Pedro Vicuña / πέδρο βικούνια
La Rama de Mirto
Ἒχουσα θαλλόν μυρσίνης ἐτέρπετο
Αρχίλοχος
Al final
todas las tintas
las manchas y las trazas
que uno deja en el papel
todos los diarios que uno escribe
todas las señas
las marcas en el muro
los pasos en silencio
son diarios de muerte.
La fatigosa lucha se desgasta
el insistente martillo
la duda impenitente
dejan su sombra en las cuartillas
en el garabato inane
en la raya absurda.
Solo esa rama de mirto
que juguetea airosa
y el pelo cayendo por la espalda
el eco de una voz en Sardes
caminando sobre el agua
aquello que uno ama
permanecen en el aire
en su rodar puro
sin propósito ni afán
en el tiempo
ignorando la sombra
la boca negra
de las sombras.
Το Κλαδί της Μυρτιάς
Έχουσα
θαλλόν μυρσίνης ετέρπετο
Αρχίλοχος
Στο
τέλος
όλο
το μελάνι
οι
μουτζούρες και τα ίχνη
που
αφήνουμε στο χαρτί
όλα
τα ημερολόγια που γράφουμε
όλα
τα σημάδια
τα
αποτυπώματα στον τοίχο
τα
βήματα στη σιωπή
είναι
ημερολόγια θανάτου.
Ο
κοπιαστικός αγώνας εξαντλείται
το
επίμονο σφυρί
η
αδυσώπητη αμφιβολία
αφήνουν
τη σκιά τους στις σελίδες
στην
ανούσια καλικαντζούρα
στην
αφηρημένη μολυβιά.
Μόνο αυτό το
κλαδί μυρτιάς
που παιχνιδίζει αγέρωχο
και τα μαλλιά
που χύνονται στην πλάτη
ο αντίλαλος μιας
φωνής στις Σάρδεις
περπατώντας πάνω
στο νερό
αυτό που αγαπάμε
παραμένουν στον
αέρα
στο άδολο
στροβίλισμά τους
δίχως σκοπό ούτε
λαχτάρα
μέσα στο χρόνο
αγνοώντας τη
σκιά
το μαύρο στόμα
των σκιών.
>.<>.<
Una Mar
Al fondo una mar pétrea.
No sabes de dónde
fluye un agua oculta
por entre las cavilaciones.
Ves las líneas rodando amargas
en un horizonte que se borra
y vuelve a su infinito
y otra vez se dibuja
en la memoria y se deshace
Sabor de algas en la piel
en el salitre de la piel
en su costra de siglos
como el casco de un naufragio
la caída proa la niebla inmóvil
Al fondo una mar pétrea
una ola inconclusa
Cada pedazo de tiempo
una sombra
una luna quebradiza
que se hunde y regresa
que se hunde y regresa
y luego la memoria cae
como el agua
rueda y cae
de pie sobre la nostalgia.
Al fondo una mar pétrea
Μια θάλασσα
Στο
βάθος μια θάλασσα πέτρινη.
Δεν
ξέρεις από πού
ρέει
κρυφό νερό
ανάμεσα
στους συλλογισμούς.
Βλέπεις
τις γραμμές πικρές να κυλούν
σε
έναν ορίζοντα που σβήνει
και
επιστρέφει στο άπειρό του
και
επανέρχεται
στη
μνήμη και χάνεται
Γεύση
από φύκια στο δέρμα
στην
αρμύρα του δέρματος
στην
προαιώνια κρούστα του
σαν
σκαρί ναυαγίου
η γερμένη
πλώρη η ασάλευτη ομίχλη
Στο
βάθος μια θάλασσα πέτρινη
ένα
κύμα ατελές
Κάθε
θραύσμα του χρόνου
μια
σκιά
ένα
φεγγάρι εύθραυστο
που
βυθίζεται και επιστρέφει
που
βυθίζεται και επιστρέφει
κι
έπειτα η μνήμη πέφτει
όπως
το νερό
κυλάει
και πέφτει
όρθια
πάνω στη νοσταλγία.
Στο
βάθος, μια θάλασσα πέτρινη.
Η μετάφραση των ποιημάτων
του Πέδρο Βικούνια είναι προϊόν εργαστηρίου συλλογικής μετάφρασης που
συντόνισε ο Κωνσταντίνος
Παλαιολόγος, με την παρουσία και τη συνεργασία του ποιητή, στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος στο
ΚΠΙΣΝ, στις 28 Σεπτεμβρίου 2022, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ ΛΕΑ, με τη
συνεργασία της Πρεσβείας της Χιλής στην Αθήνα και του Κέντρου Ιβηροαμερικανικών
Γλωσσών Abanico. Συμμετείχαν οι μεταφράστριες/ές: Κατερίνα Δημητροπούλου, Κλεοπάτρα
Ελαιοτριβιάρη, Λαμπρίνα Ιωάννου, Eduardo Lucena, Αλίκη Μανωλά, Ματίνα
Μπίλια, Χρυσούλα Ξένου, Στέλλα Παναγοπούλου, Γεωργία
Πατινιώτη, Σπυρίδων Χρηστάκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου