Ένα μικροδιήγημα του J. L. Borges από τη συλλογή El hacedor σε αποδόσεις Δημήτρη Καλοκύρη και Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

Posesión de ayer

Sé que he perdido tantas cosas que no podría contarlas y que esas perdiciones, ahora, son lo que es mío.

Sé que he perdido el amarillo y el negro y pienso en esos imposibles colores como no piensan los que ven.

Mi padre ha muerto y está siempre a mi lado.

Cuando quiero escandir versos de Swinburne, lo hago, me dicen, con su voz.

Sólo el que ha muerto es nuestro, sólo es nuestro lo que perdimos.

Ilión fue, pero Ilión perdura en el hexámetro que la plañe.

Israel fue cuando era una antigua nostalgia.

Todo poema, con el tiempo, es una elegía.

Nuestras son las mujeres que nos dejaron, ya no sujetos a la víspera, que es zozobra, y a las alarmas y terrores de la esperanza.

No hay otros paraísos que los paraísos perdidos.

Κατοχή του χθες

Ξέρω πως έχω χάσει αμέτρητα πράγματα και πως, τώρα, αυτές οι απώλειες είναι τα μοναδικά δικά μου πράγματα. Ξέρω πως έχω χάσει το κίτρινο και το μαύρο, κι αυτά τ’ ασύλληπτα τα αναλογίζομαι όπως δεν τα αναλογίζονται όσοι βλέπουν. Ο πατέρας μου έχει πεθάνει κι είναι πάντα πλάι μου. Όταν καμιά φορά, απαγγέλλω στίχους του Σουίνμπερν, λένε πως το κάνω με τη φωνή του. Μόνο αυτός που έχει πεθάνει είναι δικός μας· δικό μας είναι μόνο αυτό που έχουμε χάσει. Το Ίλιον υπήρξε, αλλά το Ίλιον επιζεί στο εξάμετρο που το θρηνεί. Το Ισραήλ υπήρξε όταν ήταν μια αρχαία νοσταλγία. Με τον καιρό, κάθε ποίημα γίνεται ελεγεία. Δικές μας είναι οι γυναίκες που μας άφησαν, γλιτώνοντάς μας απ’ το άγχος της αναμονής, τους συναγερμούς και τους τρόμους της ελπίδας. Δεν υπάρχουν άλλοι παράδεισοι από τους χαμένους παραδείσους.

μετάφραση Δημήτρης Καλοκύρης

Κατοχή του χθες

Ξέρω ότι έχω χάσει τόσα πολλά πράγματα που δεν θα μπορούσα καν να τα μετρήσω και ότι αυτές οι απώλειες είναι, τώρα, ό,τι έχω. Ξέρω ότι έχω χάσει το κίτρινο και το μαύρο και σκέφτομαι αυτά τα ανέφικτα χρώματα όπως δεν τα σκέφτονται αυτοί που βλέπουν. Ο πατέρας μου έχει πεθάνει και βρίσκεται πάντα πλάι μου. Όταν θέλω να κάνω μετρική ανάλυση στίχων του Σουίνμπερν, το κάνω, μου λένε, με τη φωνή του. Μονάχα όποιος έχει πεθάνει είναι δικός μας, μονάχα είναι δικό μας ό,τι έχουμε χάσει. Η Τροία υπήρξε κάποτε, αλλά η Τροία διαιωνίζεται στο εξάμετρο που θρηνεί την απώλειά της. Το Ισραήλ υπήρξε όταν ήταν μια αρχαία νοσταλγία. Όλα τα ποιήματα, με τον καιρό, γίνονται ελεγείες. Δικές μας είναι οι γυναίκες που μας εγκατέλειψαν· απελευθερωμένοι πλέον από την προσμονή της στιγμής, από την αγωνία, τις ανησυχίες και τον τρόμο της ελπίδας. Δεν υπάρχουν άλλοι παράδεισοι παρά μόνο οι χαμένοι.

μετάφραση Κωνσταντίνος Παλαιολόγος