No duerme el animal que busca
su alimento. Huele
y está tan lejos todavía
el aire de su presa.
Y vagará en la noche.
Con la sola certeza de su hambre.
Ciego
porque una vez ya supo
de ese breve temblor
bajo su zarpa.
Δεν κοιμάται το ζώο που αναζητά
την τροφή του. Οσμίζεται
αλλά είναι πολύ μακριά ακόμα
ο αέρας του θηράματός του.
Και θα περιπλανηθεί μες τη νύχτα.
Έχοντας μόνο τη βεβαιότητα της πείνας του.
Τυφλό
γιατί κάποτε ένοιωσε
εκείνο το αδιόρατο τρέμουλο
κάτω από τα νύχια του.
~~~
Es una piedra y mira
el tránsito ligero de las nubes
la curva de las ramas
la imposible
geometría del pájaro.
Es una piedra y muda
mira
la secreta impostura de todo movimiento.
(De Lugar de la derrota,
2003)
Είναι μια πέτρα και κοιτά
τα σύννεφα να περνούν ανάλαφρα
το κύρτωμα των κλαδιών
την ανέφικτη
γεωμετρία του πουλιού.
Είναι μια πέτρα που βουβή
κοιτά
τη μυστική απάτη της κάθε κίνησης.
(Από τη συλλογή Τόπος της ήττας, 2003)
~~~
Otros han transitado este desierto.
A tu derecha has visto
los despojos de un hombre
calcinado de sed. A tu izquierda
dejaste
a una mujer que aún
ardía en el delirio.
De muchos
escuchaste
palabras que alentaron
tu larga travesía.
De todos
aprendiste
que no hay rumbo posible.
Puede ser que las bestias acaben con tu cuerpo
o que el miedo te coma
y pretendas
volver
como si nunca hubieras emprendido el viaje.
El final será el mismo.
Así que no lamentes
la infinita distancia
el plomo inquebrantable que dibuja el silencio
y que nunca se acerca.
Si desfalleces
mira
a los ojos del buitre.
Habrás dejado
al menos
razón de tus cenizas.
Και άλλοι έχουν διαβεί αυτή την έρημο.
Στα δεξιά σου αντίκρισες
τα απομεινάρια ενός άντρα
απανθρακωμένου από τη δίψα. Στα αριστερά σου
άφησες
μια γυναίκα που ακόμα
φλεγόταν από παραφορά.
Από πολλούς
άκουσες
λόγια που σού ’διναν κουράγιο
στον ατέλειωτο δρόμο.
Από όλους
έμαθες
πως όλοι οι δρόμοι είναι αδύνατοι.
Είναι πιθανό τα θηρία να αφανίσουν το κορμί σου
ή να σε κατασπαράξει ο φόβος
και να θελήσεις
να επιστρέψεις
σαν να μην είχες ποτέ κινήσει γι’ αυτό το ταξίδι.
Το τέλος θα είναι το ίδιο.
Γι’ αυτό μην θρηνείς
για την ατέλειωτη απόσταση
για το άφθαρτο μολύβι που σχηματίζει η σιωπή
και που ποτέ δεν πλησιάζει.
Αν καταρρεύσεις
κοίτα
κατάματα τον γύπα.
Θα έχεις αφήσει πίσω σου
τουλάχιστον
την ανάμνηση της στάχτης σου.
~~~
Muchos años temblé bajo las sábanas
y era
aquélla la forma del silencio y del miedo
oh negra
soledad. Han cambiado
las cosas.
No hace ruido
la noche
y consuelo
a mi hija
-aunque
algo de muy lejos traiciona
mis
palabras-. Pero no calla el curso
oscuro
del
sentido. Alguien clavó
entonces
una aguja
en su centro.
No duerme
el corazón.
