Κριτική για την παράσταση 7/24 ή Ο θρύλος του άντρα που αιωρείται πάνω από τα πάρκα, από τον Δημήτρη Τσατσούλη

Καταλανικό θέατρο

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΑΤΣΟΥΛΗ

Enric Nolla, 7/24 ή Ο θρύλος του άντρα που αιωρείται πάνω από τα πάρκα - ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Θέμελης Γλυνάτσης, ΚΝΟΤ gallery.

Με τον παράδοξο αλλά και ποιητικό αυτό τίτλο συστήνεται στο ελληνικό κοινό ο γεννημένος στη Βενεζουέλα (1966) από καταλανούς γονείς αλλά εγκατεστημένος στη Βαρκελώνη Ενρίκ Νόλια. Μετέφρασαν επιδέξια από τα καταλανικά οι Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και Αλεξάνδρα Γκολφινοπούλου. Το έργο σκηνοθετεί στο γνωστό, αντισυμβατικό θεατρικά και εκτός εμπορικού κέντρου, χώρο του ο ανήσυχος νεαρός σκηνοθέτης Θέμελης Γλυνάτσης.

Επτά πρόσωπα, που τα υποδύονται πειστικά τέσσερις ηθοποιοί, κινούνται σε χώρους υπαρκτούς αλλά ταυτόχρονα φαντασιακούς, που ορίζονται από τοίχους, καταλύοντας κάθε ρεαλιστική σκηνογραφική συνθήκη. Ένας πάγκος (σκηνικό: Αδριανός Ζαχαριάς) τοποθετημένος ανάμεσα στους θεατές αποτελεί το μοναδικό σκηνικό αντικείμενο, όπου διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος του έργου. Οι επτά εικόνες-ημέρες διαδέχονται η μία την άλλη «φυσικά» αλλά μέσα από μια ονειρική λογική, οι τόποι μετατοπίζονται, ενώ τα πρόσωπα δρουν εντός τους με απόλυτη φυσικότητα, αν και το παράλογο υφέρπει στις σχέσεις τους. Αφορμή της ιστορίας, ένα συνηθισμένο ατύχημα μοτοσικλετιστή που θα τον χτυπήσει ένα ταξί. Ο νεαρός άντρας θα μεταφερθεί στο νοσοκομείο, όπου θα τον ακολουθήσει ο γεμάτος ενοχές επίδοξος πελάτης του ταξί θεωρώντας ότι το νεύμα που έκανε προκάλεσε το ατύχημα. Εκεί θα διασταυρωθεί με τα άλλα πρόσωπα που θα παρελάσουν έξω από το σαλόνι της εντατικής.

Συνθήκες λόγου που γεννούν ερωτήματα παρά δίνουν απαντήσεις, γκρο-πλάνα στις στάσεις του σώματος και στις κινήσεις που καθίστανται περισσότερο εύγλωττες από το λόγο, καθημερινά ρούχα που αποκτούν νέες σημάνσεις με το φόρεμα ή το βγάλσιμό τους (της Μαργαρίτας Δοσούλα), ρυθμοί αργοί που καθορίζονται από τη μουσική και τους ήχους που σχεδίασε ο Γιάννης Κοτσώνης και συντελούν στη δημιουργία μιας μεταφυσικής μυσταγωγίας, συντελούν στη δημιουργία μιας παράδοξης όσο και αληθοφανούς κατάστασης, η οποία θα απογειωθεί σε ένα εσωτερικό συγκρουσιακό σύμπαν συνειδήσεων και διαπάλης με την υπερφυσική τελική σκηνή.

Ένα γοητευτικό κείμενο που συναντά τη σκηνοθετική λογική που χαρακτηρίζει τον Θέμελη Γλυνάτση, ο οποίος το αναδεικνύει τα μέγιστα με το μέγιστο λιτό τρόπο. Στην επικίνδυνη ανά πάσα στιγμή να διολισθήσει ανάγνωσή του βρίσκει, όμως, έναν ιδανικό συμπαραστάτη: τον εξαιρετικό ηθοποιό Συμεών Τσακίρη στον κεντρικό ρόλο τού δίχως όνομα «Εκείνου». Ένας ηθοποιός που παίζει από το άκρο των χειλιών ως τα ακροδάκτυλα των χεριών του και με όλο το σώμα, αλλά και την εκφορά του λόγου του διατηρεί στο έπακρον την αμφισημία του προσώπου και των καταστάσεων που το περιβάλλουν (ή το ίδιο γεννά στο εδώ και τώρα της σκηνικής πράξης). Δίπλα του στέκεται επάξια στις στάσεις και τα ημιτόνια της φωνής η Σοφία Μαραθάκη, στους τρεις γυναικείους ρόλους. Λίγο υπερβολικός σε κάποιες σκηνές στην εκφορά του λόγου που σπάει αναίτια την ατμόσφαιρα ο Μπάμπης Γαλιατσάτος (Μοτοσικλετιστής και Αδερφός του) ενώ διακριτική είναι η παρουσία του Άρη Πλιού (Άγνωστος Άντρας).

Ένα έργο, μια σκηνοθεσία, μια παράσταση που κινούνται εκτός συρμού, που προκαλούν συζητήσεις, που προβληματίζουν. Ένα έντιμο θέατρο.

Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη