Peso ancestral της Alfonsina Storni στα ελληνικά Χ 2

 

Peso ancestral

 

Tú me dijiste: no lloró mi padre;
Tú me dijiste: no lloró mi abuelo;
No han llorado los hombres de mi raza,
Eran de acero.

Así diciendo te brotó una lágrima
Y me cayó en la boca... más veneno:
Yo no he bebido nunca en otro vaso
Así pequeño.

 

Débil mujer, pobre mujer que entiende,
Dolor de siglos conocí al beberlo:
Oh, el alma mía soportar no puede
Todo su peso.

                                                [Irremediablemente, 1919]

 

>.<>.<

 

 

Προγονικό βάρος

 

Εσύ μου είπες: δεν έκλαψε ο πατέρας μου∙

Εσύ μου είπες: δεν έκλαψε ο παππούς μου∙

Δεν έκλαψαν οι άνδρες του σογιού μου,

Ήταν από ατσάλι.

 

Λέγοντας αυτά σου ανάβλυσε ένα δάκρυ

Κι έπεσε στο στόμα μου… περισσότερο δηλητήριο:

Εγώ δεν έχω πιει ποτέ σ’ άλλο ποτήρι

Τόσο μικρό.

 

Αδύναμη γυναίκα, δύστυχη γυναίκα που αντιλαμβάνεται,

Πόνο αιώνων γνώρισα πίνοντάς το:

Αχ, η ψυχή μου ν’ αντέξει δεν μπορεί

Όλο του το βάρος.

 

 

Μετάφραση: Αικατερίνη Αλβερατσίδου, Ελένη Κατσαφυλλούδη

 

Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

 

Η μετάφραση είναι προϊόν του μαθήματος «Πανόραμα Ισπανοαμερικάνικης Λογοτεχνίας» που δίδαξε ο Κων/νος Παλαιολόγος κατά το εαρινό εξάμηνο του 2021/22 στο Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΑΠΘ.

 

>.<>.<

 

Το βάρος των προγόνων

 

Εσύ μου είπες: δεν έκλαψε ο πατέρας μου∙

εσύ μου είπες: δεν έκλαψε ο παππούς μου∙

δεν έχουν κλάψει οι άνδρες της φυλής μου,

ήταν απ’ ατσάλι.

 

Κι έτσι μιλώντας σού έφυγε ένα δάκρυ

και στο στόμα μου έπεσε. Ποτέ άλλοτε

δεν έχω πιει τόσο φαρμάκι σ’ ένα ποτήρι

τόσο μικρό.

 

Εύθραυστη γυναίκα, δύστυχη γυναίκα που κατανοεί,

τον πόνο αιώνων ένιωσα, πίνοντάς το:

Αχ, η ψυχή μου δεν μπορεί ν’ αντέξει

ακέραιό του το βάρος.

 

Μετάφραση: Στέργιος Ντέρτσας [Όπως η λύκαινα είμαι εγώ, Ενύπνιο, 2023]

 

 

Η Αλφονσίνα Εστόρνι, ποιήτρια και θεατρική συγγραφέας, γεννήθηκε στο καντόνι του Τιτσίνο της ιταλόφωνης Ελβετίας το 1892. Στα τέσσερά της, με την οικογένειά της, μεταναστεύει στην Αργεντινή. Θεωρείται από τις επιφανέστερες ποιήτριες της Αργεντινής. Τον Οκτώβριο του 1938, στο Μαρ δε Πλάτα της Αργεντινής, γράφει μόνη της το τέλος της πέφτοντας στη θάλασσα. Υπέφερε από καρκίνο και κατάθλιψη.