Πολλά χρόνια έτρεμα κάτω από τα σεντόνια
και ήταν εκείνο το σχήμα της σιωπής και του φόβου
ω μαύρη μοναξιά. Έχουν αλλάξει
τα πράγματα. Δεν κάνει θόρυβο
η νύχτα
και παρηγορώ την κόρη μου
–αν και κάτι από πολύ μακριά προδίδει
τις λέξεις μου–. Δεν σωπαίνει, όμως, η σκοτεινή
ροή
του νοήματος. Κάποιος κάρφωσε
τότε
μια βελόνα στο κέντρο του.
Δεν κοιμάται η καρδιά.
~~~
Estaba el anillo de la noche solemnemente puesto
en mi dedo
Sophia de Melho Breyner
Yo entraba
hasta la casa de la noche.
Me daba de
beber
de su
limpia placenta.
Con su
lengua
curaba
la herida
supurante
de la
alucinación
el azul
lejanísimo
que ardía
como piedra
en el centro
del centro de detrás
de mis
ojos.
Yo yacía a
sus pies
y no era su
trofeo.
No era
madre ni diosa.
Era una
soledad más sabia
que la mía
y en ella
me deshice
tantas
veces.
Se ha
cerrado la noche.
Se ha
cerrado la sombra
y vago
como una
bestia exhausta
delante de
las puertas de su reino.
(De Esto no es el silencio, 2008)
Ήταν το δαχτυλίδι της νύχτας
με επισημότητα περασμένο στο δάχτυλό μου
Σοφία ντε Μέλο Μπρέινερ
Διέσχιζα εγώ το κατώφλι του σπιτιού της νύχτας.
Μου έδινε να πιω
από τον καθαρό της πλακούντα.
Με τη γλώσσα της
γιάτρευε
την πυώδη πληγή
της παραίσθησης
το απόμακρο γαλάζιο
που φλεγόταν
σαν πέτρα
στο κέντρο του κέντρου πίσω
από τα μάτια μου.
Εγώ κειτόμουν στα πόδια της
αλλά δεν ήμουν το τρόπαιό της.
Δεν ήταν ούτε μητέρα ούτε θεά.
Ήταν μια μοναξιά πιο σοφή
από τη δική μου
και μέσα της χάθηκα
τόσες φορές.
Έκλεισε η νύχτα.
Έκλεισε η σκιά
και περιπλανιέμαι
σαν εξαντλημένο θηρίο
μπροστά στις πόρτες του βασιλείου της.
(Από τη συλλογή Αυτό δεν είναι η σιωπή, 2008)
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ
Η Άδα Σάλας (Ada Salas) γεννήθηκε στο Κάθερες το
1965. Το 1987 κέρδισε το βραβείο «Juan Manuel Rojas» για την ποιητική της
συλλογή Arte y memoria del inocente (έκδοση του Πανεπιστημίου της Εξτρεμαδούρα, 1988). Το
1988 πήρε το πτυχίο της στην Ισπανική Φιλολογία από το Πανεπιστήμιο της Εξτρεμαδούρα.
Την περίοδο 1990-92 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Ανζέ (Γαλλία). Από το 1992
διαμένει στη Μαδρίτη, όπου εργάζεται ως καθηγήτρια στη δευτεροβάθμια
εκπαίδευση. Το βιβλίο της Variaciones en blanco (Εκδόσεις Hiperión, 1994) απέσπασε το 9o Βραβείο ποίησης «Hiperión». Το 1997 εξέδωσε την
ποιητική συλλογή La sed και το 2003 Lugar de la derrota (και οι δύο συλλογές από τις εκδόσεις Hiperión). Έχει εκδώσει ένα βιβλίο
με στοχασμούς της περί της ποιητικής γραφής: Alguien aquí (Hiperión, 2005). Το βιβλίο της Esto no es el silencio κέρδισε το 15o
Βραβείο «Ciudad de Córdoba-Ricardo
Molina». Το 2009 οι εκδόσεις Hiperión εξέδωσαν, υπό τον τίτλο No duerme el animal, το σύνολο του ποιητικού της
έργου από το 1987 έως το 2003. Τελευταίο της βιβλίο, Limbo y otros poemas (εκδόσεις Pre-Textos, 2013).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου