τη δική μου,
σας έχω ήδη πει,
πού πρόκειται να την
αφιερώσω.
Εσείς δεν θελήσατε
να μάθετε το όνομά
μου
και δεν θα σας το πω.
Αν εσείς δεν θέλετε,
εκείνη δεν θα μάθει
γι’ αυτή τη
συνάντηση.
Αν εσείς είστε όπως
προσδοκώ,
μπορείτε να με
ξεχάσετε.
Εγώ δεν επιθυμώ
να ξαναβρεθούμε.
Δεν θα με ξαναδείτε
αν φανείτε αντάξιός
της.
Αλλά δεν είμαι
προφήτης.
Μπορώ μόνο να νιώθω
για τους άλλους
αγάπη ή περιφρόνηση.
Μην μου δώσετε ποτέ
λόγο
να σας περιφρονήσω.
Σήμερα η καρδιά μου
είναι γεμάτη
από αγάπη για εσάς.
Μπορώ να σας
αγκαλιάσω;
ΙΙ
Είσαι καλά;
Ξύπνησα καλά.
Κοιμήθηκα καλά και
ξύπνησα
με καλύτερη διάθεση.
Ξύπνησα μετρώντας
τις ώρες που
απέμεναν.
Ανυπόμονος,
πήγα να σιγουρευτώ
ότι όλα είναι εντάξει
για αύριο.
Δεν είναι;
Όλα είναι εντάξει.
Είτε βγει ήλιος
είτε τα σύννεφα καλύψουν
τον ήλιο,
όλα θα είναι εντάξει.
Τι όμορφο είναι το
μέρος
που έχουμε διαλέξει
για το γάμο μας.
Βγήκα από εκεί
χαρούμενος,
μετρώντας αντίστροφα τις
ώρες.
Κρίμα που είχα,
στο δρόμο προς τα εδώ,
μια παράξενη
συνάντηση.
Ένας τρελός με
χαιρέτησε.
Ανάμεσα στα δέντρα.
Με χαιρέτησε και
δίστασα:
Να ανταποδώσω το
χαιρετισμό
ή να προσποιηθώ ότι
δεν τον είδα;
Έκανα λάθος επιλογή.
Δεν ξέρω αν απόψε
θα καταφέρω να
κοιμηθώ
ούτε με τι διάθεση
θα ξυπνήσω αύριο.
Σου έκανε κάτι;
Με αγκάλιασε.
Δεν έκανε τίποτ’ άλλο;
Μίλησε.
Μίλησε με εκείνη την αυτοπεποίθηση
με την οποία μιλάνε
όσοι λένε χοντράδες.
Θα μου πεις τι σου
είπε;
Μπορεί να άκουσε σε
κάποιο μέρος τα ονόματά μας
και την αναγγελία του
γάμου.
Αυτή τη στιγμή
θα ενοχλεί κάποιον άλλον
άνθρωπο
αγκαλιάζοντάς τον.
Αυτό που μου είπε
–τόσο ακαθόριστο–
μπορεί να το πει
κανείς σε οποιονδήποτε
πρόκειται να
παντρευτεί αύριο.
Δεν θα μου το πεις;
Όχι.
Ας μιλήσουμε,
επομένως, για κάτι άλλο.
Ή ας μην μιλήσουμε.
«Αν κάνετε
ευτυχισμένη τη γυναίκα σας»,
μου είπε,
«δεν θα έχετε φίλο
σαν εμένα.
Αλλά αν δω στα μάτια
της
το σημάδι της
δυστυχίας,
δεν θα έχετε εχθρό
σαν εμένα».
«Το σημάδι της
δυστυχίας», είπε,
λες και τη γνώριζε.
Δεν θέλησα να μάθω το
όνομά του.
Είναι λόγια ασαφή.
Λόγια αόριστα, θολά
που οποιοσδήποτε θα
μπορούσε να τα πει
σε κάποιον άντρα που
παντρεύεται αύριο.
Δεν θέλησα να μάθω το
όνομά του.
Το ανάφερες άραγε εσύ
καμιά φορά
μόνο του ή
συνοδευόμενο
από άλλα ονόματα;
Μου μίλησες για
εκείνον κάποια φορά;
Δεν το έκανα ποτέ.
Δεν θα το είχα κάνει
ποτέ.
Τι σας χώρισε;
Ποτέ δεν ήρθαμε
κοντά.
Γιατί δεν ήρθατε πιο
κοντά;
Δεν είναι άτομο με το
οποίο εγώ
θα μπορούσα να ζήσω.
Γιατί είναι τρελός.
Δεν είναι τρελός.
Πώς είναι;
Τι μας ενδιαφέρει
πώς είναι;
Εγώ θέλω να ξέρω
πώς είναι.
Γι’ αυτό τον άφησα να
μου μιλήσει.
Γιατί ήθελα τα λόγια
του
να μου πουν
πώς είναι.
Ας τον ξεχάσουμε.
Δεν είναι νύχτα για
να μιλάμε
για άλλους πέρα από
σένα και μένα.
Από πότε έχεις να τον
δεις;
Όταν εσύ κι εγώ γνωριστήκαμε,
αυτός ήταν για μένα
η σκιά μιας σκιάς.
Εσύ δεν γνώρισες
πριν από μένα
άλλες γυναίκες;
Μοιάζουμε;
Όχι.
Πρέπει να υπάρχει
κάτι
στο οποίο θα μοιάζουμε.
Όχι.
Είναι άρρωστος;
Σου φάνηκε άρρωστος;
Μου φάνηκε τόσο
εύθραυστος
ώστε δεν φοβόταν
τίποτα.
Μου φάνηκε ότι δεν φοβόταν
τίποτα
κι ότι θα μπορούσε να
μας κάνει κακό.
Δεν έπρεπε να κάνω
αυτό που έκανα.
Του έκανες κάτι;
Δεν ανταποκρίθηκα
στον εναγκαλισμό του.
Δεν έπρεπε να κάνω
αυτό που έκανα.
Τον απείλησες;
Πιστεύω ότι εκείνος
απείλησε εμένα.
Δεν έπρεπε να κάνω
αυτό που έκανα.
Δεν έπρεπε να τον
ακούσω.
Αν εσύ μου το ζητήσεις,
θα μιλήσω μαζί του.
Ξέρεις πού θα τον
βρεις;
Ξέρω πού να τον αναζητήσω.
Δεν θέλω να μιλήσεις
μαζί του.
Αν μια μέρα τον δεις
στο δρόμο σου,
δεν θέλω να του
μιλήσεις,
δεν θέλω να τον
ακούσεις
δεν θέλω να ανταποκριθείς
στο βλέμμα του.
Πού θα τον αναζητούσες;
Στα μέρη
όπου ήμαστε μαζί.
Από πού θα άρχιζες την
αναζήτηση;
Από το τελευταίο μέρος
όπου ειδωθήκαμε.
Εκεί,
ανάμεσα στα δέντρα.
Εκεί είναι.
Ανάμεσα στα δέντρα.
Δεν υπάρχει κανείς
ανάμεσα στα δέντρα.
Ούτε εγώ τον βλέπω
αλλά ξέρω ότι
βρίσκεται εκεί.
Οποιοσδήποτε άλλος
θα είχε κουραστεί
και θα είχε φύγει.
Εγώ θα είχα κουραστεί
και θα είχα φύγει.
Εκείνος δεν θα
κουραστεί.
Εκείνος θα είναι εκεί
όση ώρα
χρειαστεί.
Το χρόνο που
χρειάζονται
τα λόγια του
για να φτάσουν
εκεί όπου εκείνος τα
έστειλε.
Τα διάλεξε με προσοχή
και διάλεξε με
προσοχή
πώς να τα εκφέρει
για να μην φύγουν
ποτέ.
Περπατώντας προς τα
εδώ,
εγώ δεν έπαψα να τα
σκέφτομαι
ακόμα και το πώς τα είχε
εκφέρει.
Με το που μπήκα, με
εξέπληξε
η άσχημη φάτσα μου
στον καθρέφτη.
Μου είπα:
«Αυτό θα είμαι
στην υπόλοιπη ζωή
μου;
Πώς με έχει κάνει
έτσι
αυτός ο άντρας;»
Θέλησα να τον
σκοτώσω.
Εκεί, ανάμεσα στα
δέντρα.
Η καρδιά μου
χτυπούσε τόσο δυνατά
ώστε τα χέρια μου,
δίχως άλλα όπλα,
αρκούσαν.
Επιθυμώ να τον
σκοτώσω
κι εκείνος με
περιμένει.
Εκεί, ανάμεσα στα
δέντρα.
Χθες κοιμήθηκα καλά
και με το που ξύπνησα
μετρούσα αντίστροφα
τις ώρες.
Σήμερα δεν θα
κοιμηθώ.
Βρίσκεται εκεί,
ανάμεσα στα δέντρα.
Μας κοιτάζει.
Δεν θα μπορέσω να
κοιμηθώ
όσο εκείνος μας
κοιτάζει.
Τι θέλεις από μένα;
Θα κάνω ό,τι μου
ζητήσεις.
Αν εσύ μου το
ζητήσεις,
αυτός θα πάψει να υπάρχει.
Δεν αρκεί να μην
υπάρχει.
Έπρεπε
να μην είχε υπάρξει.
