Manuel Machado (1874 – 1947)
El jardín negro
Es
noche. La inmensa
palabra es
silencio...
Hay entre
los árboles
un grave misterio...
El sonido
duerme,
el color se
ha muerto.
La fuente
está loca,
y mudo está
el eco.
¿Te
acuerdas?... En vano
quisimos
saberlo...
¡Qué raro!
¡Qué oscuro!
¡Aún crispa
mis nervios,
pasando
ahora mismo
tan sólo el
recuerdo,
como si
rozado
me hubiera
un momento
el ala
peluda
de horrible
murciélago!...
Ven, ¡mi
amada! Inclina
tu frente
en mi pecho;
cerremos
los ojos;
no oigamos,
callemos...
¡Como dos
chiquillos
que
tiemblan de miedo!
La luna
aparece,
las nubes
rompiendo...
La luna y
la estatua
se dan un
gran beso.
[Alma, 1902]
>.<>.<
Μανουέλ Ματσάδο (1874 –
1947)
Ο σκοτεινός κήπος
Είναι νύχτα. Η απέραντη
λέξη είναι
σιωπή...
Υπάρχει
ανάμεσα στα δέντρα
μια πένθιμη
σιωπή...
Ο ήχος
κοιμάται,
το χρώμα
έχει πεθάνει.
Η πηγή έχει
τρελαθεί,
βουβάθηκε η
ηχώ.
Θυμάσαι;...
Μάταια
θελήσαμε να
το μάθουμε...
Τι περίεργο!
Τι ζοφερό!
Ακόμα με εκνευρίζει,
καθώς περνά
τούτη εδώ τη στιγμή
απλώς και μόνο
η θύμηση,
σαν να με
άγγιζε
για μια
στιγμή
το μαλλιαρό
φτερό
μιας
φριχτής νυχτερίδας!...
Έλα, αγαπημένη
μου! Γείρε
το μέτωπό
σου στο στήθος μου·
ας
κλείσουμε τα μάτια·
ας μην
ακούμε, ας σωπάσουμε...
Σαν δυο
μικρά
που τρέμουν
από το φόβο!
Η σελήνη
εμφανίζεται,
τα σύννεφα
ανοίγουν...
Η σελήνη
και το άγαλμα
φιλιούνται
μεγαλοπρεπώς.
[μετάφραση Κωνσταντίνος Παλαιολόγος]
Ο σεβιλλιάνος ποιητής Μανουέλ Ματσάδο υπήρξε από τις μεγαλύτερες μορφές του ισπανοαμερικάνικου Συμβολισμού [Modernismo hispanoamericano].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου