Pere Gimferrer: Elegía / Πέρα Ζιμφερέρ: Ελεγεία

 

Pere Gimferrer (1945)

 

Elegía

Morir serenamente como nunca he vivido
y ver pasar los coches como en una pantalla
y las canciones lentas de Nat King Cole
un saxofón un piano los atardeceres en las terrazas bajo los
                     parasoles
esta vida que nunca llegué a interpretar
el viento en los pasillos las ventanas abiertas todo es blanco
                     como en una clínica
todo disuelto como una cápsula de cianuro en la oscuridad
Se proyectan diapositivas con mi historia
entre el pesado olor del cloroformo
Bajo la niebla del quirófano extrañas aves de colores anidan

[Extraña fruta y otros poemas, 1968 – 1969]

 

>.<>.<

 

Πέρα Ζιμφερέρ (1945)

 

Ελεγεία

 

Να πεθάνω γαλήνια όπως ποτέ δεν έζησα

και να βλέπω τα αυτοκίνητα σαν σε οθόνη

και τα σλόου του Νατ Κινγκ Κόουλ

ένα σαξόφωνο ένα πιάνο τα δειλινά στα τραπεζάκια έξω κάτω από

                   τις ομπρέλες

αυτή η ζωή που ποτέ δεν μπόρεσα να ερμηνεύσω

ο αέρας στους διαδρόμους τα παράθυρα ανοιχτά τα πάντα λευκά

                   σαν σε κλινική

τα πάντα διαλυμένα σαν κάψουλα με υδροκυάνιο στο σκοτάδι

Προβάλλονται σλάιτς με την ιστορία μου

μέσα στη βαριά οσμή του χλωροφορμίου

Κάτω απ’ την ομίχλη του χειρουργείου παράξενα χρωματιστά πουλιά φωλιάζουν  

 

[μετάφραση Κωνσταντίνος Παλαιολόγος]

Ο Καταλανός Πέρα Ζιμφερέρ, μέλος της Γενιάς των Novísimos, είναι από τους ποιητές οι οποίοι πειραματίστηκαν με τα όρια της γλώσσας. Το «Elegía» είναι ένα ποίημα που πειραματίζεται με την έλλειψη της στίξης ενισχύοντας κατά τρόπο γοητευτικό την ομιχλώδη αλληλουχία των εικόνων.