Oración / Προσευχή

 

JUAN JOSÉ MILLÁS

30 de octubre de 2020 – Εl País

 

Oración

 

Cuando leo un poema genial en sueños, me despierto y salgo de entre las sábanas como el ahogado al aire. Ya en la vigilia, busco en todos los libros, sin hallarlos, los versos que me abrieron los ojos. Busco el poema que soñé como busca a Dios quien sabe que no existe. Poema soñado, sálvame, ven a mi encuentro, rescátame de este océano de prosa podrida que es la vela. Santificado sea tu nombre Sylvia Plath, venga a nosotros tu reino, Emily Dickinson, la estrofa nuestra de cada día dánosla hoy, Jorge Manrique, ruega por nosotros, los insomnes, Vicente Aleixandre. Hágase tu voluntad así en la tierra como en el cielo, Gil de Biedma, y no nos dejes caer en la tentación, Pedro Salinas. Creo en los sonetos de Lope de Vega y en las rimas de Bécquer y en la desesperación de Espronceda. Perdónanos, Shakespeare, nuestras deudas. Cordero de Dios que quitas los pecados del mundo, danos una metáfora. Cordero de Dios que quitas los pecados del mundo, revélanos un ritmo. Cordero de Dios que quitas los pecados del mundo, sácate un endecasílabo de la chistera. Salve, Szymborska, mater misericordia, vida y dulzura, esperanza nuestra, salve. En aquel tiempo escribió Louise Glück a sus lectores: “Recuerdo mi infancia como un largo deseo de estar en otra parte”. Y dijo Dios hágase el poema, y el poema se hizo carne y habitó entre nosotros. En el principio era el caos y reinaba la oscuridad y el espíritu de Dios aleteaba sobre los dáctilos y sobre las tinieblas. Idea Vilariño, ven a nuestras almas, que por ti suspiran. Creo en Rilke, en Verlaine y en Rimbaud, además de en Lorca, Huidobro, Cernuda y Octavio Paz, Borges y Pizarnik. Con Luis de Góngora me acuesto, con Baudelaire, me levanto, con el Viaje a Ítaca y con don Antonio Machado. Amén.

>.<>.<

 

Χουάν Χοσέ Μιγιάς [Juan José Millás]

 

Προσευχή

[Oración]

 

Όταν διαβάζω ένα αριστουργηματικό ποίημα στα όνειρά μου, ξυπνάω και πετάγομαι από τα σκεπάσματα όπως ο πνιγμένος μόλις βρει αέρα. Ξάγρυπνος πια, αναζητώ σε όλα τα βιβλία, δίχως να τους βρίσκω, τους στίχους που έκαναν τα μάτια μου να ανοίξουν. Αναζητώ το ποίημα που ονειρεύτηκα όπως αναζητεί τον Θεό εκείνος που γνωρίζει ότι δεν υπάρχει. Ποίημα του ονείρου, σώσε με, έλα να με βρεις, φύλαξέ με από αυτόν τον ωκεανό σάπιας πρόζας που είναι η αγρύπνια. Αγιασθήτω το όνομά σου, Σίλβια Πλαθ, ελθέτω η βασιλεία σου, Έμιλι Ντίκινσον, δος ημίν σήμερον τον στίχον ημών τον επιούσιον, Χόρχε Μανρίκε, προσευχήσου υπέρ ημών, των ξαγρυπνισμένων, Βιθέντε Αλεϊξάντρε. Γεννηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί της γης, Χιλ δε Μπιέδμα, και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, Πέδρο Σαλίνας. Πιστεύω στα σονέτα του Λόπε δε Βέγκα και στις ρίμες του Μπέκερ και στην απελπισία του Εσπρονθέδα. Συγχώρα, Σαίξπηρ, τα ανομήματά μας. Αμνέ του Θεού που σηκώνεις τις αμαρτίες του κόσμου, δώσε μας μια μεταφορά. Αμνέ του Θεού που σηκώνεις τις αμαρτίες του κόσμου, αποκάλυψε μας ένα ρυθμό. Αμνέ του Θεού που σηκώνεις τις αμαρτίες του κόσμου, βγάλε έναν ενδεκασύλλαβο από το καπέλο σου. Χαίρε, Σιμπόρσκα, μήτηρ ελεήμων, ζωή και γλυκύτητα, ελπίδα μας, χαίρε. Τω καιρώ εκείνω έγραψε η Λουίζ Γκλικ στους αναγνώστες της: «Θυμάμαι την παιδική μου ηλικία ως μια μακρά επιθυμία να βρίσκομαι αλλού». Και είπεν ο Κύριος γενηθήτω ποίημα, και το ποίημα εγένετο σάρξ και εσκήνωσεν εν ημίν. Εν αρχή ήτο το χάος και βασίλευε το σκότος και το πνεύμα του Κυρίου φτεροκοπούσε πάνω από τους δακτύλους και πάνω από το έρεβος. Ιδέα Βιλαρίνιο, έλα στις ψυχές μας, που εσένα λαχταρούν. Πιστεύω στον Ρίλκε, στον Βερλαίν και στον Ρεμπώ, καθώς και στον Λόρκα, στον Ουιδόμπρο, στον Θερνούδα και στον Οκτάβιο Πας, στον Μπόρχες και στην Πισαρνίκ. Πηγαίνω για ύπνο με τον Λουίς δε Γκόνγκορα, με τον Μπωντλαίρ ξυπνάω, με το Ταξίδι στην Ιθάκη και με τον δον Αντόνιο Ματσάδο. Αμήν.

 

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

 

Πηγή: Εφημερίδα El País, 30 Οκτωβρίου 2020

 

O Χουάν Χοσέ Μιγιάς (Βαλένθια, 1946), πολυγραφότατος και πολυβραβευμένος, θεωρείται αυτή τη στιγμή ο σημαντικότερος εν ζωή πεζογράφος της Ισπανίας.