LEA en CASA / ΛΕΑ στο ΣΠΙΤΙ: 6 minicuentos ganadores / 6 νικητήρια μικροδιηγήματα

Concurso de minirrelato 2020

#LEA en Casa

Διαγωνισμός μικροδιηγήματος 2020

#ΛΕΑ στο Σπίτι

6 minicuentos ganadores / 6 νικητήρια μικροδιηγήματα

Ηρώ Νικοπούλου

Zanan

Αφού έτσι το όριζαν, υποτάχθηκα όπως όλες. Κάποια στιγμή το συνήθισα. Το σπίτι από φυλακή έγινε απάγκιο, βγάζω για λίγο τα μαύρα σάβανα κι ανασαίνω, όταν ο λύκος δεν είναι εδώ. 

Όταν όμως επιστρέφει μαυρίζουν όλα. Το μάτι μου ζυγί­ζει κρυφά κάθε του κίνηση, είναι απρόβλεπτος. Όταν η ανάσα του με πλησιάζει χάνω και το τελευταίο μου σάλιο. Σε όλες τις εκδοχές αυτού του πλησιάσματος πονάω, άλλοτε απ’ τη λουρίδα άλλοτε απ’ το σώμα του. Σκουπίδι γίνομαι στα χέρια του λερό.

Τώρα με τον ιό, πρέπει, λέει, να μένουμε στο σπίτι· όλοι κλειδαμπαρώθηκαν και νιώθουν ασφαλείς. Εγώ κλειδα­μπα­ρώ­θηκα μ’ ένα θηρίο. Ποιος το σκέφτηκε το σλόγκαν; Σώμα, φω­νή, ζωή δεν έχω. Το σπίτι ξανάγινε φυλακή. Απόλυτη τώρα. Κά­τι έμαθα για βοήθεια μέσω του φαρμακείου αν ζητήσω την “Μάσκα-19”.

Ή μήπως είναι προτιμότερη η αρρώστια; Εμένα δεν με φο­βί­ζει, αντίθετα αυτή θα ήταν μία λύση. Ή αυτός ή εγώ.

*Zanan=γυναίκες

Ramón Talavera Franco

Effie

Effie no respondió mis mensajes desde que se fue. Ahora, con mi celular descompuesto, no tengo esperanza. La contacté por Tinder y vine hace tres días a conocerla a Atenas desde Barcelona tomando el riesgo del Covid-19. Al verme, sonrió. Me dio un beso en cada mejilla, me enseñó lo esencial del departamento, me encargó a su gata y salió con una maleta. Confusión. Noche alarmante. Al día siguiente se decretó la cuarentena en la ciudad. Le mandé mensajes. Cientos. Creo que eso descompuso mi celular. La Plaza Monastiraki y la Acrópolis se ven desiertas desde la ventana. Melancólicas. Como mis recuerdos. Como la mirada de la gata que me huye. Qué extraña es Effie. No encuentro nada de ella en el departamento. Ni su ropa para conocer su olor. Para extrañarla sin conocerla. Si al menos me hubiera dejado la llave.

Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

Ρουτίνα

Ξυπνάω καθημερινά πριν τις 08.00. Κοιτάζω για καινούργια μηνύματα στο κινητό. Σηκώνομαι και ανοίγω διάπλατα την μπαλκονόπορτα (4 βήματα). Αμέσως μετά πηγαίνω στο σαλόνι (27 βήματα), ανοίγω και εκεί διάπλατα τις μπαλκονόπορτες, κατόπιν στην κουζίνα (18 βήματα) για πρωινό, ύστερα στο γραφείο με τον υπολογιστή (11 βήματα). Αποφεύγω τις ειδήσεις (μέχρι τις 12.00).

Κτίζω μεθοδικά μια καινούργια ρουτίνα.

Ana Estela González

La  mascarada

El cumple de Danielito, imposible en Discovery, estábamos en casa, confinados.

Con cinco años, anhelaba ser astronauta. —¿Y si alunizamos? —pensé. Sus hermanos: Aldrin y Collins. La abuela y yo en Cabo Cañaveral.

Diseñamos con cartón el Apollo.

El 20 de abril… 3, 2. Mis hijos vestidos de blanco simularon la  potencia de la nave. ¡BBrrrrrmm¡ gritaban en sintonía.

Pregunté desde Cabo Cañaveral:

—¿Qué ve Capitán?

—Muchas estrellas y la luna.

Dimos la orden y alunizaron. Collins con el puño cerrado dio la orden de descender. Danielito bajó y pronunció:

—Un pequeño…

—OΚ. Ηora de regresar —instruí.

A su llegada: ovaciones. Cantamos el dulce.

¡Que felicidad reinó!

Reveló  inocentemente su deseo:

—Viva el coronavirus.

Silencio. 

Detuve a mi esposa, dispuesta a levantarle la sentencia.

Mi mirada habló alto.

Nos ubicamos en un recuerdo futuro, conscientes del privilegio de perpetuarnos en ese momento perfecto y eterno para Daniel. Buen día.

Σταύρος Χατζής

Νέες συνήθειες

Το αγαπημένο της κανάλι περιόρισε τα προγράμματά του για να μην πέσει το σύστημα, λέει. Ταινίες στο διαδίκτυο δεν έβρισκε πια με ευκολία. Να αγοράσει πράγματα, καινούρια βιβλία για διάβασμα, ή παιχνίδια για τον υπολογιστή, οτιδήποτε, δεν μπορούσε, επειδή οι ταχυδρομικές είχαν τέτοιο φόρτο εργασίας που οι αποστολές δεν έφταναν ποτέ.

Μένουμε σπίτι! Για όλους τους άλλους, μπορεί να ήταν εύκολο, γι’ αυτήν που αυτοβούλως είχε μείνει σπίτι τα τελευταία 3 χρόνια και είχε συνηθίσει σε άλλες ανέσεις, όχι και τόσο.

Η κατάσταση απαιτούσε δραστικές λύσεις. Φώναξε τον σκύλο της, αγοραφοβικό όπως και η κυρά του, και πήρε το κινητό και τα κλειδιά της. Σε τελική ανάλυση, πόσο κόσμο μπορεί να είχε εκεί έξω;

María del Rosario da Cunha Araújo

Las muñecas

No tenía libros ni juguetes: tenía caballos.

Mi infancia transcurrió allá lejos y hace tiempo en un campo en el Uruguay profundo. Entonces disponía de mi propio póney y podía montarlo todo el santo día. Pero yo quería una muñeca, y los reyes magos me regalaron una cuando tenía siete años. Sobre el asiento de cuero negro, del viejo Ford T de papá, encontré a Caperucita roja.

Eran justo las ocho en Barcelona cuando salí al balcón a aplaudir. Fue entonces cuando vi, en el balcón de enfrente, a la niña que pegaba al cristal de la puerta la primera muñeca pintada en un trozo de papel. Y fue agregando una nueva cada día de confinamiento.

Hoy, caminando por la playa en Grecia, vi a una niña con su muñeca y recordé aquellas otras. Sentí que mientras haya una niña y una muñeca en este mundo habrá esperanza.