8 minicuentos de Javier Tomeo / 8 μικροδιηγήματα του Χαβιέρ Τομέο

Patíbulo

Los jueces me declaran culpable y me conducen al patíbulo. Cae la cuchilla de la guillotina y pierdo la cabeza. Una vez cumplido ese trámite le doy las gracias al verdugo y regreso a casa.

Tigres y gallinas

–Amigo mío –me dijo el obispo Manuel–. El día en el que los tigres se enamoren de las gallinas y las gallinas alumbren los primeros gallitigres, habrá empezado para la Humanidad una segunda Edad de Oro.

  –¿Usted cree pues, señor obispo, que alguna vez hubo una primera Edad de Oro? –le pregunto.

  El obispo Manuel, siempre tan prudente, no responde. Prefiere no arriesgarse con una respuesta.

Rostros tristes

Dice un refrán japonés que las abejas prefieren picar los rostros tristes. Por eso no hay abejas en mi pueblo. Aquí no encuentran rostros tristes. Todos somos felices, tenemos esa suerte. Lo malo es que también tenemos fama de tontos.

Entrevista a una vaca

El nuevo redactor jefe me pide que entreviste a la única vaca que queda en el pueblo. Dice que la vaca es uno de los animales más emblemáticos de la cultura rural.

  –De acuerdo –le digo–. ¿Quiere usted que le haga algunas preguntas sobre el descenso de la producción lechera? ¿Tal vez a propósito de los últimos precios impuestos por el Mercado Común? ¿Sobre la industria de los derivados lácteos?

  –Nada de eso –responde, sin quitarse la pipa de la boca–. Pregúntele sobre temas más interesantes, por ejemplo, qué recuerdos tiene de los toros que conoció en su juventud.

Calor

Estoy tumbado sobre la arena de la playa. Las barquitas de los veraneantes van y vienen por la bahía. Alguien se cae al mar y pide socorro. Nadie le hace caso.

        Todo sería mucho más fácil si no hiciese tanto calor.

La sombra inmóvil

El hombre avanza, pero su sombra continúa en el mismo sitio, no se mueve y se queda atrás. Algo está pasando.

El hombre arenque

Hace un año comprendí que, a pesar de todos mis sueños de inmortalidad, no era más que un simple arenque. Aquel mismo día abandoné a mi mujer –con la que llevaba siete años cohabitando– y me instalé en una pequeña casa junto al mar, en las afueras de un pueblo de pescadores. En esta casita me paso las horas muertas asomado a la ventana, contemplando el océano y esperando que me acaben de crecer las agallas para lanzarme al agua y poder nadar entre mis hermanos los peces.

        Todavía no ha llegado ese día, pero no desespero. Las cosas de palacio van despacio.

El hombre chinche

Aquel curioso individuo se plantó de un salto en el centro del bar, nos fulminó con la mirada y nos dijo que tuviésemos mucho cuidado con él porque era un chinche asesino capaz de dar picotazos y succionar a sus víctimas.

     –Muy bien –le pregunté–. Díganos: ¿dónde tiene usted las antenas?

        No necesité hacerle ninguna otra pregunta. El hombrecito no supo qué responder y se echó a llorar.

>.>.>.>.>.>.>.>

Ικρίωμα

Οι δικαστές με κηρύσσουν ένοχο και με οδηγούν στο ικρίωμα. Πέφτει η λεπίδα της γκιλοτίνας και μου παίρνει το κεφάλι. Με το πέρας της διαδικασίας, ευχαριστώ τον δήμιο και επιστρέφω σπίτι.

Τίγρεις και κότες

«Φίλε μου», μου είπε ο επίσκοπος Μανουέλ, «την ημέρα που οι τίγρεις θα ερωτευτούν τις κότες και οι κότες θα φέρουν στον κόσμο τις πρώτες τιγρόκοτες, θα έχει ξεκινήσει για την Ανθρωπότητα μια δεύτερη Χρυσή Εποχή».

«Πιστεύετε λοιπόν, κύριε επίσκοπε, ότι υπήρξε κάποτε μια πρώτη Χρυσή Εποχή;», τον ρωτώ.

Ο επίσκοπος Μανουέλ, πάντα επιφυλακτικός, δεν απαντά. Προτιμά να μην διακινδυνεύσει μια απάντηση.

Θλιμμένα πρόσωπα

Λέει μια γιαπωνέζικη παροιμία ότι οι μέλισσες προτιμούν να τσιμπάνε τα θλιμμένα πρόσωπα. Γι’ αυτό δεν υπάρχουν μέλισσες στο χωριό μου. Εδώ δεν βρίσκουν θλιμμένα πρόσωπα. Όλοι είμαστε ευτυχισμένοι, έχουμε αυτήν την τύχη. Το κακό είναι πως επίσης έχουμε φήμη χαζών.

Συνέντευξη από μια αγελάδα

Ο καινούργιος αρχισυντάκτης μού ζητάει να πάρω συνέντευξη από τη μοναδική αγελάδα που απομένει στο χωριό. Λέει ότι η αγελάδα είναι ένα από τα πιο εμβληματικά ζώα της αγροτικής παράδοσης.