ΙΙΙ
Γιατί με υποτιμάς;
Πιστεύεις ότι
χρειάζομαι έναν φύλακα
για την ευτυχία μου;
Γιατί με τιμωρείς;
Τι κερδίζεις εσύ
απειλώντας τον άντρα
με τον οποίο
πρόκειται να ζήσω;
Γιατί χτυπάς
το παρελθόν μας;
Δεν βλέπεις ότι με
κάνεις να μισώ
κάθε στιγμή
που περάσαμε μαζί;
Σου είπε αυτός ο
άντρας,
ο άντρας με τον οποίο
πρόκειται να ζήσεις,
ότι τον απείλησα;
Δεν νομίζω ότι έκανα
κάτι τέτοιο.
Γιατί να ήθελα εγώ
να τον απειλήσω;
Αν τον επέλεξες
για τη ζωή σου,
πώς θα μπορούσα εγώ
να έχω κάτι
εναντίον του;
Τον αγκάλιασα,
του φάνηκε άραγε
απειλητικό αυτό;
Τι από ό,τι είπα
τον απείλησε;
Διάλεξα τα λόγια μου με
προσοχή,
όπως με προσοχή
διάλεξα
τον τρόπο να τα εκφέρω.
Το ότι τα λόγια μου
τον φόβισαν
δεν μου λέει τίποτα
καλό για εκείνον,
αλλά αυτός ο φόβος
είναι καλός για σένα.
Δεν επιθυμώ να κάνω κάτι
εναντίον του.
Είμαστε ενωμένοι,
μας ενώνει ο έρωτάς
μας για σένα.
Θέλω να τον
προστατεύσω.
Κάθε στιγμή που
περάσαμε μαζί
με υποχρεώνει να το
κάνω.
Κάθε στιγμή που
περάσαμε μαζί
με υποχρεώνει να διαφυλάττω
την ευτυχία σου.
Ούτε εκείνος ζήτησε
την προστασία σου
ούτε είναι προστασία
αυτό που του προσφέρεις.
Εκείνος δεν ζήτησε τον
εναγκαλισμό,
ούτε εσύ τον αγκάλιασες.
Τον τύλιξες
με ένα γκρι πέπλο.
Επέλεξες με προσοχή
τα λόγια σου
και τον τρόπο να τα εκφέρεις.
Τώρα τα λόγια σου τον
τυλίγουν
σαν ένα γκρι πέπλο.
Το κεφάλι του, τα
χέρια του,
–τα χέρια που με
χάιδευαν–
τα κάλυψαν τα λόγια
σου
σαν ένα γκρι πέπλο.
Το στήθος του,
τους πνεύμονές του,
τα κάλυψαν τα λόγια
σου
σαν ένα γκρι πέπλο.
Ένα γκρι πέπλο
τον χωρίζει από τον
κόσμο.
Κανείς δεν μπορεί να
ζήσει
εν αναμονή της κρίσης
του άλλου.
Κανένας δεν μπορεί να
αγαπήσει
κρινόμενος από άλλον.
Ένα γκρι πέπλο
τον χωρίζει από μένα.
Τι θα απογίνει τώρα
εκείνος;
Τι θα απογίνω εγώ;
Τι θα απογίνουμε
εμείς;
Εγώ δεν το γνωρίζω.
Εγώ γνωρίζω για εμάς
–για εκείνον,
για σένα,
για μένα–
λιγότερα από όσα
ξέρεις εσύ.
Εσύ έδωσες στους
τρεις μας
αυτό το πεπρωμένο
που τώρα
εκπληρώνεται.
Αν μια μέρα έβλεπες
στα μάτια μου
το σημάδι της
δυστυχίας,
τι θα έκανες;
Δεν μπορώ να σε
φανταστώ δυστυχισμένη.
Αυτό που τώρα βλέπω
στα μάτια σου
είναι δύναμη και
περηφάνια
και αγωνία.
Η καρδιά σου παλεύει.
Αν σ’ ενδιαφέρει η
καρδιά μου,
δίνε του με τα λόγια σου
και τον εναγκαλισμό σου.
Τα λόγια σου και ο εναγκαλισμός
σου
με χωρίζουν
από τον άντρα με τον
οποίο πρόκειται να ζήσω.
Έχεις αυτό που αποζητούσες.
Θέλεις κι άλλα;
Δεν θα πάρεις τίποτα
άλλο.
Αν έχουν σημασία για
σένα
οι στιγμές που
περάσαμε μαζί
ανάμεσα σ’ αυτά τα
δέντρα,
φύγε μακριά
με τον εναγκαλισμό
σου και τα λόγια σου.
Δεν είσαι εδώ,
ανάμεσα στα δέντρα,
για να μου ζητήσεις
να απομακρυνθώ.
