Ένα ποίημα της Sandra Santana

Nuevas consideraciones acerca del destino del agua

La tormenta aguardaba
respirando despacio. 
De pronto echa a correr y todas las preguntas 
caen agotadas 
desde la orilla de nuestros labios.

“Entiéndeme, vivir es tan difícil, es un verbo tan frágil, tan inconstante... En cuanto le pones un dedo encima comienza a vibrar, a moverse, a perder su forma.”

Mi suspicacia hace

que se rompa la tarde

y la superficie del cielo,

como el vidrio por un leve golpe,

descubre una grieta infinita.

Continúa entero, créeme,

incluso más hermoso,

pero exhibiendo ahora

impúdicamente su fragilidad, 

su condición de material efímero.

Νέες θεωρήσεις αναφορικά με το πεπρωμένο του νερού

Παραμόνευε η καταιγίδα

αναπνέοντας αργά.

Άξαφνα, αρχίζει να τρέχει και όλες οι ερωτήσεις

σωριάζονται εξουθενωμένες

από την όχθη των χειλιών μας.

«Κατάλαβέ με, το να ζεις είναι τόσο δύσκολο, είναι ένα ρήμα τόσο εύθραυστο, τόσο ασυνεπές… Μόλις ακουμπήσεις το δάχτυλό σου επάνω του, αρχίζει να πάλλεται, να κινείται, να χάνει το σχήμα του».

Η καχυποψία μου

κατακερματίζει το απόγευμα

και η επιφάνεια του ουρανού,

όπως το γυαλί από ένα ελαφρύ χτύπημα,

ανακαλύπτει μια ατέλειωτη ρωγμή.

Πιστέψτε με, εξακολουθεί να είναι ακέραιος

ίσως και πιο όμορφος·

επιδεικνύει όμως τώρα,

δίχως ντροπή, την ευπάθειά του,

την εφήμερη υλικότητά του.

μετ. Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

Η Σάντρα Σαντάνα είναι ποιήτρια. Γεννήθηκε στη Μαδρίτη το 1978. Εργάζεται ως καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Θαραγόθα.