   «Σύμφωνοι», του λέω. «Θέλετε να της κάνω μερικές ερωτήσεις σχετικά με τη μείωση της παραγωγής γάλακτος; Μήπως αναφορικά με τις τιμές που επιβλήθηκαν προσφάτως από την Κοινή Αγορά; Ή σχετικά με τη βιομηχανία των γαλακτοκομικών προϊόντων;».

   «Τίποτα απ’ όλα αυτά», απαντάει, δίχως να βγάλει την πίπα από το στόμα του. «Ρωτήστε την για θέματα πιο ενδιαφέροντα, για παράδειγμα, τι αναμνήσεις έχει από τους ταύρους που γνώρισε στα νιάτα της».

Ζέστη

Είμαι ξαπλωμένος στην παραλία πάνω στην άμμο. Οι βαρκούλες των παραθεριστών πάνε κι έρχονται στον κόλπο. Κάποιος πέφτει στη θάλασσα και ζητάει βοήθεια. Κανείς δεν του δίνει σημασία.

Όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα αν δεν έκανε τόση ζέστη.

Η ακίνητη σκιά

Ο άντρας προχωράει, αλλά η σκιά του στέκεται στο ίδιο σημείο, δεν κινείται και μένει πίσω. Κάτι συμβαίνει.

Ο άνθρωπος-ρέγγα

Πάει ένας χρόνος που κατάλαβα ότι, παρ’ όλα τα όνειρα μου περί αθανασίας, δεν ήμουν τίποτα περισσότερο από μια απλή ρέγγα. Την ίδια κιόλας μέρα εγκατέλειψα τη γυναίκα μου –με την οποία συγκατοικούσα εφτά χρόνια– και εγκαταστάθηκα σε ένα μικρό σπίτι δίπλα στη θάλασσα, λίγο έξω από ένα ψαροχώρι. Σ’ αυτό το σπιτάκι σκοτώνω την ώρα μου μπροστά στο παράθυρο, ατενίζοντας τον ωκεανό και περιμένοντας να μεγαλώσουν επιτέλους τα βράγχιά μου για να ριχτώ στο νερό και να μπορέσω να κολυμπήσω ανάμεσα στ’ αδέρφια μου τα ψάρια.

     Ακόμα δεν έχει έρθει αυτή η μέρα, αλλά δεν απελπίζομαι. Το καλό πράγμα αργεί να γίνει.

Ο άνθρωπος-τσιμπούρι

Εκείνος ο περίεργος τύπος μπαστακώθηκε με ένα σάλτο στη μέση του μπαρ, μας κεραυνοβόλησε με το βλέμμα του και μας είπε να φυλαγόμαστε απ’ αυτόν γιατί ήταν ένα δολοφονικό τσιμπούρι ικανό να τσιμπήσει τα θύματά του και να τους ρουφήξει το αίμα.

   «Μάλιστα», τον ρώτησα, «και για πείτε μας, πού είναι οι κεραίες σας;»

   Δεν χρειάστηκε να του κάνω καμία άλλη ερώτηση. Ο ανθρωπάκος δεν ήξερε τι να απαντήσει και ξέσπασε σε κλάματα.

Ο Javier Tomeo γεννήθηκε στην Κιθένα της Ουέσκα το 1932 και απεβίωσε στη Βαρκελώνη το 2013. Σπούδασε Εγκληματολογία. Ως συγγραφέας καταπιάστηκε με όλα τα λογοτεχνικά είδη. Σημαντικότερα έργα του El gallitigre (1990), El crimen del cine Oriente (1995), Los misterios de la ópera (1997), Napoleón VII (1999) και Cuentos perversos (2002), Los amantes de silicona (2008). Τα παρόντα μικροδιηγήματα ανήκουν στη συλλογή El fin de los dinosaurios που εκδόθηκε μετά το θάνατο του συγγραφέα, το 2014.

                       

Η συλλογική μετάφραση και επιμέλεια έγινε στο πλαίσιο του μαθήματος «Μετάφραση ισπανόφωνης λογοτεχνίας στα ελληνικά» που διδάσκει ο Αναπληρωτής Καθηγητής Κωνσταντίνος Παλαιολόγος στο πλαίσιο του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών «Επιστήμες της γλώσσας και του πολιτισμού», κατεύθυνση «Μετάφραση, επικοινωνία και εκδοτικός χώρος», του Τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΑΠΘ κατά το ακαδημαϊκό έτος 2015/16. Συμμετείχαν οι φοιτητές: Νατάσα Βακουφτσή, Χρήστος Βασιλειάδης, Σοφία Γεωργιάδου, Έφη Γεωργοπούλου, Αλεξάνδρα Γκολφινοπούλου, Κατερίνα Δημητροπούλου, Μαρία Καλουπτσή, Ασπασία Καμπύλη, Κυριακή Καραγιαννίδου, Ντίνα Κιοσέ, Παρασκευή Μαρία Κροκίδου, Νάντια Λαζάρου, Νατάσα Λάμπρου, Μαρία Μαλακάτα, Δήμητρα Μπακατσιά, Μαριάννα Ορφανίδου, Εύα Παπαϊωάννου, Κατερίνα Πλιάκη, Ματθίλδη Σιμχά, Μάγδα Σωποτινού, Έλενα Χατζηκυριάκου.