Ξέρεις ότι μπορώ να
πάρω μακριά
αυτά τα χέρια,
αλλά τα λόγια μου,
το ξέρεις,
δεν μπορώ να τα πάρω.
Ο άντρας με τον οποίο
πρόκειται να ζήσεις
ποτέ δεν θα τα
ξεχάσει.
Αυτός σού επανέλαβε
τα λόγια μου
κι ούτε εσύ θα
μπορέσεις πια
να τα ξεχάσεις.
Θα σας συντροφεύουν
πάντα.
Κάθε μέρα.
Κάθε νύχτα.
Κάθε μέρα και κάθε
νύχτα
θα σου φέρνουν
περηφάνια, τιμή και
αγωνία.
Τίποτα δεν μπορεί να
το αλλάξει αυτό.
Τίποτα από αυτά δεν πρόκειται
να αλλάξει
επειδή εγώ θα φύγω
μακριά.
Δεν βρίσκεσαι εδώ,
ανάμεσα στα δέντρα,
για να μου ζητήσεις
να απομακρυνθώ.
Βρίσκεσαι εδώ,
ανάμεσα στα δέντρα,
για να καρφώσεις στην
καρδιά μου
το μαχαίρι που
κρύβεις.
Το κρύβεις, αλλά η
λάμψη του
ανοίγει δρόμο
ανάμεσα στα δέντρα.
Αν δεν το καρφώσεις
στην καρδιά μου τώρα,
ανάμεσα στα δέντρα,
κάθε μέρα,
κάθε νύχτα,
όπου κι αν βρίσκεσαι,
θα θέλεις να το είχες
κάνει.
Αλλά ακόμα κι αν
καρφώσεις στην καρδιά μου
αυτό το μαχαίρι
–τώρα ανάμεσα στα δέντρα
ή την αυγή
ή αύριο το μεσημέρι
ή κάποιο απόγευμα με
βροχή
ή μια νύχτα χωρίς αστέρια
ανάμεσα στα δέντρα–,
ακόμα κι αν καρφώσεις
στην καρδιά μου
αυτό το μαχαίρι που
κρύβεις,
θα εξακολουθείς να
ακούς τα λόγια μου.
Μακάρι να βγει ο
ήλιος αύριο.
Εσύ δεν θα τον δεις.
Μέχρι να φανεί,
ας γιορτάσουμε
αυτή την τόσο όμορφη νύχτα.
Μετάφραση: Όλγα Αναστασιάδου,
Κωνσταντίνος Παλαιολόγος
[Περιοδικό Χάρτης, τεύχος 30: https://www.hartismag.gr/hartis-30/theatro/anamesa-sta-dentra]
O Χουάν Μαγιόργκα (Juan Mayorga) γεννήθηκε στη Μαδρίτη το 1965.
Σπούδασε Φιλοσοφία και Μαθηματικά. Το 1997 έγινε Διδάκτορας στη Φιλοσοφία με
μια Διατριβή περί Βάλτερ Μπένγιαμιν.
Σπούδασε
δραματουργία στα θεατρικά εργαστήρια της Παλόμα Πεδρέρο, του χιλιανού
θεατράνθρωπου Μάρκο Αντόνιο ντε λα Πάρα και του Χοσέ Σάντσις Σινιστέρα, αλλά
και στο Royal Court Theatre του Λονδίνου. Το 1994 από το εργαστήρι του ντε λα
Πάρα ξεπηδάει μια μικρή ομάδα νέων συγγραφέων από τη Μαδρίτη η οποία ιδρύει τη
θεατρική κολεκτίβα El Astillero. Εκτός από τον Μαγιόργκα, συμμετέχουν
οι Ραούλ Ερνάντεθ Γκαρίδο, Χοσέ Ραμόν Φερνάντεθ και Λουίς Μιγκέλ Γκονθάλεθ Κρουθ. Αφιερώνεται στη
δραματουργία το 1989, όταν στο βραβείο «Marqués de Bradomín»
κερδίζει μια διάκριση για το πρώτο του έργο, Siete hombres buenos. Από τότε έχει τιμηθεί με πλήθος
βραβείων και έχει συγγράψει περισσότερα από 40 θεατρικά έργα, όπως τα Μás cenizas (1992), Cartas de amor a Stalin (1997), El elefante ha ocupado la catedral (2011) και Intensamente azules (2018).
Από το 2018 είναι Ακαδημαϊκός στη Βασιλική Ακαδημία της Ισπανίας.
Το
«Entre los árboles» συμπεριλαμβάνεται στον τόμο Τeatro para minutos (Εκδόσεις La Uña Rota,
2020) στον οποίο ο Μαγιόργκα έχει μαζέψει σύντομα θεατρικά του έργα.
Εξαιρετικό κείμενο και υπέροχη μετάφραση
ΑπάντησηΔιαγραφή